به گزارش اسپوتنیک به نقل از دیلی میل، شبیه سازی های این محققان که در مجله Physics of Fluids منتشر شده است، بر اهمیت نیروهای «ون دراول» تاکید می کند که باعث می شوند لایه های نازک مایع بر سطح مواد مختلف بچسبند و از خشک شدن ذرات کووید-19 پیشگیری کنند. نیروهای «ون دراول» نیروهای جذاب بسیار ضعیفی هستند که بین مولکول ها در همه حالت های جسمی ماده وجود دارد.
این مطالعه نشان داد که قطرات تنفسی حاوی ویروس کرونا که روی سطوح می افتند، پس از تبخیر آب حاوی قطرات، به یک لایه نازک میکروسکوپی پنکیک مانند تبدیل شده و برای چند روز روی سطوح عفونی می مانند؛ در این حالت اگر فردی با این سطوح تماس داشته باشد به کرونا مبتلا می شود.
بر اساس نتایج این مطالعه بیش از 99 درصد مایع حاوی این قطرات تنفسی در عرض چند دقیقه در هوا تبخیر می شود اما ویروس کووید-19 در یک لایه محافظ از مایع باقی مانده، زنده می ماند. سپس نیروهای ضعیف «ون دراول» باعث چسبیدن این لایه نازک به سطح شده و روند تبخیر را کند می کنند.
این لایه نازک بسته به ماده ای که روی آن می نشیند در زمان های متفاوتی تبخیر می شود. برای مثال یک قطره تنفسی بزرگ روی فولاد ضد زنگ و مس به ترتیب فقط 24 و 16 ساعت دوام می آورد؛ اما روی پلی پروپیلن بیش از 150 ساعت زنده می ماند. این در حالی است که یک قطره تنفسی کوچک روی شیشه بیش از 80 ساعت دوام می آورد.
البته یادآوری این نکته حائز اهمیت است که ارقام یادشده بر اساس آزمایش های انجام شده در شرایط آزمایشگاهی به دست آمده اند و در جهان واقعی به دلیل وجود گرما و جریان هوا که باعث تقویت تبخیر می شوند، کمتر هستند. داده های این مطالعه نشان داد که ضخامت این لایه به آهستگی به مرور زمان کاهش می یابد اما در تمام این مدت مقدار ویروس کرونا در این لایه ثابت می ماند.
محققان گفتند، یافته های این مطالعه نشان می دهد که ویروس کرونا می تواند مدت زمان طولانی زنده بماند و این موضوع بر لزوم تمیزکاری مرتب سطوح تاکید می کند.
