البته تفسیر بیانات اشخاص را می توان هر گونه که افراد بخواهند چرخاند و برخی با ربط دادن مسایل به همدیگر تلاش می کنند که از سخنان شخصیت ها تفسیر در بیاورند.
به عنوان مثال تحلیلی که امروزه بسیار استفاده می شود این است که چون آقای قالیباف و آقای روحانی در انتخابات رقیب همدیگر بودند و در رسانه ملی از یکدیگر انتقاداتی را بیان کردند پس این دشمنی فعلا و حالا حالا ها ادامه خواهد داشت و قطعا آقای قالیباف تلاش خواهد کرد از آقای روحانی انتقام بگیرد.
این نوع تحلیل ها را می توان تحلیل های سطحی دانست که در واقع هر نو کارشناسی می تواند انجام دهد و عامه پسند است، اما واقعیت این است که در سیاست چیزی به نام دشمن ابدی و یا دوست ابدی وجود ندارد.
ممکن است در برهه ای از زمان دو شخصیت سیاسی در یک خط و یا جبهه قرار داشته باشند و در برهه دیگر بستگی به شرایط در دو جبهه مختلف.
شاید بهترین مثال همان کاندیداهای اصولگراها در انتخابات سال 1384 باشند.
در آن زمان آقایان محمود احمدی نژاد، محمد باقر قالیباف، علی لاریجانی و محسن رضایی کاندیدای جبهه اصولگرایان بودند که البته آقای رضایی نزدیک انتخابات از کاندیداتوری انصراف دارد و بعد ها مشاهده کردیم اختلافات شدیدی میان سه کاندیدای باقیمانده اصولگرایان پس از پایان انتخابات رخ داد.
این اختلافات تا مدت ها ادامه یافت اما مشاهده شد که طی یک سال اخیر مثلا آقای احمدی نژاد و آقای قالیباف با هم تماس ها و همنشینی هایی داشتند و در مجلس جناحی که به نوعی طرفداران آقای احمدی نژاد به حساب می آیند از ریاست آقای قالیباف حمایت کردند و به او رای دادند.
کما اینکه زمان ریاست جمهوری آقای خاتمی اصلاح طلبان شدید ترین منتقدین مرحوم رفسنجانی بودند و می توان گفت اصلی ترین دلیل شکست آقای رفسنجانی در انتخابات 1384 همان حمله های رسانه ای بود که توسط اصلاح طلبان بر علیه آقای رفسنجانی و خانواده اش شده بود اما مشاهده می کنیم در برهه های بعدی اصلاح طلبان از کاندیدای مورد حمایت آقای رفسنجانی یعنی آقای روحانی حمایت کردند.
همچنین در انتخابات سال 1376 ماشین تبلیغاتی اصلاح طلبان بر علیه آقای علی اکبر ناطق نوری تبلیغات فراوانی راه انداخت و موجب انتخاب شدن آقای خاتمی شد ولی امروزه در بسیاری از مواضع سیاسی با آقای ناطق نوری همسو هستند.
پس نمی توان گفت خصومت و یا اختلاف سلیقه های سیاسی تا ابد ادامه می یابد بلکه بر اساس مقتضیات زمانه بر اساس مسایل سیاسی تغییر می کند.
سوالی که امروزه در اذهان مردم وجود دارد این است که آتیه رابطه مجلس و دولت در ایران چه گونه خواهد بود.
تعداد زیادی از نمایندگان مجلس قبلی یعنی مجلس دهم با لیست امید و به عنوان حامی دولت آقای روحانی به مجلس ورود کردند در حالی که بسیاری از نمایندگان مجلس جدید یعنی مجلس یازدهم به عنوان منتقد وارد مجلس شده اند.
در ساختار سیاسی کشورها معمولا نمایندگان مجلس به عنوان نمایندگان مردم و ناظرین بر عملکرد دولت ها به حساب می آید و بدیهی است بهترین شرایط برای مردم این است که مجلسی در راس کار باشد که مطیع دولت نباشد و دولت متوجه باشد که رکنی وجود دارد که در هر قدمی بر می دارد با چشم تیز بین مراقب آن می باشد تا خطایی انجام ندهد.
از سوی دیگر در صورتی که در تصویب لوایح و قوانین مجلس با دولت همکاری نکند قطعا بسیاری از مشکلات اصلی کشور روز زمین می ماند، مشکلاتی که با یک دست نمی شود بلند کرد و قطعا نیاز است که مجلس و دولت با هم همکاری کنند تا مشکلات را از جلوی راه مردم بردارند.
آنان که با سیاست داخلی ایران آشنایی دارند بخوبی می دانند که برخی موارد هستند که تصمیم گیری در مورد آنها فرا قوه ای است و اینگونه نیست که یک قوه به تنهایی بخواهد در مورد آنها تصمیم بگیرد، مانند مثلا ماجرای روابط خارجی، به عنوان مثال مذاکره و گفتگو با آمریکا و یا برجام و یا مسایل دیگر مشابه.
به نظر می آید سخنان دکتر قالیباف بیشتر از اینکه بحث رو در رویی با دولت را مطرح کرده باشد این بحث را مطرح کرده که مجلس جدید با رویکرد نظارتی بیشتر تلاش خواهد کرد بر اساس شرح وظایف اش در قانون اساسی نظارت بر دیگر قوا را فعال تر کند و از سوی دیگر در صورتی که نیاز به تصویب قوانین باشد با توجه به نیاز مردم قوانین تصویب شود.
اگر این رویکرد که آقای قالیباف در مورد آن صحبت کرده، و طی هفته گذشته مشاهده کردیم برخی نمایندگان به آن عمل کردند؛ پیشه راه و کار مجلس باشد قطعا می توان باور داشت که مجلس آتی می تواند تاثیر بسیار زیادی روی اوضاع مملکت داشته باشد و می تواند به اصلی ترین وظیفه خود یعنی محقق نمودن حضور مردم در قدرت جامه عمل بپوشاند وقطعا بحث دشمنی شخصی نیست بلکه بحث این است که مجلس به ریل مسیر منطقی اش بازگردد.
