گزارش و تحلیل

تخلیه کارخانه ها در زمان جنگ

© Sputnikقطار حامل تجهیزات کارخانه های تخلیه شده
قطار حامل تجهیزات کارخانه های  تخلیه شده - اسپوتنیک ایران
اشتراک
در شرق کشور شهر کامل صنعتی برپا شد

تخلیه ساکنان  و کارخانه ها در سالهای جنگ کبیر میهنی  یک عملیات بی نظیر و  بزرگ مقیاس جهانی بود.  تا آن زمان،  انتقال  چنین تعداد زیاد کارخانه ها  به جای جدید در تاریخ به ثبت نرسیده بود.  در کوتاه ترین زمان دوباره تولید در آن کارخانه ها آغاز شد.

 مدتها قبل از ژوئن سال 1941 میلادی موضوع  تخلیه کارخانه های مسکو و لنینگراد بررسی شد.  اما طرح های مشخص در این باره وجود نداشت.

یوری نیکیفوروف  متخصص  انجمن  نظامی — تاریخی روسیه در این باره گفت: قبل از جنگ  هیچگونه طرحی در باره تخلیه افراد یا کارخانه ها وجود نداشت.  اما باید گفت بعضی کارها  در این زمینه  تا قبل از جنگ  به انجام رسید. اوایل سال 1941 میلادی  در مسکو کمیسیونی تحت رهبری  پرونین رئیس  شورای  مسکو تشکیل شد  که طرح تخلیه بخشی از ساکنان مسکو را  به استالین معرفی کرد.  اما استالین این نقشه ها را  قبول نکرد و  این کمیسیون منحل شد.  وقتی جنگ کبیر میهنی آغاز شد ، بالاجبار  دوباره ساختارهای سازمانی ایجاد گشت تا به این کارها رسیدگی شود.

اهداف نامشخصی در مقابل این ساختارها قد علم کرد.  ابتدا فرض می شد که  بخش عمده  تخلیه از طریق راه آهن انجام خواهد شد. بعد معلوم شد که تخلیه مردم فقط قله این «کوه یخ» است.  اولین  مسأله آن بود که چطور میلیون ها نفر  را  بدون اتلاف وقت زیاد مجبور کنند دل از خانه و کاشانه و اموال خود بکنند. مسأله دوم کمک به این افراد   در راه رسیدن به شرق بود.

دمیتری بلوف  نامزد علم تاریخ  در این خصوص گفت: طبق معمول تخلیه مردم با  ایجاد نقاط  ویژه تغذیه  و تقسیم نان همراه بود.  نقاط  تأمین خوراک دام در طی راه  لازم بود.  پرورشگاه ها نیز باید تخلیه می شدند.  بچه های خانه  پیشاهنگی « آرتک» به استالینگراد  تخلیه شدند.  در رابطه با تخلیه بچه های یتیم برخورد خاصی لازم بود.

جایی که  مردم تخلیه شده از نقاط عملیات جنگی در آنجا مستقر می شدند با مشکلات  زیادی روبرو می شد.  باید سر پناه و غذای  مردم  تأمین می شد.  تجهیزات را هم می بایست جایی می گذاشتند.

الکساندر کورشونوف  مورخ نظامی دراین باره گفت:  مشکلات زیادی  مرتبط با سازماندهی  حرکت قطارها  و انتقال کارگرا ن کارخانه ها وجود داشت. دستگاه ها را در دشت می گذاشتند و از  نزدیک ترین سیستم برق رسانی،  خطوط برق را می کشیدند و دستگاه ها زیر آسمان باز  کار می کردند.

 عملا طی شش  ماه  برنامه  انتقال کارخانه ها به جای جدید و راه اندازی تولید به پایان رسید.  حتی امروز درک اینکه چطور افراد نحیف و ضعیف و نیمه گرسنه توانستند به این هدف برسند، غیر قابل تصور است.

یوری نیکیفوروف  در این خصوص گفت:  در محوطه ای به مساحت  هزار کیلومتر در  شرق  کشور شهر کامل صنعتی  برپا شد.  بر طبق  اطلاعاتی، برای انتقال این مقدار وسایل صنعتی، یک و نیم میلیون واگن لازم شد.  1200 کارخانه  بزرگ  که از غرب به آنجا منتقل شدند  تا اواسط سال 1942 میلادی کار خود را شروع کردند.  210 کارخانه به سیبری غربی منتقل شد.  در نتیجه تولیدات  صنعت ماشین سازی و  فراوری آهن  این منطقه بیش از 7 بار  افزایش یافت و تا سال 1943  میلادی  این افزایش 11 بار بیشتر بود.

بدین ترتیب، اورال  و غرب سیبری — مناطق  غیر قابل دسترسی برای  فاشیست ها- محل اقامت جدید  کارخانه های عظیم صنعتی  کشور شد. پس از جنگ « طوفان صنعتی» در آنجا بروز کرد.  اما زمستان سال 1942 میلادی هیچ کس به چنان آینده دوری فکر نمی کرد. یک هدف در مقابل همه قرار داشت: پیروزی بر دشمن، بهر شکل ممکن!

نوار خبری
0
loader
بحث و گفتگو
Заголовок открываемого материала