دقیقا انگار یک سناریو توسط یک نفر نوشته شده و در همه این کشورها پیاده گشته.
رئیس جمهوری ای توسط مردم انتخاب می شود که مخالف ایالات متحده است، به یکباره برخی به مخالفت با او بر می خیزند و ایالات متحده و متحدین اش از شخص مخالف ویا مخالفین حمایت می کند، در برخی شرایط رئیس جمهوری منتخب مجبور می شود که کنار برود و صحنه را به ایالات متحده و متحدین اش تحویل دهد و در شرایطی دیگر مقاومت می کند و ماجرا به جنگ و درگیری داخلی کشیده می شود.
در لیبی چون معمر القذافی پشتیبانی نداشت خوب نقشه سریع پیاده شد و می بینیم که تا به امروز مردم لیبی نتوانسته اند کشور خود را جمع و جور کنند.
در واقع کشورهای بیگانه که از مخالفین حمایت می کردند هر کدام به دنبال سهم خود از منابع خدادادی مردم لیبی هستند و بالطبع خواهان آن نیستند که این کشور به ثبات برسند و با حمایت از گروه های مختلف اموال مردم را غارت می کنند.
امروزه نفت لیبی توسط گروه های تروریستی به یک دهم ارزش واقعی آن در بازار جهانی به اروپا قاچاق می شود و طبیعتا تا وقتی که اروپایی ها و آمریکایی ها می توانند منابع لیبی را به راحتی غارت کنند و چنین سود سرشاری را به جیب بزنند منطقی نیست اجازه دهند لیبی به ثبات برسد.
همه سرمایه های مردم لیبی هم توسط کشورهای دیگر به بهانه های مختلف مصادره و یا بلوکه شده.
اگر دولت لیبی بتواند اموالی را پیدا کند کشورهای نگهدارنده این اموال اظهار می دارند چون هنوز دولت قانونی در لیبی مستقر نشده این اموال را نمی توانند تحویل لیبی بدهند و اگر اموالی پیدا نشود که دیگر هیچ.
در سوریه آمریکایی ها و متحدینشان با یک مشکل مواجه شدند.
مردم سوریه، مقاومت رئیس جمهوری آن و ایران و روسیه و جبهه مقاومت.
در واقع اگر ارتش سوریه مانند لیبی از هم می پاشید یا اینکه مردم سوریه پشت آقای بشار الاسد خالی می کردند قطعا سوریه دچار همان ماجرای لیبی شده بود.
با توجه به اینکه کشورهای مختلف جهان مانند ایران و روسیه پشت دولت سوریه ایستادند و از آن حمایت کردند این کشور نه فقط توانست در مقابل توطئه دشمنان سوریه مقاومت کند بلکه امروزه توانسته بخش عمده سرزمین های خود را از دشمنان پس بگیرد.
البته هزینه این ماجرا برای همه روشن است نابودی کل سرزمین سوریه و هفت سال جنگ و خونریزی.
امروزه شرایط ونزوئلا را نمی توان با لیبی مقایسه کرد چون آقای مادورو از حمایت بسیاری از کشورها مخصوصا کشورهایی که تجربه مقاومت در سوریه بر علیه طرح های آمریکا را داشته اند برخوردار است و با این شرایط می توان گفت شرایط ونزوئلا امروزه بسیار شبیه سوریه است.
سوالی که اینجا مطرح است این می باشد که آیا آمریکایی ها تصمیم دارند ونزوئلا را به یک سوریه دیگر تبدیل کنند؟
سوال دیگری که مطرح است این می باشد که آیا جامعه جهانی نیز حاضر است سوریه دیگری را تجربه کند؟
سوال نهایی این است که آیا مردم ونزوئلا می خواهند کشورشان به سوریه ای دیگر تبدیل شود؟
