اسپوتنیک - البته شاید نظر آنها صحیح باشد ولی سابقه تاریخی تعامل ایران با ایالات متحده نشان نمی دهد که چنین چیزی ممکن است رخ دهد.
چه جمهوری خواه ها سر کار باشند که دمکرات ها، سیاست خصومت آمریکا با ایران تغییری ندارد، به قول معروف یکی با تیغ سر می برد و دیگری با پنبه.
نباید فراموش کرد که شدید ترین و قسی ترین تحریم های بین المللی بر علیه ایران زمانی وضع شده که دمکرات ها سر کار بودند نه جمهوری خواه ها.
همچنین باید توجه داشت جرقه همه اتفاقاتی که در منطقه خاورمیانه رخ داده در زمان دمکرات ها رخ داده و جمهوری خواه ها ادامه دهنده راه دمکرات ها بودند و بر عکس در مواردی که جمهوری خواه ها کاری را انجام دادند دمکرات ها به روش نرم خود ادامه دهنده راه جمهوری خواه ها.
دلیل این ماجرا این است که سیاست های کلی یا به قول معروف استراتژیک ایالات متحده توسط تیم های فرا دولتی تعیین می شود که رئیس جمهوری و دولت فقط مجری این سیاست ها هستند و تنها تفاوت میان یک دولت و دولتی دیگر راه و روشی است که برای رسیدن به هدف کلی انتخاب می کنند.
به عنوان مثال بگوییم، شاید این بحث دیگر در ذهن همه ایرانی ها تازه باشد.
توافق هسته ای را دمکرات ها امضا کردند اما از همان لحظه اول این دمکرات ها بودند که سنگ بنای خودداری ایالات متحده از انجام تعهدات اش در برجام را پایه گذاشتند.
شاید برخی هنوز به یاد داشته باشند که وقتی برجام امضا شد و مدیران شرکت های اروپایی شروع کردند به ایران آمدن تا قرارداد ببندند همان دولت اوباما قانونی را تصویب کرد که بر اساس آن هر اروپایی به ایران سفر کند مجبور است برای ورود به آمریکا ویزا دریافت کند و دیگر نمی تواند از معافیت ویزا بین آمریکا و اروپا برخوردار شود.
یا اینکه برای رفع تحریم های بانکی بر علیه ایران بهانه آوردند که چون مصوب کنگره است باید توسط کنگره لغو شود و علیرغم اینکه طبق برجام و قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت این تحریم ها برداشته شده بود ولی بانک هایی را که با ایران تعامل مالی کرده بودند نقره داغ کردند و میلیاردها دلار جریمه کردند تا هیچ بانک و کارگزار مالی بین المللی جرئت تعامل با ایران، علیرغم رفع تحریم های بانکی، را نداشته باشد.
یا اینکه سازمان تروریستی داعش توسط دولت دمکرات آمریکا، همان دولت آقای اوباما، راه اندازی شد وعراق به هم ریخت وایرانی ها مجبور شدند برای مقابله با تروریست ها در سوریه و عراق ورود کنند.
یا جنگ های سوریه و یمن و لیبی و... در دوران دمکرات ها راه افتاد.
معمولا دمکرات ها در ایجاد اجماع جهانی بسیار موفق تر از جمهوری خواه ها هستند و به این دلیل احتمال اینکه در صورت انتخاب یک رییس جمهوری دمکرات آمریکایی ها بتوانند اجماع جهانی بر علیه ایران ایجاد کنند بسیار زیاد است، فراموش نکنید همین تحریم هایی که امروز دولت آقای ترامپ تلاش دارد بر علیه ایران برگرداند توسط دمکرات ها و با تلاش های خانم هیلاری کلینتون برقرار شد در حالی که تلاشهای آقای پمپئو برای بازگرداندن آنها بی تاثیر بود.
شکست های اخیر دیپلماتیک تیم سیاست خارجی ترامپ این فرضیه را ایجاد می کند که در صورت انتخاب مجدد آقای ترامپ به عنوان رییس جمهوری تنش های خارجی آمریکا با جامعه جهانی ادامه یابد و بالطبع در این شرایط امکان ایجاد اجماع بین المللی بر علیه ایران میسر نباشد.
طبیعتا به نفع ایران خواهد بود تا همین روند ادامه یابد وکلا جامعه جهانی به فکر ایجاد یک ساختار جدید باشد وایران بتواند از این روزنه برای خروج از تحریم ها بهره ببرد، نه اینکه دمکرات ها سر کار بیایند و بخواهند همان ساختار های قدیمی را ادامه دهند.
نباید تصور کرد اگر دمکرات ها سر کار بیایند آنوقت آنها بدون گرفتن امتیاز و وادار کردن ایران به مذاکرات جدید برای کنار گذاشتن همپیمانان اش در منطقه و همچنین برنامه های دفاعی اش، حاضر خواهند بود تا تحریمی از بالا سر ایرانی ها را بردارند، حال اگر حتی بخواهند بردارند، و قطعا بهانه های مختلفی را خواهند آورد که چون مثلا فلان تحریم را کنگره تصویب کرده نمی توانیم اجرا نکنیم و یا اینکه فعلا به زمان نیاز داریم تا بتوانیم دولت خود را مستقر کنیم و سیاست های خود را اجرا کنیم و...
مهم تر از آن امروزه بهانه همه اعضای شورای امنیت برای مخالفت با ایالات متحده در اجرای مکانیسم ماشه این است که آمریکا از برجام خارج شده و حق اجرای این مکانیسم را ندارد و چون آقای ترامپ آمریکا را از برجام خارج کرده نمی تواند این کشور را به برجام برگرداند چراکه آنوقت آبروی سیاسی اش می رود اما اگر دمکرات ها سر کار بیایند و آمریکا به برجام برگردد و بعد تصمیم بگیرند مکانیسم ماشه را اجرا کنند آنوقت دیگر هیچ بهانه ای برای کشورهای دیگر باقی نمی ماند که با آمریکا در شورای امنیت مخالفت کنند.
