به گزارش اسپوتنیک به نقل از تسنیم، پس از اینکه مقامات ایران قیمت بنزین در این کشور را افزایش دادند، اعتراضاتی در نقاط مختلف ایران برگزار شد که در برخی نقاط به خشونت شدید کشیده شد. نحوه اجرای طرح افزایش قیمت بنزین، نحوه اعلام شوک آور آن، عدم اقناع افکار عمومی و برخی اظهارات عجیب مقامات دولتی باعث تحریک و واکنش شدید افکار عمومی شد. در این بین پاسخ وزیر نفت ایران به سوالی درباره میزان افزایش قیمت بنزین "تا حدی که مردم جا داشته باشند"، نیز باعث عصبانیت، ناراحتی و سلب اعتماد افکار عمومی شد.
رسانههای خارجی مانند شبکه ایران اینترنشنال، وابسته به عربستان سعودی، بیبیسی فارسی، وابسته به دولت انگلیس به یکباره برنامههای خود را به پوشش تحولات ایران اختصاص دادند. تعدادی از مقامات کشورهای غربی هم از این فرصت برای فشار بیشتر بر ایران استفاده کردند. وزارت امور خارجه آمریکا نیز درباره این اعتراضات اقدام به صدور بیانه ای کرد و در این بیانیه گفت که دولت آمریکا در کنار مردم ایران است. اما اینجا بحثی جدی مطرح می شود. اینکه مردم ایران حق اعتراض دارند و به سیاست مسئولان اعتراض میکنند در جای خود باید محفوظ باشد. هر چند که در این زمینه انتقادات و اشکالاتی در خصوص نحوه و مجرای اعلام اعتراض هم وجود دارد. اما فریاد شهروند ایرانی بر سر مسئول کشورش لزوما به مفهوم این نیست که آنها دل خوشی از عملکرد کشورهای خارجی مانند آمریکا در قبال مردم ایران دارند و برای مقامات کاخ سفید فرش قرمز پهن میکنند.
اقدامات ضد ایرانی آمریکا به حدی هست که میتوان لیست بلند و بالایی از آن تهیه کرد. این اقدامات به حدی هم قدیمی نیستند که از حافظه مردم پاک شده باشند، بلکه بالعکس اقشار مختلف، هر کدام در زمینهای اثرات فشارها و تحریمهای آمریکا را حس کردهاند. از کودکان مبتلا به بیماری پروانهای که تعدادی از آنها در مقابل چشمان والدین خود جانشان را از دست دادهاند گرفته تا حتی امور عادی مانند محدودیت اپل، گوگل، کورسرا و... برای شهروندان ایرانی در زمینه استفاده از خدمات اینترنتی، علمی و آموزشی.
مایک پمپئو، وزیر امور خارجه آمریکا که پیشتر گفته بود، باید به قدری به مردم ایران گرسنگی داد تا در صدد تغییر در ایران بیایند، نباید خود را به عنوان وکیل مدافع مردم ایران جا بزند. شاید بتوان این موضوع که آمریکاییها کنار مردم ایران هستند را به اینصورت معنی کرد که آمریکا همواره با تحریم، فشار، تهدید و ایجاد محدودیت در کنار ایرانیان بوده است، نه از باب مساعدت و همدردی با آنها. با وجود اینکه تا همین اواخر در محافل آمریکایی صحبت از ناکارآمدی فشار حداکثری آمریکا در قبال ایران بود. با بروز اعتراضات در ایران مقامات دولت آمریکا سعی کرد تا این تحولات را به فشار حداکثری گره زده و این اتفاقات را میوه آن سیاست بدانند.
افزایش قیمت سوخت همیشه در هر کشوری بحثی جنجالی بوده و این موضوع اکنون جنبش جلیقه زردها در فرانسه را یکساله کرده است. در ایران هم این موضوع جدیدی نیست و در حدود بیش از 40 سال گذشته 15 بار قیمت بنزین از 10 تا 400 درصد افزایش داشته است که گاها با اعتراضاتی کم و بیش روبرو بوده است. اما شدت اعتراضات این بار بیش از آن که نتیجه فشار حداکثری آمریکا باشد، به نظر میرسد در نتیجه عملکرد نامطلوب مسئولین در زمینه نحوه اجرا و اعلام تصمیم اخیر است. مهمترین مفهوم اینست که ایران با وجود تحمل سختی هنوز تسلیم نشده، بلکه برای ایستادن مقابل تحریمها کمربند خود را محکمتر بسته است.
اعتراضات سراسری 1398 توسط مردم ایران بهدنبال افزایش قیمت بنزین در آبان 1398 آغاز شد. دولت ایران در نیمهشب 24 آبان 98 و بدون اعلام قبلی بنزین را سهمیهبندی و گران کرد. بر اساس اعلام شرکت ملی پخش فراوردههای نفتی ایران، قیمت هر لیتر بنزین سهمیهای 1500 تومان و نرخ هر لیتر بنزین آزاد 3000 تومان شد. بر اساس گزارش نهادهای امنیتی، 28 استان و بیش از صد شهر دستخوش ناآرامیهای پس از افزایش قیمت بنزین بودند.