طبق توافقنامه هسته ای موسوم به برجام ایران حق غنی شده یورانیوم در سطح 3.67 درصد را دارد وهر وقت این مقدار به 300 کیلوگرم برسد و یا اینکه حجم آب سنگین ایران به 150 تن برسد آن را باید به کشور دیگری بفروشد و یا در کشور دیگری ذخیره کند و به غنی سازی خود ادامه دهد.
طبق این توافقنامه در صورتی که کشور ثالثی این یورانیوم یا آب سنگین را نخرد تکلیف روشن نیست.
پس از برجام ایران روزانه حدود 460 گرم یورانیوم غنی شده تولید می کرد که بر اساس آن ظرف حدود 65 روز به سقف می رسید و پس از آن می بایست این یورانیوم را می فروخت.
ابتدای ماه مه اخیر ایالات متحده یورانیوم غنی شده ایران و آب سنگین را در لیست تحریم های خود قرار داد و کشورهایی که قبلا این یورانیوم و آب سنگین را از ایران دریافت می کردند اعلام کردند که دیگر نمی توانند آن را از ایران دریافت کنند.
ظاهرا آمریکایی ها تصور می کردند که با این کار ایران را وادار خواهند کرد پس از اینکه به سقف 300 کیلوگرم یورانیوم غنی شده و صد و پنجاه تن آب سنگین برسند تولید را متوقف کنند و خوب کشورهای اروپایی امضا کننده برجام هم هیچ واکنشی نشان ندادند تا ثابت کنند که پیرو تصمیم آمریکا هستند.
ایالات متحده با اتخاذ چنین تصمیمی نه فقط به ماجرای خروج خود از توافقی که توسط جامعه بین المللی مورد حمایت است ادامه داده بلکه تلاش داشته که با سنگ اندازی تلاش کند جلوی اجرای برجام را بگیرد.
علیرغم اینکه ایران به کشورهای اروپایی متحد آمریکا اعلام کرد که این تصمیم به نوعی جلوگیری از اجرای برجام به حساب می آید اما آنها هیچ واکنشی از خود نشان ندادند.
به همین دلیل هم ایران شصت روز به این کشورها فرصت داد که در این مورد اقدامی انجام دهند و کاری کنند اما آنها تصور کردند که ایران بلوف می زند و از سطح تعیین شده فراتر نخواهد رفت.
ایران هم ظاهرا به جای اینکه به تولید خود در سطح 460 گرم در روز ادامه دهد سطح تولید را افزایش داد تا نشان دهد بلوف نمی زند و به جای اینکه طی 65 روز به سقف مورد نظر برجام برسد ظاهرا ظرف حدود 45 روز به این سقف خواهد رسید.
دلیل اصرار ایران برای انجام این کار این است که بنیان توافق هسته ای بر دو اصل نهاده شده یک به رسمیت شناختن حق ایران در داشتن برنامه صلح آمیز هسته ای و غنی سازی یورانیوم و دوم اینکه ایران در صورتی که بخواهد به سمت بمب هسته ای برود حدود یک سال با آن فاصله داشته باشد و به همین دلیل هم سقف برای غنی سازی یورانیوم و تولید آب سنگین در نظر گرفته شده.
اما طی یکسال اخیر علیرغم همه تلاش های ایران برای حفظ برجام و همچنین پایبندی آن به تعهدات خود، مشاهده شد که طرف های مقابل مخصوصا طرف های اروپایی هیچ قدمی برای حفظ برجام انجام نداده اند و فقط به وعده و وعید و تهدید اکتفا می کنند.
تصور اروپایی ها مبنی بر آن بوده است که ایرانی ها از تهدید های آنها مبنی بر بازگرداندن تحریم ها واهمه دارند، اما امروزه با توجه به شرایطی که پیش آمده دیگر برای ایرانی ها فرقی ندارد که اروپایی ها بخواهند تحریم ها را برگردانند یا نه چون عملا تحریم های ایران که توسط شورای امنیت اتخاذ شده بود امروزه توسط آمریکا و اروپا بر علیه ایران اجرا می شود، و چه بسا حتی شدید تر.
پس دیگر حنای تهدید اروپایی ها مبنی بر بازگرداندن تحریم ها برای ایرانی ها رنگ اش را باخته و دیگر دلیلی ندارد که ایرانی ها بخواهند از آن واهمه داشته باشند.
اگر هم منظور آنها بحث جنگ و حمله به ایران است که گوش ایرانی ها دیگر از این ماجرا نیز پر است و طی یکماه اخیر کل جهان دید که ایرانی ها از این ماجرا نیز واهمه ندارند.
به همین دلیل هم می توان گفت امروزه دیگر توپ در زمین اروپایی ها هست تا فکر کنند طی چند روز آینده می خواهند چه کار کنند تا برجام را پا برجا نگه دارند.
