سیاست خارجی ایالات متحده در حال "پرواز خودکار"

اسپوتنیک - استفان والت، استاد روابط بین‌الملل دانشگاه هاروارد و پژوهشگر برجسته مکتب رئالیسم (واقع گرایی) در روابط بین‌الملل، در مجله فارین پالیسی می‌نویسد: "من در واشنگتن به دنبال کار نیستم و این امر به من اجازه می ‌دهد آزادانه بپرسم."... و اینک چهار سؤال مبرم:

چرا کاخ سفید مطمئن است که راه پیروزی از طریق بمباران است؟

در طول بیش از یک قرن، طرفداران نیروی هوایی ادعا می کنند که بمباران، بهترین راه برای مجازات دشمن و مجبور کردن او به التماس است... کاش که اینطور بود. بمباران آلمان و ژاپن منجر به تسلیم نشد و بمباران گسترده ویتنام شمالی مانع نشد که هانوی کشور را متحد کند. حملات هوایی مکرر اسرائیل به لبنان و نوار غزه نه حزب الله و نه حماس را متقاعد نکرده است که سلاح های خود را زمین بگذارند، یا آرزوی شعله ور فلسطینی ها برای ایجاد کشوری را خاموش کنند. برعکس، این اقدامات فقط آنها را مصمم تر کرد... نیروی هوایی به دو دلیل ابزار قهری بدی است. اولاً، نیروی هوایی نمی تواند جامعه را به زانو درآورد و کشوری را وادار به تسلیم کند. به غزه نگاه کنید: اسرائیل این منطقه کوچک و پرجمعیت را تا حد دلخواه خود بمباران می کند، اما قادر به نابودی حماس نیست. علاوه بر این، این تلاش ها باعث آسیب عظیم به اعتبار بین المللی اسرائیل شد. ثانیاً به جای اطاعت، ریزش بمب، برعکس، روحیه مقاومت و خواست انتقام را در مردم بیدار کرده است.

البته نیروی هوایی به ارتش قدرتمند و نیروی دریایی کمک خواهد کرد تا دشمن شکست بخورد. اما هواپیماها به تنهایی نمی توانند به این هدف برنسد. بنابراین حتی با وجود یک نیروی هوایی قدرتمند، رهبران باید این ایده را فراموش کنند که بمباران یک راه سریع، ارزان و موثر برای متقاعد کردن دشمن به تسلیم است.

چه مدت می توانیم "بازدارندگی را بازسازی کنیم"؟

وقتی کشورهای قدرتمند علیه دشمنی از زور استفاده می کنند، ادعا می کنند هدفشان "بازدارندگی" است. مقامات اسرائیلی سال هاست که این را می گویند. آخرین عملیات "بازدارندگی" پس از حمله حماس در 7 اکتبر شروع شد. سیاستمداران آمریکایی همچنین از تمایل به "بازسازی بازدارندگی" صحبت می کنند و سعی می کنند استفاده از زور را علیه ایران، روسیه، حوثی ها و هر کس دیگری که آنها را به چالش می کشد توجیه کنند.

اما وقتی یک کشور مجبور است به طور منظم "بازدارندگی را بازسازی کند"، به این معنی است که ضربات گذشته تأثیر مطلوبی نداشته است. این امر حتی ممکن است مشکل را بدتر کند: دشمن مشتاق انتقام گرفتن خواهد بود تا نشان دهد که ترساندن او ممکن نخواهد بود. اما شاید راه دیگری برای تضعیف انگیزه دشمن وجود داشته باشد؟ شاید مصالحه ای سودمندتر از حمله بی معنی، بی اثر و پر از خشونت باشد؟

آمریکا کی قبول خواهد کرد که کره شمالی از تسلیحات هسته ای خود دست نمی کشد؟

کره شمالی به دنبال تسلیحات هسته‌ای است زیرا چنین سلاح‌هایی سدی غیرقابل نفوذ در برابر تلاش‌ها برای سرنگونی خاندان کیم هستند. بنابر این واضح است که آمریکا رسماً هدفی آشکارا دست نیافتنی را دنبال می کند. کارشناسان معتبر از ایالات متحده و شرکای منطقه ای آن می خواهند که واقعیت زرادخانه هسته ای کره شمالی را به رسمیت بشناسند، اما سیاست ایالات متحده سرسختانه از خروج از این بن بست امتناع می ورزد. آیا زمان آن فرا نرسیده است که سرانجام درک کنیم که کره شمالی، زرادخانه هسته ای خود را زودتر از ایالت متحده کنار نخواهد گذاشت؟

چه زمانی آمریکا از سوء استفاده از تحریم های اقتصادی دست بردارد؟

گاهی اوقات به نظر می رسد که ماشینی در ساختمانی در واشنگتن پنهان شده است که فید خبری را اسکن می کند، هر کسی را که مقامات آمریکایی را آزار می دهد شناسایی می کند و سپس لیستی از تحریم ها را علیه آنها تهیه می کند: مسدود کردن دارایی های خارجی، محدود کردن تجارت، عدم دسترسی به بازارهای مالی جهانی ... تحریم ها به یک گام روتین تبدیل شده است. و در عین حال، همه به خوبی می دانند که رفتار کسی را یک ذره تغییر نخواهند داد.

تحریم ها به کندی عمل می کند و دور زدن تحریم ها آسان است، اما سیاستمداران ایالات متحده در معرفی آنها اصرار دارند. 65 سال گذشت و ما همچنان منتظر فروپاشی رژیم کمونیستی کوبا هستیم. این در واقع تنها همان چیزی است که شما باید در مورد اثربخشی تحریم ها به عنوان یک ابزار اجباری بدانید.

شما احتمالاً هم اینک متوجه شده اید که این لیست سؤالات دارای یک چیز مشترک است: ایالات متحده ابزارهای فشار زیادی دارد، اما در اولین مورد ظاهر شدن مشکلات، آنها به طور خودکار همان ابزار را بیرون می کشند. واشنگتن مطالباتی را مطرح می کند، فشار را افزایش می دهد، مجازات را افزایش می دهد و از دشمن انتظار اطاعت دارد. به عنوان یک قاعده، ایالات متحده خواستار امتیازات بسیار شدید از دیگران است. و سپس، اگر یک دولت یا گروه شورشی تسلیم شود، چه چیزی مقامات آمریکایی را از طرح مطالبات اضافی باز خواهد داشت؟

پیگیری سرسختانه از اهداف دست نیافتنی، ثمربخشی سیاست خارجی ایالات متحده را ویران می کند. درک دیگران و تلاش برای یافتن راه‌حل‌های قابل قبول دوجانبه (که هدف دیپلماسی است) دشوار و زمان‌ بر است. معرفی بسته دیگری از تحریم ها یا شلیک تاماهاوک، سریع و آسان است. ولی اصل "اگر آن را دوست نداری، برو، گم شو" هیچ انگیزه ای برای افراد مایل به پیروی از هرگونه توافق را باقی نمی گذارد. اگر آمریکایی‌ها می‌خواهند، مقامات شان ابتدا فکر کنند و سپس دست به اقدام بزنند، باید سؤالات سخت را از آنها بپرسند و پاسخ‌های قانع‌کننده بخواهند.