نرمش قهرمانانه از شعار تا عمل؟

چند سالی از مطرح شدن دو بحث خیلی مهم توسط آیت الله خامنه ای یعنی "نرمش قهرمانانه" در گفتگو های سیاسی و "اقتصاد مقاومتی" در رویارویی با فشارهای اقتصادی دشمن می گذرد اما مردم ایران به جز شعار هیچ عملی به این دو محور کلیدی توسط مجریان مشاهده نمی کنند.

بحث نرمش قهرمانانه زمانی توسط مقام معظم رهبری مطرح شد که تیم مذاکره کننده هسته ای ایران در حال دست و پنجه نرم کردن با حریفان قدر بود و نیاز به تشویق وحمایت خودی داشت تا بتواند روحیه به دست آورد و شانه های طرف مقابل را خاک کند.
بر هیچ کس پوشیده نیست که ایران تیمی بسیار حرفه ای و قدر برای مذاکره یا بهتر بگوییم رقابت فرستاد و هر کدام از اعضای این تیم یک تنه حریف شش نفر بود، تجربه و توانایی مذاکره کنندگان ایرانی چیزی نبود که کسی بتواند روی آن انگشت بگذارد اما هنوز به خط پایان نرسیده مبارزه را کنار گذاشته اند ، اینان با اینکه از خود نرمش قهرمانانه نشان دادند و بخوبی با حریف گلاویز شدند ولی هنوز کار را به سر انجام نرسانده اند.
منظور از سر انجام، سر انجامی است که مد نظر ملت ایران و رهبری است.
خوب در این صورت اینان نباید عقب نشینی کنند و باید بازی را تا لحظه آخر ادامه دهند تا نتیجه مطلوب را دریافت کنند اما شاهد آن هستیم که بازیکنان ما سرد شده اند و در حال واگذاری زمین بازی به حریف هستند.
بر عکس بازی های ورزشی که زمان مشخصی برای بازی وجود دارد در بازی های سیاسی زمان مشخصی برای بازی وجود ندارد و آن کس برنده است که نفس بلند تری داشته باشد.
سیاست ایرانی های قالیباف به نفس طولانی خود شهره است و باید هر طور شده بازیکنان ما مجددا به بازی برگردند و زیر و خم حریف را بگیرند و تا وقتی که وی را از نفس نیانداختند دست بر ندارند.
اینکه امروزه برخی در ایالات متحده به قدرت رسیده اند و با شعارهای کذایی می خواهند ما را از زمین به در کنند نباید دلیلی باشد برای تضعیف روحیه ما بلکه باید با هنر دیپلماسی تبدیل شود به وسیله ای برای زمین زدن رقیب.
قبلا بازی شبیه کشتی فرهنگی بود که قوانین و قواعد خاص خود را داشت الآن شده شبیه کشتی کج هیچ قانون و قاعده ای ندارد.
آنهایی که آقای ترامپ را خوب می شناسند می دانند که وی به بازی کشتی کج علاقه زیادی دارد و در آن سرمایه گذاری های زیادی کرده. سیاست وی نیز مانند علایقش می باشد. یعنی دوست دارد بدون قانون و قاعده بازی کند.
ما نیز اگر بنا باشد با وی وارد بازی شویم باید قوانین و قواعد قبلی را کنار بگذاریم و با او کج بازی کنیم.
در همین حین باید بازی خود با دیگر کشورها که فرهنگی کار هستند را فرهنگی ادامه دهیم.
تنها راه ما این است که به بازی کج با ایالات متحده تن بدهیم و فرصتی را پیدا کنیم که با توانمندی فرهنگی خود حریف را خاک کنیم.
اگر بنا باشد چون طرف مقابل کج بازی می کند ما جا بزنیم آنوقت آن طرف است که پشت ما را خاک می کند.
اگر به بازیکنان کشتی کج نگاه کنید می بینید که مهم ترین ابزار آنها در بازی مصطلحا "کر کری خواندن" است. الآن هم اگر رفتار دولت مردان ایالات متحده را برآورد کنیم می بینیم که آنها در حال "کر کری خواندن" برای ما هستند. همانگونه که بسیاری از مردم بازی کشتی کج را ورزش تلقی نمی کنند و آن را قبول ندارند بسیاری از مردم در جهان این سیاست جدید ایالات متحده را قبول ندارند، حتی مردمان درون ایالات متحده، پس بد نیست که ما نیز از این ابزار بر علیه آنها استفاده کنیم و جهانیان را وادار کنیم آنها را " هو " کنند تا آنها روحیه شان را از دست دهند.
به نظر می آید منظور از نرمش قهرمانانه این است که راهکارهایی پیدا کنیم با انعطاف های پیش بینی نشده طرف مقابل را به اشتباه وا داریم و ما اجازه پیدا کنیم که طرف را ضربه فنی کنیم نه اینکه زمین بازی را برایش خالی کنیم. دولت جدید ایالات متحده بهترین فرصت ها را برای ما ایجاد کرده که در سطح جهانی موفق باشیم، فرصتی طلایی که شاید با وجود امثال دولت قبلی امکان پذیر نبود، پس نباید این فرصت طلایی را از دست داد.