چند روز پس از وقوع این حادثه حوزه 30 کیلومتری بدور نیروگاه بسته شد و تخلیه اهالی از نواحی آلوده شروع شد. دانشمندان می‌گویند که امروز خطر آلودگی رادیواکتیو میانگین برای سلامتی انسان در منطقه چهار بار کمتر از آنچه که بلافاصله پس از سانحه بود به حدود 10 میلی سیورت در ساعت می رسید. ولی خطر تا بحال هم باقی‌مانده و در نزدیکی انسان به طور پنهانی هنوز هم هست. این خطر در چند قدمی جاده آسفالت و در خزه و گودال اطراف به وفور قرار دارد. نشاندهنده رادیوآکتیویته آن را بلافاصله ثبت می کند. از «ایگور گراموتکین» رئیس نیروگاه اتمی چرنوبیل پرسیده شد که نواحی در اطراف این نیروگاه کی برای سکونت مناسب می شود؟ وی جواب داد: «نه زودتر از 20 هزار سال و اطراف چرنوبیل لا اقل 3 هزار سال دیگر غیر مسکون باقی خواهد ماند».
در محو پیامد های چرنوبیل بیش از 600 هزار نفر از همه استان ها و جمهوری های شوروی سابق شرکت کردند. حالا 2500 نفر در نیرگاه کار می کنند. وظیفه آن‌ها احداث ساختمان جدید حفاظتی «آرک» بالای تابوت بتنی که زیر آن بلوک 4 ویران شده بر اثر سانحه پنهان شده است می باشد. سرپوش قبلی زیر تأثیر عوامل طبیعی رو به ویرانی گذاشت که بسیار خطرناک است. در آنجا تا به حال حدود 200 تن مواد رادیواکتیو محفوظ است. ساختمان طاق مانند جدید باید تابوت بتنی را بپوشاند و پس از آن دمنتاژ جزئی آن شروع خواهد شد.
در طول سال هایی که پس از سانحه چرنوبیل گذشت تنها 200 نفر که از مسمومیت پرتوی در گذشتند قربانی آن سانحه شناخته شدند. ولی بنا به داده‌های متفاوت تعداد آسیب دیدگان در طول سال‌هایی که گذشت از 25 تا 300 هزار نفر محسوب می شود. یگانه نشانه پذیرفته شده از سوی پزشکان برای آسیب دیدگان چرنوبیل سرطان تیروئید بود که علتش تأثیر گذاری ید رادیواکتیو بر ارگانیسم انسان است. بسیاری دانشمندان این برخورد را درست نمی دانند. ثابت کردن وابستگی بروز این بیماری به مقدار آلودگی خارجی یا داخلی بسیار مشکل است. با این حال پزشکان می‌گویند که 50 درصد از افرادی که این یا آن مقدار آلودگی رادیواکتیو را دریافت کردند دارای اختلالات سلامتی می‌باشند.
ده‌ها سال است که نمایندگان بسیاری کشور ها در محو پیامد های سانحه چرنوبیل در کشور های آسیب دیده روسیه، اوکراین و بلاروس شرکت می کنند. آن‌ها فیزیسین ها، پرتوشناسان، پزشکان، کارشناسان محیط زیست و زیست شناسان هستند. ژاپن در تشخیص و درمان و تحویل دستگاه‌های لازم به نواحی آسیب دیده کمک‌های ارزشمند فراوانی رساند. در مارس 2011 در نیروگاه اتمی «فوکوشیما 1" سانحه روی داد و خیلی‌ها آنرا با سانحه چرنوبیل مقایسه کردند. این دو سانحه مخصوصاً از نظر پیامد ها شباهت‌های زیادی دارند. آن‌ها نواحی خالی شده، تخلیه اجباری اهالی، بروز سرطان تیرودئید در میان کودکان و دفن ذباله های رادیواکتیو، پرداخت پول جبرانی به آسیب دیدگان و بسیاری چیز های دیگر هستند. از این رو دانشمندان ژاپن از همه بیشتر مهمان آن مؤسسات روسیه، اوکراین و بلاروس شدند که به مطالعه جوانب مختلف سانحه چرنوبیل اشتغال دارند.
در سی سالی که پس از وقوع سانحه چرنوبیل گذشت بشریت از بسیاری معلومات در پزشکی پرتوی، رادیو بیئولوژی، ژنتیک، سلول شناسی و بافت شناسی و ایمنی شناسی برخوردار شد. این دانش بر اثر صد ها و هزاران تحقیق بالینی، آزمایشی و نظری حاصل شد. متأسفانه پژوهش در مورد این موضوع پایان نیافته و ادامه دارد. به عقیده «میکائل آبند» دانشمند انستیتو رادیوبیولژی آلمان، «تعدا واحد های اتمی در جهان بسیار زیاد است و کسی نمی‌تواند تضمین بدهد که سوانحی که در چرنوبیل یا فوکوشیما رخ دادند تکرار نخواهند شد. تا موقع ای که این ریسک وجود دارد دانشمندان باید به تحقیقات خود ادامه داده و کاری کنندن تا پیامد های آن‌ها برای حفظ آینده سیاره ما به حد اقل رسانده شودند».
