در سنت پطربورگ، در موزه تاریخ سیاسی روسیه نمایشگاه « غذا-یک امر ملی» گشایش یافت. این نمایشگاه ادامه طرح درازمدت موزه تحت عنوان « حکومت و جامعه» است و نشاندهنده ارتباط بین سیاست و تغذیه عمومی در امپراطوری روسیه ، اتحاد شوروی و روسیه مابعد شوروی است.
الکساندر سمیرنوف، هماهنگ کننده نمایشگاه برای خبرنگار روزنامه « ایزوستیا» در باره غذاهای مورد مصرف تزارها و فهرست غذای روزانه خانواده سلطنتی و تفاوت آن با فهرست غذای رهبران بزرگ شوروی تعریف کرد. کاشف به عمل آمد که غذای مورد مصرف خانواده امپراطوری بر عکس تصورات خیلی ساده بوده است.
« بازدیدکنندگان نمایشگاه، می توانند مشاهده کنند که فهرست غذای مراسم و یا جشن های خاص فرق زیادی با غذای روزانه امپراطور و خانواده سلطنتی دارد. در مراسم تاجگذاری نیکلای دوم، آخرین امپراطور روسیه، میز زیر سنگینی انواع غذا ها »کمر خم کرد»، اما در روزهای عادی، غذاها خیلی ساده بودند. در نمایشگاه دستور پخت غذاهایی که آشپز ها برای تزار تهیه می کردند معرفی شده است. الکساندر سوم از « باتوینو» (سوپ سرد تهیه شده از نوشابه روسی « کواس»، چغندر و پیاز سبز، اسفنجاج و گزنه ودیگر سبزی های خوردنی)- غذای ملی روسی خوشش می آمد. اعضای خانوداه سلطنتی از زمان پطر اول شیربرنج پخته شده از جو یا (سوپ جو) را خیلی دوست داشتند. این غذای محبوب خاندان رومانوف ها بود. بدین ترتیب میزهایی که در ضیافت ها زیر سنگینی غذاهای جورواجور « کمر خم می کردند» برای نشان دادن عظمت کشور روسیه چیده می شدند. در حالی که تزار و خویشاوندان آنها مانند اشخاص معمولی، پرخوری نمی کردند و از امکانات مالی خود برای خرید هر نوع غذایی و پرخوری سوء استفاده نمی کردند».
فهرست غذای رهبران شوروی متفاوت است. به گفته هماهنگ کننده نمایشگاه ، غذای رهبران شوروی بمراتب بهتر از باقی ساکنان کشور بود، اما در یک دوره معین وانمود کردند که از نظر غذایی مانند دیگر عرصه ها همه در اتحاد شوروی برابر هستند.
سمیرنوف حکایات در این باره که پس از انقلاب اکتبر سال 1917، رهبران بلشویک گرسنگی می کشیدند را یک افسانه نامید. مطابق با اسناد آرشیوی عرضه شده در نمایشگاه، تأمینات غذایی نمایندگان حکومت جدید خیلی خوب سازماندهی شده بود در حالی که وضع مردم عادی از این نظر بدتر بود. از اوایل دهه 1920 میلادی این وضع بهتر شد و غذاخوری های ویژه برای نمنکلاتور راه اندازی شده بودند و غذاهای ویژه رهبران عالیمقام در آنها پخت و سرو می شد.
قهرمانان کار از میزهای خاص خود در غذاخوری ها و کوپن های ویژه برخوردار بودند. برای کارگران معمولی دریافت چنین کوپن هایی ارزش تشویق را داشت. کارگران ساده سعی می کردند به سطح قهرمانان کار برسند تا از جای خاص در غذاخوری و کوپن های ویژه غذا برخوردار بشوند.
در نمایشگاه می توان با غذاهای محبوب رهبران شوروی آشنا شد. استالین غذاهای قفقازی را ترجیح می داد: کباب، گوشت و شراب های ناب گرجی. اگر در لباس و چیزهای دیگر فروتنی نشان می داد، میز غذای او استثنا بود.
خروشف با وجود علاقه شدید به ذرت که دستور کاشت آن در همه جا را صادر کرد و انواع مختلف مواد غذایی از پاته گرفته تا شراب از آن تهیه می شد، در غذاهایی که برای او سرو می شد از ذرت استفاده نمی شد. رهبر شوروی غذاهای اوکراینی را ترجیح می داد.
برژنف جانشین خروشف، به خاطر مشکلات سلامتی در خوردن غذا احتیاط به خرج می داد، ولی عاشق کباب خوک بود، البته پس از آنکه خودش آن را شکار می کرد.
در باره گورباچف گفته می شود که با وجود کمپین ضد الکلی که در زمان حکومت او آغاز شد، خودش از نوشیدن مشروبات الکلی خوب دریغ نمی ورزید.
نمایشگاه دوره ای از حکومت تزار ها تا زمان حاضر را دربر می گیرد. در برنامه « گفتگوی مستقیم» ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه با مردم ، وی اعتراف کرد که از سوپ جو خوشش می آید. علاقمندان می توانند دستور پخت آن را در موزه یادداشت کنند که بر طبق آشپزخانه کرملین پخت می شود.
دوستداران پخت غذا به سبک قدیم، می توانند با اطلاعاتی در باره پخت غذای « رشته فرنگی با گوشت کبوتر» — غذای مورد علاقه نیکلای دوم و دستور تهیه کوکتیل معروف «نیکولاشکا» آشنا بشوند و شرح پخت کباب بره « شوشنسکی»، سوپ شیر آلپی را بخوانند که لنین در تبعید و مهاجرت می خورد. بهر حال خاطره « خوشمزه ای» از دیدن نمایشگاه در ذهن بازدیدکنندگان باقی خواهد ماند.
