اگر ایرانی نبودم

یکی از مباحثی که برخی از دوستان بعضی وقت ها درباره مقاله های بنده مطرح می کنند این است که چرا با شدت و حدت از ایران دفاع می کنم و چرا بعضی وقت ها به دیگران حمله های تندی انجام می دهم.

اسپوتنیک - خوب باید در پاسخ بگویم بسیار ساده است، چون ایرانی هستم و وطن خود را با تمام وجود دوست دارم، نقطه سر خط.

خیلی وقت ها مشاهده می کنیم که برخی از نویسندگان تلاش می کنند که اگر درباره موضوعی صحبت می کنند مقداری سیاست داشته باشند و راه برگشت را برای خود حفظ کنند، برخی هم تصور می کنند شاید روزی بخواهند به کشور دیگری سفر کنند پس بهتر است درباره موضوعاتی که ممکن است بعدها برایشان دردسر شود چیزی نگویند یا چیزی ننویسند.

البته درباره مسایل داخلی کشور و مشکلات مردم هم نسبتا می بینیم همین است.

اما بنده باور دارم وظیفه یک نویسنده سیاسی – اجتماعی – اقتصادی – فرهنگی .... هر کدام در حیطه کاری خودشان، این است که به مسایل روز بپردازند.

اولویت باید همیشه بر مبنای دفاع از عقیده و حق و حقوق مردم و ملت آن روزنامه نگار باشد.

در حیطه شغل خبرنگاری بسیاری پیش می آید که خیلی ها حاضر می باشند حتی مبالغ بسیار سنگینی را بپردازند تا خبرنگاران را تطمیع کنند بر علیه منافع ملی کشورشان و یا خواسته مردم بنویسند.

آنوقت به نظر بنده زمانی است که آن خبرنگار دیگر تصمیم گرفته از شغل خود کنار برود، چون مردم به خوبی می توانند متوجه شوند آن خبرنگار یا آن نویسنده مطلبی را از ته دل و از روی باورهای اعتقادی خود نوشته و یا اینکه به قول معروف چیزی گرفته و بابت آن یادداشتی نوشته.

مثلا، علیرغم اینکه بنده شاید در بسیاری از موارد مثلا از رفتارهای ترکیه رقابتی نسبت به ایران انتقاد داشته باشم اما اگر ایرانی نبودم و ترک بودم باور دارم قطعا موضع بنده بر عکس می شد، قطعا از آقای اردوغان حمایت می کردم چون می بینم که ایشان به دنبال منافع و آرزو های ملت ترکیه است.

من ایرانی هستم و آنچه برایم مهم است منافع و خواسته ها و آرزوهای ملت ایران است و به این دلیل هم با هرچه در توان دارم از این منافع دفاع می کنم.

شاید برخی متوجه نباشند اما آرزوی دیرینه ملت ایران مثلا این بود که اقتدارشان مجددا به دریای مدیترانه برسد، خوب امروزه رهبری در ایران سر کار است که توانسته این آرزوی دیرینه ایرانیان را محقق کند.

صدها سال است که ایرانی ها تلاش دارند دوباره به عنوان یک ابر قدرت در جهان حاضر شوند و امروزه این آرزو محقق گشته.

صدها سال است که ایرانی ها ترس و دلهره دارند مبادا دشمنان به خاک ما تجاوز کنند و بخشی از سرزمین ما را دوباره بگیرند، امروزه این ترس و دلهره معکوس شده و دشمنان هستند که باید از ایران بترسند.

صدها سال است که از نظر علمی ایرانی ها از دیگر کشورهای جهان عقب افتاده بودند در حالی که امروزه ایران در بسیاری از موارد علمی در باشگاه کشورهای برتر جهان قرار دارد.

در واقع همه تحریم ها و دشمنی ها بر علیه ملت ایران هم به همین دلیل است، چون دشمنان آن ایران قبلی را میخواهند، ایرانی که همه چیز اش وابسته به خارج بود و هیچ چیزی از خود نداشت.

چند روز پیش جایی بودیم چند نفر است دوستان عکس هایی که در رسانه های اجتماعی از شاه منتشر می شد را دست گرفته بودند و می گفتند ببینید اوضاع مملکت در زمان شاه چطور بود.

خندیدم و گفتم شاید بهتر باشد بگویید ببینید اوضاع خانواده شاه در آن دوران چطور بود چون در این عکس ها فقط خانواده شاه هستند که در حال تفریح می باشند معلوم نیست اوضاع مردم چه طور است، قطعا اگر اوضاع آنها آنگونه که می خواستند بود انقلاب نمی کردند.

البته انتقاد خود در باره برخی افراد که امروزه در همین مملکت ما زندگی های شاهانه دارند جای خود دارد.

قطعا دشمنان ملت ایران از جریان اینکه ایران در حال پیشرفت هستند ناراحت ی باشند و به اشکال مختلف به ایران و نظام حاکم بر آن حمله می کنند، اگر اینگونه نبودب اید تعجب می کردیم.

متاسفانه برخی تحت تاثیر آنها قرار می گیرند و برخی دیگر حقوق بگیر دشمنان می باشند و برای تحریف افکار مردم به نفع دشمنان فعالیت می کنند و از هر ابزاری برای محقق کردن اهداف خود بهره می برند، این در تاریخ بسیار متعارف است.

مهم این است که آن افراد دست به قلم که شرافت میهن پرستی در وجودشان هست سلاح به دست بگیرند و از ملت خود دفاع کنند.

هر کس سلاحی در دست دارد و سلاح ما روزنامه نگارها قلم است، سلاح یکی دیگر ممکن است کار در کارخانه باشد و دیگری تیغ جراحی دست گرفتن و درمان بیماران و این یکی خط کش دست اش بگیرد و مملکت را بسازد و آن یکی به جبهه جنگ گرم رفتن و سلاح گرم در دست گرفتن.

به نظرم هر کس باید آن سلاحی را که می تواند دست بگیرد و برای دفاع از ملت خود به بهترین نحو از سلاح خود استفاده کند.

اگر یک سرباز در جبهه جنگ از کشته شدن بترسد قطعا کشته خواهد شد چون جبهه جنگ جای ترسو ها نیست و امروزه ما روزنامه نگاران ایرانی در خط مقدم جبهه جنگ بر علیه دشمنان ایران قرار داریم.

اگر ایرانی نبودم شاید الآن در این جبهه جنگ نبودم.