گزارش و تحلیل

خطرات و جذابیت های عکاسی خبری از منظر عکاسان ایرانی در مسابقه استنین

© Sputnik / Pouya Mamaghaniپیشتازی عکاسان ایرانی در مسابقه استنین
پیشتازی عکاسان ایرانی  در مسابقه استنین - اسپوتنیک ایران
اشتراک
خبرنگار ویژه خبرگزاری " روسیه امروز" آندری استنین (1980-2014) در تاریخ ششم اوت سال 2014 در منطقه دونتسک کشته شد.

اتومبیلی که عکاس جوان با آن به ساختمان خبرگزاری می رفت مورد حمله قرار گرفته و در بزرگراه آتش گرفت. آندری استنین به خاطر شجاعت و قهرمانی اش در سال های خدمت به عنوان عکاس خبری به دستور رئیس جمهور روسیه مدال شجاعت را دریافت کرد.

از سال 2014 هر سال مسابقه بین المللی عکاسی در بین جوانان 18 تا 33 سال برگزار می شود.

عکاسان جوان از سرتاسر دنیا در این مسابقه ، عکس های خود را به عرصه رقابت و نمایش می گذارند. در این بین عکاسان جوان ایرانی نیز ذوق و هنر خود را به خوبی نشان داده اند و با کسب رتبه های برتر در این مسابقه جایگاه ویژه ای را برای خود آفریدند.

 

 

با دو عکاس ایرانی که برندگان این مسابقه در سال های پیش بودند در خصوص عکاسی خبری و خطرات و جذابیت این حرفه به گفتگو نشسته ایم:

شیوا خادمی در سال 2018 برای عکس " دوقلوها" جایزه اصلی را در بخش " پرتره . قهرمان زمان ما" دریافت کرد : "منحصر به فرد بودن مسابقه استنین  شاید به این خاطر باشد که برای بزرگداشت عکاسی برگزار می شود که جانش را برای حرفه اش تقدیم کرده است. این اتفاق دقیقا در ایران برای یکی از عکاسان بزرگ یعنی «کاوه گلستان» افتاد. برای من خیلی ارزشمند است که انسانی خودش را وقف عکاسی می کند و خاطر و یادش با یک جشنواره عکاسی زنده و جاودان می ماند. من امیدوارم این جشنواره ادامه پیدا کند و به همه ما عکاسان این موضوع را یادآوری کند که کسی بوده است که عکاسی برایش چنین مرتبه و ارزش بالایی داشته است.

سرباز اوکراینی اسارت گرفته شده در جریان مبارزه در شهر شاخترسک - اسپوتنیک ایران
بهترین عکس های آندری استنین

کسی که حرفه اش را باعشق دنبال می کند، خطرات نیز برایش شیرین است. تمام این سال هایی که عکاسی می کردم ، عکاسی برایم شیرین و دلچسب بوده است. به خاطر این کار حاضر شدم از خیلی چیزها بگذرم . مثلا رشته دانشگاهیم را ده سال پیش به خاطر عشق به عکاسی کنار گذاشتم. از دانشگاه انصراف دادم و عکاسی خبری را انتخاب کردم. به نظرم هرکس که به حرفه اش عشق داشته باشد، خطراتش را به جان و دل می خرد.

یونس خانی عکاس جوان ایرانی که جایزه ویژه کمیته داوران مسابقه را به خاطر عکس " زندگی بازمی گردد" دریافت کرد در این باره می گوید :

چیزی که در این جشنواره وجود داشت و من دیدم ، با توجه به اینکه در جشنواره های مختلفی حضور داشتم، به نظر من کیفیت داوری بسیار خوب و عالی این مسابقه بود، سال گذشته که من حضور داشتم، مجموعه های بسیار خوبی شرکت کرده بودند. بعدا همان عکس ها در بسیاری جشنواره های مطرح جهانی راه پیدا کردند و نفر اول جشنواره هم جایزه «ورلدپرس» را برنده شد. کیفیت برگزاری جشنواره بسیار مناسب بود و حتی می توانم بگویم چیزی کمتر از جشنواره «ورلد پرس» نداشت. جشنواره استنین از لحاظ محل برگزاری و رعایت استاندارها بسیار خوب و مناسب بود. نمایشگاه هایی که برگزار کردند هم از لحاظ چاپ عکس ها و هم اینکه پرتره خود عکاس ها را هم به دیوار زده بودند که در نوع خود کار خلاقانه ای محسوب می شد. کتاب عکسی چاپ شده هم از کیفیت بالایی برخوردار بود. این جشنواره قابلیت این را دارد که دررتبه ۵ جشنواره برتر جهانی قرار بگیرد و امیدوارم همینطور با قدرت به کارش ادامه دهد . همینطور کلاس های ورکشاب و آموزشی هم در کنارش برگزار شود.

خیلی خوشحالم که می بینم جشنواره های  اینچنینی  به خصوص در روسیه برگزار می شود. این مسئله به عکاسانی مانند ما که مستقل کار می کنیم و در یک سال کل انرژی ، هزینه و وقتمان را برای پروژه هایمان صرف می کنیم، با تمام سختی  و مشکلاتی که برای ما عکاسان آزاد و مستند وجود دارد، بسیار با ارزش است. این جشنواره ها به ما کمک می کند که عکس هایمان را به نمایش بگذاریم، با عکاسان مختلف جهانی از نزدیک آشنا شویم و اطلاعات و عکس هایمان را به اشتراک بگذاریم. برای ما عکاسان این چنین مسابقاتی نقطه امیدی محسوب می شوند.  

کسی که به عرصه عکاسی خبری و یا به عبارتی مستند وارد می شود، البته من در خصوص بزرگان این رشته صحبت می کنم، شخص به یک جهان بینی خاصی می رسد که خودش را نسبت به جامعه و جهان پیرامونش متعهد می داند. این یک نوع از خود گذشتگی ست. شاید یک سری از افراد به دنبال شهرت هستند اما به نظر من شخصی که به کار حرفه ای عکاسی مستند وارد می شود ، نگاه و بینش او نسبت به جهان تغییر می کند و با نگاهی فراختر و بازتر می بیند. البته نسبت به مسائلی که پیرامونش اتفاق می افتد، حقوق بشر و انسان هایی که شاید صدایشان به جایی نمی رسد احساس مسئولیت کرده و از طریق عکاسی آنها را به گوش سایرین می رساند. برخی از عکاسان به مناطقی می روند که واقعا خطرناک است و برای خود من هم پیش آمده است. اما آن لحظه و در آن شرایط خودم را ندیدم وبه نظر من آقای استنین هم همینطور بوده است. این یک از خود گذشتگی است. مانند عکاسانی که به مناطق شیمیایی می روند و عکاسی می کنند. فکر می کنم که در برخی موارد واقعا ارزشش را دارد. حتی اگر کسی در این رشته اعضای بدنش را از دست بدهد یا حتی جانش را فدا کند باارزش است.

نوار خبری
0
loader
بحث و گفتگو
Заголовок открываемого материала