آقای محمد رضا گلزار در گفتگویی تلفزیونی اظهار داشتند که خوشحال هستند با حضورشان در تلوزیون توانسته اند بخشی از مردم را به تماشای رسانه ملی بکشانند و پس از او یک مجری اظهار می داشت که رسانه ملی مشاهدین خود را دارد و وابسته به سلبریتی ها نیست.
جای تاسف دارد که مجری محترم صدا و سیما آنقدر حرفه ای نبود که متوجه شود آقای گلزار به مهمترین نکته و اشکال موجود در بحث حرفه ای رسانه ها اشاره کرد و نیاز به این نیست که وی بخواهد ثابت کند اصول کار رسانه ها چیست.
رسانه هر چه قدر هم امکانات مالی و تجهیزاتی داشته باشد تا وقتی که نیروهای متخصص و حرفه ای در اختیار نداشته باشد هیچ ارزشی ندارد و می توان همین ماجرا را در حضور هزاران هزار رسانه رنگ و وارنگ روی ماهواره ها به وضوح مشاهده کرد.
حد اقل می توان گفت طی یک سال اخیر مسئولین رسانه ملی هم کاملا متوجه این ضعف رسانه ملی شده اند و با دعوت به عمل آوردن از مجری های محبوب و همچنین کارشناسان معروف توانسته اند چهره صدا و سیما را تغییر دهند و امروزه برخی برنامه های صدا و سیما علیرغم همه ضعف ها و یا شاید بهتر است بگوییم محدودیت هایی که در مقایسه با رسانه های بیگانه دارند توانسته اند بخش بزرگی از جامعه را به سمت خود جلب کنند.
وقتی رسانه ملی جوایزی برای بهترین برنامه ها تعیین می کند می بینیم که مردم به افرادی مانند محمد رضا گلزار، رضا رشید پور، عادل فردوسی پور و… رای می دهند.
تصور اینکه مثلا برنامه نود چون برنامه نود است موفق بوده تصور بسیار اشتباهی است، باید متوجه باشیم که برنامه نود به دلیل حضور عادل فردوسی پور برنامه موفقی بوده وگر نه می بینیم که بسیاری مجریان دیگر تلاش کردند هم در همین برنامه و هم در برنامه های مشابه جای عادل فردوسی پور را بگیرند اما ناکام ماندند.
آقای رشید پور قبلا هم یک برنامه صبحگاهی را اجرا می کرد و این برنامه موفق بود و برخی تصور کردند که خوب این برنامه موفق است پس می توان جلوی برند شدن آقای رشید پور را گرفت و یکی دیگر این برنامه را اجرا کند اما دیدیم که همین که رشید پور از این برنامه جدا شد بینندگان این برنامه هم رفتند.
قابل توجه آنکه فکر می کند حضور سلبریتی ها روی برنامه ها تاثیر ندارد باید گفت عموم بینندگان برنامه برنده باش به این دلیل این برنامه شروع کردند نگاه کردن به دلیل اینکه آقای محمد رضا گلزار در این برنامه حضور داشت و نه به دلیل اینکه چنین برنامه ای قرار است در صدا و سیما راه بیافتد و قطعا اگر آقای گلزار در این برنامه حضور نداشت این برنامه به هیچ وجه اینقدر مخاطب جذب نمی کرد.
ما وقتی می توانیم موفق باشیم که متوجه باشیم نقطه ضعف های ما کجا است و این نقطه ضعف ها را اصلاح کنیم نه اینکه برای خود شیرینی مدیران خود را نیز به خطا بیاندازیم.
کافی است صدا و سیما هر برنامه ای را می خواهد راه بیاندازد و مثلا نام افرادی مانند مهران مدیری، رضا عطاران، پرویز پرستویی، فاطمه معتمد آریا، بهرام رادان، هدیه تهرانی، شهاب حسنی، مهتاب کرامتی، مهناز افشار، نوید محمد زاده، لیلا حاتمی، ترانه علیدوستی، مانی حقیقی، جواد عزتی، و… یا دیگر شخصیت های رسانه ای معروف روی آن باشد، قطعا این برنامه ها مخاطب پیدا می کنند اما بر عکس اگر صدا و سیما بهترین برنامه را با بهترین کیفیت عرضه کند و شخصی که از نظر مخاطبان محبوب نمی باشد را در آن بگذارد قطعا این برنامه با شکست مواجه می شود.
اگر امروزه در رسانه های جهان به مجریان خود ارزش می دهند و برند سازی می کنند به این دلیل است که اینها متوجه هستند که این برند ها و سلبریتی ها هستند که می توانند مخاطب را جلب کنند.
بسیاری شاید ندانند که خانم کریستین امانپور و یا لاری کینگ و یا اپرا وینفری ویا… در کدام رسانه کار می کنند و یا حتی کار می کردند و یا مثلا آقای محمد حسنین هیکل ویا نوام چامسکی… در کدام روزنامه ویا نشریه قلم می زند اما قطعا هر کجا که نام این افراد بیاید مخاطبین هم سراغ آنها می روند.
بسیاری حتی نام برنامه ها را نمی شناسند اما بر اساس حضور سلبریتی برنامه را نگاه می کنند.
مثلا بسیاری اصلا نمی دانند اسم برنامه ای که آقای گلزار اجرا می کنند چیست و به آن برنامه گلزار می گویند همچنین برای دیگر مجریان مثلا می گویند برنامه مهران مدیری یا برنامه فردوسی پور یا برنامه رشید پور.
در پایان باید گفت رویه ای که صدا و سیمای جمهوری اسلامی اخیرا اتخاذ کرده و تلاش دارد با استفاده از شخصیت های محبوب اجتماعی مخاطبین را به سمت خود جذب کند کاملا رویه ای صحیح و موفق است و باید این رویه تحسین گردد وادامه یابد و باید جلوی افرادی که با ذهنیت های غیر حرفه ای خود سالها این رسانه را به گل نشانده بودند را کنار بگذارند.
