هفدهم ماه اوت سال 1970 میلادی در اتحاد شوروی دستگاه اتوماتیک بین سیاره ای » ونوس —7» پرتاب شد. پس از 120 شبانه روز پرواز ، دستگاه فرود آن برای اولین بار درتاریخ بشریت به سطح ونوس رسید و اطلاعاتی در باره آن سیاره به زمین فرستاد.
دستگاه « ونوس —7» به یکسری تحقیقات ادامه داد که در سال 1961 میلادی آغاز شده بودند. بفرض که فرود روی سیاره ونوس یک فرود ساده و بدون ارسال اطلاعات از سطح آن بود، اما همانا دستگاه « ونوس —3» شوروی در مارس سال 1966 میلادی ونوس را فتح کرد.
از زمان گالیله و لومونوسف، انسان سعی کرده است به راز و رمز سیارات پی ببرد. تلاش آنها توانستند به نتایجی برسند. ونوس — دومین سیاره سیستم خورشیدی است ( فاصله متوسط آن تا خورشید — 108 میلیون کیلومتر که کوتاهترین فاصله تا زمین — 40 میلیون کیلومتر است). دستگاه فضایی یکبار در هر 225 شبانه روز زمینی در مدار خورشید می چرخد. ونوس از نظر جرم، چگالی و شتاب گرانش مانند زمین است اما بر خلاف دیگر سیارات منظومه شمسی در جهت عکس بدور محور خود می چرخد. تعویض روز و شب در ونوس هر 117 شبانه روز رخ می دهد.
در پوشش ابری سیاره دی اکسید کربن زیاد و اکسیژن کم است. مدار ونوس به زمین نزدیک تر از دیگر سیارات است اما آتمسفر ابری آن سطح آن را بخوبی می پوشاند. پستی و بلندیهای سطح سیاره سالهای طولانی از زمین با کمک رادار ها و ایستگاه های اتوماتیک بین سیاره ای مورد مطالعه قرار گرفت. تا قبل از اینکه دستگاه های اتوماتیک توانستند بر سطح سیاره فرود آیند، بعضی از دانشمندن فرض می کردند که اقیانوس ها سطح سیاره را پوشانده اند و حتما در آنجا موجودات زنده وجود دارند. بعدها دستگاه « ونوس —3» شوروی در سطح سیاره، بیابان بیجان ، خشک و داغ و سنگی را کشف کرد و فرورفتگی ها و اثرات باران شهاب سنگها و سنگ هایی که شبیه سنگ های زمینی بودند.
اطلاعات ما در باره ونوس ناچیز است. متخصصان در باره ساختار و ترکیب ابرهای ونوس بحث می کنند. اطلاعات در باره فرایندهای فیزیکی در آتمسفر بالایی سیاره کافی نیست. توضیحی نیز برای چرخش غیر نرمال ونوس به دور محور خود نیز وجود ندارد.
یک راز دیگر سیاره ونوس که در زمان خود از آن صحت نشد این است که 5 شبانه روز پس از پرتاب دستگاه « ونوس —7» ، 22 ماه اوت سال 1970 در اتحاد شوروی موشک حامل « مولنیا — ام» با دستگاه مشابه پرتاب شد. اولیه سه پایه موشک بخوبی کار کردند و بلوک فوقانی را به مدار نزدیک زمین رساند اما بعد اختلال در کار برنامه باعث انفجار موتور تقویت کننده بلوک شد. دستگاه جدید فضایی به جای پرواز به ونوس در مدار نزدیک زمین باقی ماند.
اما شکست ها هرگز مانع از پیشرفت انسان در مطالعه و فتح فضای نشده است حتی اگر فتح سیارات دیگر در آینده دور ممکن شود. آمریکایی ها نیز برای مطالعه ونوس در چارچوب برنامه های « مارینر» ، « پیشاهنگ — ونوس« و « ماگِلان» در دهه های 11960، 1970 و 1980 قرن گذشته انرژی و پول زیادی صرف کردند.
اولین مأموریت موفق دستگاه اتوماتیک « ونوس —7» بر سطح سیاره ونوس 45سال بعد از پرتاب آن برای دانشمندان و طراحان قرن 21 ، یک نقطه مرجع باقی می ماند.
