این رزمایش توسط امریکا سازماندهی شده و روز 30 ژوئن آغاز شده، به مدت پنج هفته در جزیره هاوایی واقع در اقیانوس آرام ادامه خواهد داشت.
مانور مذکور دو سال یکبار برگزار می شود. اولین بار سال 1971 به پیشنهاد امریکا با حضور ناوگان ایالات متحده امریکا، کانادا، بریتانیا، استرالیا و نیوزیلند این رزمایش برگزار شد. اما به مرور زمان تعداد شرکت کنندگان آن افزایش یافت و امروز به بزرگترین رزمایش نظامی دریایی در تمام دنیا تبدیل شده است. با این حال، ایالات متحده امریکا هنوز هم در تعیین اعضای شرکت کننده، خط مشی این رزمایش و حتی محتوای آن نقش اصلی را دارد. امسال نیروهای دریایی چین برای دومین بار در رزمایش حضور پیدا می کنند. بار اول در سال 2014 بود و مشارکت این کشور نشان دهنده تغییر استراتژی نظامی چین است.
ناوگان دریایی چین ده ها سال روی نظریه دفاع از سواحل تکیه کرده بود. چین با ساخت موشک های هوایی درباره برنامه های خود برای پیوستن به نیروهای دریایی آن سوی دریا و دفاع مستقل از خود سخن می گفت. فعال شدن استراتژی دریایی چین را وادار ساخته تا ناوگان خود را از نظر فنی تقویت کرده و به دنبال راهی برای توسعه همکاری های نظامی در سطح بین الملل باشد.
در مانورهای نظامی گروه های کشتی های ارتش آزادی خلق چین مجهز به اسمینتس موشکی «سیان»، کشتی بادبان دار با سلاح موشکی «نشون»، کشتی «گوآوهو»، کشتی بیمارستان سیار «هپین فانچو» و همچنین کشتی نجات «چاندائو» هستند.
ناظران می گویند که موافقت چین برای مشارکت در رزمایش نشان دهنده تلاش چین و امریکا برای ادامه توسعه همکاری ها بین نیروهای مسلح دو کشور هستند، اگرچه اختلاف نظرهای جدی در خصوص مناطق مورد اختلاف در دریای چین جنوبی بر قوت خود باقی است.
برخی از کارشناسان می گویند که چین در آینده با استفاده از تجربه اندوخته، سعی دارد مانورهای چندجانبه با حضور ناوگان کشورهای آسیایی در اقیانوس آرام برگزار کند. هرچه مبارزه برای نفوذ در منطقه بین چین و امریکا بیشتر شود، انتظار وقوع این این اتفاق و برگزاری چنین رزمایشی بیشتر خواهد شد.
مشارکت ناوگان دریایی کشورهای آسیایی بزرگ در رزمایش «امریکایی» یا «چینی» در حکم طناب دیپلماتیک بین پک و واشنگتن است که از دو طرف کشیده می شود. تا پیش از این ناوگان دریایی چین راه زیادی برای توسعه تجهیزات و امکانات خود و همچنین تجربه عملی برای افزایش قدرت نظامی در پیش رو داشت.
