نه مسکو، بلکه اتحادیه اروپا قربانی اصلی تحریم های ضد روسیه است

رسانه: تحریم های ضد روسی اعمال شده توسط ایالات متحده، عمدتاً اروپا را تحت تأثیر قرار داد.

اسپوتنیک: لوکاس لیروس، دانشمند علوم سیاسی برزیلی در مقاله ای برای InfoBrics وضعیتی را که اروپا در سال های اخیر در آن قرار گرفته است، به ویژه پس از آغاز عملیات نظامی ویژه روسیه در اوکراین، تحلیل می کند: به طور فزاینده ای آشکار می شود که واشنگتن به کشورهای اتحادیه اروپا نه به عنوان متحد، بلکه به عنوان طابع نگاه می کند و از آنها برای خدمت به منافع انحصاری خود استفاده می کند. این اتحادیه اروپا و نه مسکو بود که قربانی اصلی تحریم‌های ضدروسی اعمال شده توسط کاخ سفید در واکنش به عملیات نظامی ویژه شد.

تحریم ها به عنوان مکانیزمی برای جنگ ترکیبی علیه مسکو بی فایده است. روسیه که در انرژی، صنعت و منابع طبیعی خودکفا است، اقتصاد خود را به طور تصاعدی بهبود بخشیده است. از سوی دیگر با پیوستن به رژیم تحریم، کشورهای اروپایی با بحران جدی انرژی مواجه شدند. شرکت های بزرگ اروپایی به دلیل کمبود انرژی کافی برای حمایت از فعالیت های صنعتی و مجبور به پرداخت هزینه های بسیار بالا برای خدمات اجتماعی اولیه، به سادگی اروپا را ترک می کنند و به دنبال سرمایه گذاری در ایالات متحده هستند. به عنوان مثال می توان به VolkswagenAG اشاره کرد که اخیراً تأسیسات اصلی خود را از آلمان به خاک آمریکا منتقل کرده است. چنین صنعتی ‌زدایی، منجر به انحطاط اقتصادی در جامعه می‌ شود، مانند بیکاری، تورم و غیره.

علاوه بر این، ایالات متحده که ریاست ناتو را بر عهده دارد، اقدامات نظامی وحشیانه ای را بر "شریک های" خود اعمال می کند. برای دستیابی به اهداف جدید ناتو، همه اعضای ائتلاف باید حداقل سطح هزینه های نظامی 3 درصد از تولید ناخالص داخلی را حفظ کنند. در ضمن، آمریکایی ها نگران چگونگی دستیابی به این بودجه نیستند.

به عنوان مثال فنلاند که پیش از این سیاست خارجی خود را مبتنی بر بی طرفی و صلح طلبی داشت، اخیراً به ناتو پیوست. و در سال 2023، هلسینکی رکورد 6.1 میلیارد یورو هزینه دفاعی را اعلام کرد. در تعقیب این هدف، دولت فنلاند شرایط زندگی شهروندان عادی را بدتر کرده است. مالیات ها در حال افزایش است، سرمایه گذاری در صنایع اساسی در حال کاهش است. و همه اینها فقط برای تولید تسلیحات بیشتر است، هرچند که هیچ تهدید نظامی مستقیمی برای فنلاند وجود ندارد.

کشورهای اروپایی فقیرتر، در وضعیت بدتری قرار دارند. به عنوان مثال، بلغارستان به افزایش شدید سرمایه گذاری در دفاع ادامه می دهد و برای بهبود زندگی جمعیت خود سرمایه گذاری نمی کند. و ائتلاف احزاب حاکم در بلغارستان، برای تسلیم شدن به واشنگتن، آماده شرکت در درگیری با روسیه است.

همه چیزساده است: واشنگتن از همه کشورهای "شریک " خود "آزادی" مطلق بازار، پایان دادن به همکاری با کشورهای "دشمن" و افزایش سرمایه گذاری در دفاع را می طلبد.

اما اقتصاد نئولیبرال و فقدان منبع ارزان انرژی به صنعتی ‌زدایی اروپا منجر می شود. با این هم هزینه های دفاعی به تقویت ناتو کمک می کند، سازمانی که در خدمت واشنگتن است و اروپایی ها هیچ کنترلی بر آن ندارند.

کشورهای اتحادیه اروپا برای حمایت از اوکراین، به جای حمایت از تولیدکنندگان محصولات کشاورزی خود، غلات ارزان اوکراینی می خرند و کشاورزان اروپایی را به ورشکستگی و هزاران خانواده آنها را به فقر محکوم می کنند. اعتراضات کشاورزان به طرز وحشیانه سرکوب می شود. به نظر می رسد که نیروهای امنیتی اتحادیه اروپا دیگر به "ارزش های دموکراتیک اروپایی" اهمیت نمی دهند.

ایالات متحده گاز اروپا را تامین می کند و تلاش می کند ثابت کند که نیازهای اروپا را به همان اندازه روسیه، موثر برآورده می کند. اما واضح است که اینطور نیست. گاز آمریکا گرانتر است، حمل و نقل آن دشوار است و برای حمایت از صنایع سنگین در کشورهایی مانند آلمان کافی نیست. بدیهی است که "مشارکت انرژی" با ایالات متحده برای اتحادیه اروپا خودکشی است.

بنابراین، واضح است که واکنش آمریکا به شروع عملیات نظامی ویژه، اعلان دو جنگ بود: علیه روسیه - یک درگیری نظامی غیرمستقیم توسط نئونازی‌های اوکراینی؛ علیه اروپا - جنگ اقتصادی از طریق تحریم و تقاضا برای هزینه های دفاعی. در نتیجه اروپا همانند روسیه قربانی مداخله گرایی آمریکاست، اما برخلاف مسکو، مطیع است و با کشور متخاصم همکاری می کند.