بردگان فوتبال

قطر، کشور کوچک می باشد که در این اواخر نفوذ قابل ملاحظه ای در اکثر جریانهای سیاسی و اقتصادی بین المللی بدست آورده است. این کشور کوچک خاور میانه، به حیث میزبان جام جهانی 2022 انتخاب شده است.برگزاری جام جهانی در قطر، به چند دلیل بی نظیر است.

اولا، این نخستین جام جهانی هم برای قطر و هم برای تمام خاور میانه خواهد بود، ثانیاً، میزبان جام جهانی کشوری می شود که قبلا در مرحله نهایی شرکت نکرده است، ثالثاً، اولین دفعه جام جهانی در شرایط بسیار دشوار اقلیمی برگزار خواهد شد. دمای بی حد بالای هوا درخواست ترتیب سیستم تهویه در ورزشگاه ها می طلبد که در صورت عدم موجود آن، فوتبال زیر آقتاب سوزان قطر غیر ممکن است.
در ضمن، خود ورزشگاه ها هم باید تازه ساخته شود. امارات کوچک هیچ وقت در رده های کشورهای برجسته فوتبال نبوده و طبیعی است که زیربنای توصعه یافتۀ فوتبالی ندارد. در بدو جام جهانی در هفت شهر کشور، ورزشگاه ها ساخته می شود که تعدادش فغلاً معلوم نیست. ولی طرز و روشی که ورزشگاه ها ساخته می شود مورد انتقاد قرار می گیرد. مطلب این است پروژه مذکور در مقیاس بزرگ فوق الذکر با دست هزاران کارگر مهاجر، بیشتر از کشورهای آسیای جنوبی منجمله هند،پاکستان،نپال و سری لانکا انجام می شود. افراد این منطقه با امید گذره روزمره خانواده خود گسیل قطر شدند چون در وطن، بیکاری حکم فرما است. حتی هند که امروز یکی از کشورهای متحرک اقتصاد جهان است نمی تواند شغل کافی برای شهروندان خود ایجاد کند. در قطر کارگران آسیای جنوبی با شرایط بسیار دشوار روبرو می شوند که در واقع با زندگی برده تفاوت کم دارد.
عدم وجود قانون کار در قطر زندگی آنها را در واقع کاملا در دست کارفرما قرار می دهد. دلیل چنین بردگی، رایج بودن روش "کفالة" است که طبق آن کارفرما عهده دار و مسئول کامل کارگران در مقابل دولت می باشد. کارگری که به قطر می رسد در مقابل "کفالة" تعهد رعایت مدت قرارداد سپرده و حق نقض آن یا عوض محل کار ندارد. ضمانت کارگر، اسناد وی است که دیگر در اختیار تام کارفرما قرار گرفته می شود.
استخدام کارگران در وطن مهاجر آینده توسط دفاتر ویژه که در جستجوی نیروی کار در کشورهای آسیای جنوبی می باشند صورت می گیرد. کارگران راضی اند در مقابل دست مزد ناچیز کار کند ولی در اکثر اوقات محروم آن هم می شوند.
در مناطق صنعتی که ورزشگاه های آینده ساخته می شوند، کارگران در شرایط بسیار سنگین و آسایشگاه هایی که فاقد امکانات اولیه می باشند به سر می برند. در ساحه کار الزامات ایمنی رعایت نمی شود و سالانه صد ها کارگر، جان خود را از دست می دهند.
بر اثر فشار جامعه بین المللی مقامات قطار برای بهبود وضع دست به تدابیری زده اند ولی این اقدامات ظاهرنما بیشتر تلاش منحرف کردن انتقاد جامعه بین المللی می باشد نه کوشش واقعی برای بهبود شرایط کار و زندگی کارگران مهاجر که در حدود 94% کل نیروی کار امارات کوچک را تشکیل می دهد. افسوس که روش "کفالة" هنوز پا برجا است و علایم ظاهری از بین رفتن آن دیده نمی شود. این یک نمونه دیگر همزیستی عجیب و غریب فناوری مدرن و اعمال اجتماعی کهنه است. هر چند که هواداران فوتبال که در سال 2022 برای لذت بردن از بازی تیم خود به قطرسفر می کنند گمان نمی شود که از زحمت و عرق و خون کارگران مهاجر با خبر باشند.