البته ایشان در مورد خون سربازهای آمریکایی صبحتی نکرد، چون ظاهرا خون آنها برایش ارزشی ندارد، ولی قطعا زمان انتخابات روح سربازان آمریکایی که کشته خواهند شد شب ها به سراغ وی خواهد رفت.
جالب است که ترور سردار سلیمانی در روز جمعه سیزده دی ماه انجام شده و طبق باور آمریکایی ها جمعه سیزده یک روز سیاه و نحس به حساب می آید، احتمالا هم همین باشد و بزودی نحسی اش دامان هیات حاکمه آمریکا را خواهد گرفت.
یکی از همین تسلیحات دو ترلیون دلاری آقای ترامپ همان پهباید سیصد ملیون دلاری است که چند ماه پیش ایرانی ها با یک موشک "ساخت ایران" سرنگون کردند.
نمی دانم هزینه تولید موشک ایرانی چه قدر بود اما فکر نمی کنم برای ایرانی ها بیش از چیزی معادل هزار دلار هزینه داشته باشد.
یعنی با یک حساب کتاب دو دو تا چهارتایی هزینه ایرانی ها در مقابل آمریکایی ها چیزی حدود یک به سیصد هزار بوده.
بد نیست آقای ترامپ همین را به دیگر هزینه های خود تعمیم بخشد تا شاید متوجه شود که هزینه ورود به جنگ با ایران برایش چه قدر تمام خواهد شد.
به هر حال حد اقل تا امروز آقای ترامپ باید سیصد ملیون دلار را از دو ترلیون دلار کم کند، بقیه اش باشد با بعد.
ایشان قبلا نیز اظهار داشته بود که آمریکا هفت هزار و پانصد ملیارد دلار برای حضور خود در خاورمیانه هزینه کرده و رییس جمهوری آن مجبور است چراغ خاموش در تاریکی شب وارد عراق شود، این در حالی است که مقامات ایرانی در روز روشن در عراق تردد می کنند.
مشخص است که رییس جمهوری آمریکا از این بابت خیلی سوخته بود.
اگر بخواهیم توان مالی و یا تسلیحاتی ایران را با توان مالی و تسلیحاتی آمریکا مقایسه کنیم می بینیم که اصلا جایی برای مقایسه کردن وجود ندارد ولی وقتی بحث نفوذ و محبوبیت به میان می آید ماجرا بر عکس ارزش تسلیحات می شود یعنی همان یک به سیصد هزار اما اینبار به نفع ایران.
اصلا کل درآمد نفت ایران در کل تاریخ اش به هفت هزار و پانصد ملیارد دلار نمی رسد.
اگر معیار قدرت و نفوذ بر اساس این حساب کتاب ها می بود قطعا رییس جمهوری ایالات متحده باید امروزه می توانست با اعلام قبلی ، از فرودگاه رسمی بغداد و با استقبال مقامات عراقی، دقیقا مانند سردار شهید قاسم سلیمانی، وارد این کشور شود.
همین امروز که صحبت می کنیم می توانید سری به بغداد بزنید و ببینید آیا حتی یک آمریکایی معمولی جرئت می کند در بغداد به آزادی تردد کند یا نه.
همین روز گذشته ملیون ها عراقی در مراسم تشییع جنازه سرداران همیشه زنده سلیمانی و ابو مهدی المهندس و یاران آنها شرکت کردند و از بغداد گرفته تا کاظمین و کربلا و نجف و تا مرز ایران آنها را با اشک و عشق بدرقه کردند.
آخرین بار که به یاد دارم رئیس جمهوری آمریکا به عراق رفته بود زمانی بود که بوش با لنگه کفش بدرقه شده بود.
بد نیست آقای ترامپ هم یکبار امتحان کند به عراق برود ببیند مردم عراق چگونه وی را بدرقه خواهند کرد.
بله آمریکا گران ترین و پیشرفته ترین تسلیحات جهان (البته به قول خودشان) را در اختیار دارد اما همه می دانند به قول معروف در جنگ این جگر سربازان است که نتیجه را تعیین می کند نه تسلیحات.
اگر این تسلیحات تعیین کننده بود امروزه آمریکایی ها در افغانستان و یا عراق و یا جاهای دیگری که اشغال کرده اند می توانستند به راحتی تردد کنند.
اگر آقای ترامپ تهدید می کند که پنجاه موضع در ایران را رصد کرده اند تا در صورت حمله به آمریکایی ها بخواهند به آنها حمله کنند باید فکر کنند که ایرانی ها بیش از هشتصد پایگاه آمریکایی را در تیر رس خود دارند و آیا وقتی هواپیماهای آمریکایی برای حمله بلند می شوند وقت برگشت جایی را برای نشستن می توانند پیدا کنند یا نه، البته منظور آنهایی است که مانند پهباد سیصد ملیونی سرنگون نشده باشند.
اشتباه آقای ترامپ در حساب کتاب خود هم این است که تنها معیار ایشان دلار است در حالی که کل این پولها را اگر روی هم بگذارید با یک چوب کبریت می توان آتش زد و از بین برد و با ترور سردار سلیمانی این آتش به پا شده، آتشی که قطعا دود اش کاخ سفید را سیاه پوش خواهد کرد، وایشان نباید تصور کند که با تویت و پیغام پسغام فرستادن می تواند آتش خشم ایرانی ها را کم کند و از نتیجه دستور خود نجات یابد.
ایرانی ها قطعا انتقام خواهند گرفت اما فعلا مشکل اصلی در این است که ایرانی ها در حال بررسی انتقامی در خور ماجرای ترور سردار شهید قاسم سلیمانی می باشند، به هر حال سلیمانی یک مرد جنگ و قهرمان ملی ایران بود و در آمریکا نه مردی می توان پیدا کرد و نه قهرمان ملی، همه شان فقط کارتون های هالوودی هستند.
