اسپوتنیک به نقل از هفته نامه نیوزویک آمریکا می نویسد: بر اساس منطق، واشنگتن مجبور است سوریه با پرزیدنت بشار اسد را به رسمیت بشناسد.
بیش از یک دهه از زمان اقدام شدید بشار اسد در واکنش به تظاهرات مخالفان خواستار تغییر رژیم می گذرد. بخش هایی از کشور هنوز هم تحت کنترل اسد نیستند، مخصوصاً در شمال شرقی، جایی که نیروهای کرد سوریه که از پشتیبانی نیروی هوایی آمریکا برخورداراند به طور کلی قلمرو خود را کنترل می کنند.
اقتصاد سوریه در وضعیت وحشتناکی قرار دارد، 60٪ از جمعیت این کشور در معرض گرسنگی بسر می برند، به دلیل سقوط آزاد ارز سوریه ، قیمت کالاهای اساسی در حال افزایش است. جنگ، شهرهای کاملی را از روی زمین پاک کرد. در سال 2019 ، هزینه بازسازی کشور 250-400 میلیارد دلار برآورد شد. بدون شک این رقم طی دو سال گذشته افزایش یافته است. اسد سعی می کند پول بدست آورد تا با طرفدارانش مشکلی نداشته باشد. ادامه زمامداری وی به ایران و روسیه نیز بستگی دارد.
در عین حال، وضعیتی که این چشم پزشک پیشین در آن قرار دارد، کاملاً غم انگیز نیست. ارتش سوریه با پشتیبانی شبه نظامیان حامی دولت که توسط ایران مسلح، تأمین و سازماندهی شده اند ، امروز تقریبا همان سرزمین را کنترل می کند که ده سال پیش کنترل کرده بود. مخالفان ضد دولتی به مناطقی در استان ادلب که تحت کنترل عناصر افراط گرایانه تر - عمدتا از حیات التحریر الشام (سازمان تروریستی ممنوع در روسیه ) ، شاخه سابق القاعده (سازمان تروریستی) پناه بردند. میلیون ها نفر پناهجو نیز به آنجا پناهنده شده اند و کووید-19 در آنجا به سرعت در حال گسترش است.
باید بپذیریم که اسد در حقیقت برنده شد و احتمال برگزاری مذاکرات صلح در حال حاضر تقریبا ناچیز است.
در مراحل اولیه جنگ، بسیاری از همسایگان سوریه اسلحه و پول را به آن طرف مرز برای علاقه مندان خود در میان جناح های شورشی ارسال می کردند. با این حال، امروز این همسایگان اعتراف می کنند که چنین رویکردی راهی به ناکجا است. امارات متحده عربی در دسامبر 2018 سفارت خود را در دمشق بازگشایی کرد. بحرین به زودی از امارات متحده عربی پیروی کرد. عمان در اکتبر گذشته نیز این کار را انجام داد. و در آوریل سال جاری، اردن تصمیم به بازگرداندن گذرگاه تجاری در مرز با سوریه گرفت که به دلیل ویروس کرونا برای چند ماه بسته بود. حتی عربستان سعودی، یکی از حامیان اصلی مخالفان سوریه در اوج جنگ داخلی ، در حال بررسی احتمال برقراری مجدد روابط دیپلماتیک با دولت اسد است. در تاریخ 4 مه، روزنامه گاردین گزارش داد که رئیس اطلاعات سعودی با همتای سوری خود در دمشق ملاقات کرده است، این اولین دیدار این نوع از زمان آغاز جنگ است.
دشمنان اصلی اسد مجبور به این توافق هستند که بهتر است در واقعیت فعلی کار کنند تا به نوعی دنیای شبح باور داشته باشند. اما نه ایالات متحده - سیاست واشنگتن در سوریه مبتنی بر تخیل است. این فرضیه است که فشار اقتصادی و ترساندن صندوق های بازسازی بین المللی از سوریه و همچنین حفظ حضور نظامی در نزدیکی میدان های نفتی سوریه ، به واشنگتن کمک می کند اسد را مجبور به پیروی از قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل در مورد این درگیری کند. سیاستمداران تأثیرگذار آمریکایی نه تنها تشکیل دولت موقت وحدت ملی و تصویب قانون اساسی جدید را ایده آل می دانند ، بلکه اطمینان دارند که چنین گزینه ای هنوز امکان پذیر است. این واقعیت که قوی ترین طرف در سوریه دولت سوریه است ، به ویژه با حمایت تهران و مسکو ، توسط واشنگتن به عنوان یک مانع آزار دهنده رد می شود.
چندی پیش کاخ سفید تصمیم گرفت سربازان آمریکایی را پس از 20 سال حضور در این کشور از افغانستان خارج کند. یک مقام ارشد دولت این دلیل مهم را مطرح کرد: ایالات متحده نباید از نیروهای خود به عنوان یک چانه زنی در جنگ داخلی در کشور دیگری استفاده کند. با حضور 900 سرباز آمریکایی در شرق سوریه ، وظیفه اشان چیزی جز جلوگیری از بازیابی کامل حاکمیت دولت سوریه در کشور خود نیست. (این نوع مأموریت توسط کنگره ایالات متحده تأیید نشده است ، اما چه کسی به آن اهمیت می دهد؟) معلوم می شود که دولت بایدن در سوریه دقیقاً همان کاری را انجام می دهد که در مورد افغانستان مخالف آن است.
در ژوئیه 2012، ارتش سوریه در حال از هم پاشیدن بود و مقامات آمریکایی اطمینان داشتند که اسد سه گزینه دارد: مرگ ، مهاجرت یا مذاکره برای تسلیم. هیلاری کلینتون ، وزیر امور خارجه وقت آمریکا ، در آن زمان گفت: "شن ها در ساعت شنی در حال اتمام است."
و اما حالا ایالات متحده باید با حضور دولت اسد در دمشق کنار بیاید. در غیر این صورت ، آمریکا مجبور است با یک وضعیت حتی بدتر روبرو شود. ما ممکن بود با وضعیتی مشابه لیبی روبرو می شدیم که سرانجام با نبود کامل قدرت در کشور ، به محل پرورش گروه های تروریستی تبدیل شد.
مولف: دانیل دپتریس یکی از اعضای مرکز تحلیلی "اولویت های دفاع" است و به طور منظم با نشریاتی مانند واشنگتن اگزمینر و نشنال اینترست همکاری می کند.
