اگر به برنامه هسته ای ایران از زاویه ساده انگارانه بنگریم شاید بتوانیم بگوییم بله هزینه این برنامه برای ایران و ایرانیان بسیار سنگین بوده و هست.
اما نکته کلیدی در این ماجرا این است که اصلا بحث تحریم ها هیچ ربطی به برنامه هسته ای ایران ندارد و برنامه هسته ای فقط یک بهانه است که به بهانه آن آمریکایی ها و غربی ها تحریم های خود علیه ایران را پیاده می کنند و تلاش دارند با فشارهای خود ایران را به تبعیت از خواسته های خود وادار کنند.
یعنی اگر برنامه هسته ای هم نبود قطعا بهانه های دیگری برای این تحریم ها پیدا می کردند.
فراموش نکنید که اولین تحریم های وضع شده علیه ایران زمان دکتر مصدق و به دلیل ملی شدن صنعت نفت ایران بود.
طبق همه مقررات و قوانین بین المللی به دلیل اینکه ایران توافقنامه منع گسترش تسلیحات هسته ای موسوم به NPT را امضا کرده و برنامه هسته ای اش زیر نظر آژانس بین المللی انرژی هسته ای است پس ایران حق دارد بنا به نیاز خود به هر نسبت بخواهد اورانیوم غنی سازی کند و کل چرخه برنامه هسته ای را در اختیار داشته باشد و هر گونه تحقیقات و پیشرفتی در این زمینه نیاز باشد را انجام دهد.
حداقل ماجرا این است که انرژی مورد نیاز شهرهای کلان ایران توسط نیروگاه های هسته ای تولید گردد و آلودگی هوا در شهرهای بزرگ ایران کاهش یابد.
مضاف بر اینکه ایران می تواند از فناوری های هسته ای در بخش های علمی دیگر مانند پزشکی و یا کشاورزی و یا زیست و ... استفاده کند.
امروزه هم بسیاری از کشورهای همجوار ایران برنامه هسته ای دارند و اینقدر مجامع بین المللی برای آنها کبری و صغری نمی چینند.
اگر هم بنا باشد که سازمان های بین المللی به کشوری فشار بیاورند طبق اصول باید به کشورهایی که عضو ان پی تی نیستند فشار بیاورند و درباره تسلیحات هسته ای موجود در این کشورها، مانند مثلا اسرائیل یا پاکستان یا هند یا ترکیه یا ... تحقیق کنند.
پس با توجه به این ماجرا می توان نتیجه گرفت که قطعا هدف از تحریم هایی که به بهانه برنامه هسته ای ایران بر علیه این کشور وضع می شود هیچ ربطی به برنامه هسته ای ندارد و اگر ایران حتی مانند سال 2004 کل برنامه هسته ای خود را پلمپ کند طرف مقابل باز هم به بهانه جویی های خود ادامه می دهد.
آنها به خوبی می دانند ایران به دنبال تسلیحات هسته ای نیست.
ملاحظه کنید که حتی پس از سال 2015 که ایران برجام را امضا و اجرا کرد و همه مجامع مربوطه تایید کردند که ایران این توافق را واو به واو اجرا می کند باز هم طرف مقابل حاضر نشد به تعهدات خود عمل کند و باز هم اقدام به وضع تحریم های شدید تر نمود.
همچنین پس از اینکه آمریکایی ها و اروپایی ها مطمئن شدند که ایرانی ها به همه تعهدات خود عمل می کنند بدون اینکه خودشان حتی به یک بند از برجام عمل کنند شروع کردند بهانه های جدید مطرح کردن و شروع کردند وبحث موشکی و نفوذ ایران در منطقه را بهانه کردن در حالی که این بحث ها در مذاکرات هسته ای انجام شده بود و قرار بود که برای موفقیت برجام کنارگذاشته شود.
همان وقت هم اینها می دانستند که مطرح کردن بحث موشکی و نفوذ ایران در منطقه می تواند موجب پیچیده شدن بحث ها گردد وطرفین نخواهند توانست به هیچ نتیجه ای برسند.
با این اوصاف می توان گفت هدف از مطرح کردن بحث موشکی و نفوذ ایران در منطقه غیر از به قول معروف پیچاندن ماجرا هیچ دلیل دیگری ندارد چه از طرف آمریکایی ها چه از طرف اروپایی ها.
طی چهارسال گذشته آمریکا پرچم دار مطرح کردن این بحث بود و حال ظاهرا اروپایی ها تصمیم گرفته اند پرچم دار این فشارها باشند و آمریکا مقداری استراحت کند.
به این ترتیب بدیهی است ایران هم برای تقویت موقعیت چانه زنی خود اقدام به بازگرداندن برنامه هسته ای خود به مراحل قبلی نماید بگونه ای که اگر بنا باشد در آینده چانه زنی ای انجام شود ایرانی ها هم برگه هایی برای مطرح کردن در اختیار داشته باشند.
بر کسی پوشیده نیست که هیچ منطقی نمی تواند ایرانی ها را متقاعد کند با توجه به شرایط موجود منطقه برنامه موشکی خود را کنار بگذارند مضاف بر اینکه بحث نفوذ ایران در منطقه چیزی نیست که بنا به اراده این طرف یا آن طرف باشد، به هر حال ایران قرن ها است حضور بالقوه در این منطقه دارد و خواه نا خواه این نفوذ حاضر خواهد بود وهمه تلاشهای آمریکا و متحدانش برای تضعیف این نفوذ یا شاید صحیح تر آن است که عنوان ارتباطات را درباره آن عنوان کنیم، بی نتیجه مانده است.
نه پول آمریکا و متحدین اش توانسته جایگزین ارتباطات ایران با متحدانش شود و نه اشغال این کشورها.
به این دلیل می توان گفت بحث برنامه دفاعی ایران و همچنین ارتباطات ایران با متحدین اش بحث بی پایانی است که فقط وقتی می توان آن را مطرح کرد که هدف به بن بست کشاندن همه چیز می باشد.
اگر بنا باشد بحث موشکی ایران مطرح شود قطعا باید بحث تسلیحاتی که دیگر کشورهای دیگر منطقه نیز خریداری می کنند و تهدید هایی که آمریکا و متحدین اش هر روز علیه ایران علم می کنند نیز مطرح گردد.
ارتباطات هم چیزی نیست که ایران حتی بتواند بگوید من می خواهم باشد یا نه، چون مردمان منطقه قرن ها است که خود به خود علایق شخصی و یا وابستگی عاطفی نسبت به برخی کشورها دارند، و به عنوان مثال شیعیان به ایران علاقه دارند و اهل تسنن به ترکیه و یا عربستان و یا حتی نسبت به ایران.
عشق و علاقه ویا بغض و کینه ونفرت مردم چیزی نیست که با توافق بتوان تعیین کرد.
به هر صورت امری که برای ایرانی ها کاملا واضح است این می باشد که حتی اگر به همه خواسته های فعلی آمریکا و اروپا تمکین کنند باز هم اینها بهانه های دیگری را پیدا می کنند تا ایرانی ها را در فشار قرار دهند به قول آن جوک معروف بهتر است "الف" را نگویند تا مجبور نشوند تا "ی" بروند.
در پایان باید گفت به این دلایل نمی توان بحث برنامه هسته ای ایران را بر اساس سود و ضرر مالی محاسبه کرد و باید توجه داشت که بحث بودن یا نبودن کل ایران است.
