نان سالهای جنگ

© Sputnikحمل غلات توسط کالخوزها برای جبهه
حمل غلات توسط کالخوزها برای جبهه - اسپوتنیک ایران
اشتراک
در سال های جنگ کبیر میهنی ، زنان نیروی اصلی بخش کشاورزی بودند

رشته کشاورزی در سالهای جنگ  در بین دیگر رشته های  صنعتی در وضعیت  دشوارتری قرار داشت.  مناطق بزرگ کشاورزی اشغال شده بودند  و برای  تأمین نیازهای جبهه ، وسایل تکنیکی  اجاره می شد و زنان و مردان  به خدمت می رفتند.

آمار بخودی خود گویاست:در سال های جنگ کبیر میهنی ، زنان نیروی  اصلی بخش کشاورزی بودند: بیش از نیمی از  مکانیک ها و  رانندگان کومباین ها  و 4 از 5 تراکتوریست زن بودند.  کار  فوق العاده سنگین بود.  تمام تکنیک آلات سالم به جبهه فرستاده می شد، اسبها  به جبهه می رفتند.  زمین ها با وسایل  ماقبل انقلاب شخم  زده می شد، اسبهای پیر نیمه جان خیش ها را می کشیدند.  در آن سالها ضرب المثل تلخی در باره زنان رایج شده بود: «  من هم اسبم، هم گاو، هم زن، هم مرد».

یوری نیکیفوروف، متخصص  انجمن  نظامی — تاریخی  روسیه در این خصوص گفت: وضع تأمینات  مادی — فنی وخیم بود،  ذخایر کاری کاهش یافت،  مراقبت  از  مزارع  بدتر شد و به این دلیل سطح   محصولات افت کرد. هر چند کالخوزها  شدیدتر از ماقبل جنگ کار می کردند.  اما آنها نمی توانستند  کمبود  ماشین های کشاورزی را با کار خود  جایگزین کنند.

روز کار ساعت 4 صبح آغاز می شد و نزدیک نیمه شب به پایان می رسید.  با وجود این،  کالخوزی های  نیمه گرسنه فرصت می کردند به جالیزار خود برسند.  زنان دلشان برای احشام می سوخت و بیشتر خودشان خیش را  به دوش می کشیدند.  همه چیز راهی جبهه ها می شد.  به این ترتیب مردم  بتدریج زندگی در  شرایط جدید را یاد گرفتند: از دانه غلات شیربرنج درست می کردند،  از برگهای ترشکیان  گرده نان می پختند و  از  برگ های انگور فرنگی سیاه  و هویج خشک شده چای دم می کردند. لامپ های نفتی به کلبه ها برگشت.

رهبری کشور درک می کرد که هر چه بیشتر مناطق کشاورزی کشور توسط  فاشیست ها اشغال می شود.  در این رابطه می بایست زمین های  جدید  زیر کشت بروند که بتوانند  در  کوتاه ترین زمان نان  کشور را تأمین کنند.  اما  آسیای میانه  غنی از آفتاب، تا قبل از  جنگ  با مسائل  زیادی در رابطه با آب  روبرو بود.  همانا به این دلیل، در آنجا ساخت و ساز عظیم کانال ها راه اندازی  شد.

 میخائیل  میاگموف  مدیر علمی  انجمن  نظامی — تاریخی  و دکتر علم  تاریخ در این خصوص گفت:

 حتی در زمان جنگ به فکر  کمبود آب بودند و کانال ها ساخته شد.  دهها هزار نفر  در آسیای میانه در  ساخت کانال ها شرکت کردند  که آب  نواحی خشک  را تأمین  می کرد.  در آنجا امکان کشت محصولات غذایی  — مهمتر از همه نان — فراهم شد.  مردم به نام « پیروزی»  این کار پرزحمت را به انجام رساندند.

نان  سال های جنگ  همیشه  از مخلوط های متفاوت درست می شد  از سیب زمینی و  پوست سیب زمینی.  به علت کمبود آرد، از این چیزها استفاده می شد. با وجوداین، همیشه  کمبود نان محسوس بود.  کشت در جاهایی  انجام می شد که قبلا هیچ کس تصورش را نمی کرد.

—  نان در نواحی کشت می شد  که هیچ کس قبل از جنگ تصورش را نمی کرد. مثلا در جنوب سیبری.  در آنجا  جو کاشتند اما قبلا به علت شرایط آب و هوایی  امکان چنین کاری ممکن نبود و نمی شد  به  تولید این بذر  در حجم ضروری  امیدوار بود. بهر حال دست به ریسک زدند و آن بذری را کاشتند که قادر  به  تحمل  آب وهوای سخت سیبری بود.  شب و روز، کالخوزهای روسیه برای تأمین نان  ضروری کشور زحمت می کشیدند.

 شرایط سخت زندگی  باعث خرد شدن روحیه کشاورزان نشد.  با کشت بذر، مراقبت از آن و جمع آوری محصول،  توان  و قدرت کافی در خود پیدا می کردند  که به همسایگان  کمک کنند  و برای  افرادی که از محل  دائمی زندگی خود تخلیه شده بودند  یک خانواده واقعی شوند.

نوار خبری
0
loader
بحث و گفتگو
Заголовок открываемого материала