"نخبگان اوکراین"؛ چقدر سریع می توان جیب خود را پر کرد و باعث ویرانی شد

در آوریل 2019، همه در اوکراین پر از خوش بینی بودند، رئیس جمهور جدید ولادیمیر زلنسکی وعده صلح، پایان دادن به فساد دولتی و رونق اقتصادی را داد. تیم او اعلام کرد که اوکراین را "آزاد و مستقل" خواهند کرد.

به گزارش اسپوتنیک، مجله الکترونیکی آمریکن تینکر در مقاله ای می نویسد، زمانی که اوکراین در سال 1991 استقلال یافت، بدهی عمومی آن 0.4 میلیارد دلار بود، قبل از تحلیف زلنسکی، در سال 2018 به 76 میلیارد دلار رسید و تا سال 2023 به 120 میلیارد دلار رسید و همچنان در حال افزایش است. پس چه اتفاقی افتاد؟

برای درک زمان حاضر، باید به گذشته کشور رجوع کرد. اوکراین فرزند مهندسی ژئوپلیتیک بلشویک ها است. از سال 1919 تا 1991 تحت حکومت مسکو اوکراین، یکی از بزرگترین پایگاه های کشاورزی و صنعتی جهان و جمعیت تحصیلکرده ای داشت. اوکراین تراکتور، هواپیما، کشتی، لوکوموتیو، توربین برای نیروگاه های برق آبی، موتورهای الکتریکی، ترانسفورماتورها و طیف وسیعی از کالاهای مصرفی تولید می کرد. تولید تجهیزات نظامی از جمله تانک، موشک و هواپیماهای جنگنده نیز روبراه شد. کارخانه های ذوب آهن آن، میلیون ها تن فولاد تولید می کردند و معادن زغال سنگ آن، تامین کننده اصلی زغال سنگ کارخانه ها و نیروگاه های فولاد اتحاد شوروی بودند. اوکراین مستقل می توانست به یکی از قدرت های اقتصادی بزرگ اروپا تبدیل شود.

و اکنون درباره زمان حاضر

زلنسکی و فساد. رئیس جمهور جدید مقامات فاسد را جایگزین کرد و قانون مبارزه با فساد را تصویب کرد. اما فساد اوکراین سیستمی است: این مردم نیستند، این سیستمی است که در تمام حوزه های جامعه از جمله قضایی، دفاعی، اجرای قانون، بانکی، پزشکی و البته اقتصادی ساخته شده است. زمانی که زلنسکی متوجه شد که سخنرانی های مبارزات انتخاباتی برای ریشه کن کردن فساد کافی نیست و وی هیچ مهارت مدیریتی ندارد، این رئیس جمهور چیزی باور نکردنی را انجام داد: او نه تنها وجود یک سیستم فساد را پذیرفت، بلکه اوکراین را در مسیر فساد جدیدی قرار داد: منافع شخصی، همین "خیر دولتی" است.

زلنسکی و ناسازگاری قومی. برای سلف او، رئیس جمهور پوروشنکو آسان بود که با تحمیل زبان اوکراینی به غیر اوکراینی ها، درگیری در دونباس را تحریک کند، زیرا میلیون ها روس، لهستانی، مجارستانی و رومانیایی در چارچوب اوکراین جدید به دام افتاده بودند. زلنسکی می‌توانست با ارائه خودمختاری به مناطق شرقی که از ابتدا خواستار آن بودند، از یک رویارویی خونین کاملاً اجتناب ورزد.

اما او تصمیم گرفت به سیاست های سلف خود ادامه دهد. دلیل ادامه عملیات نظامی در درجه اول مالی بود. زلنسکی بدون شک می دانست که اوکراین یک ابزار چانه زنی در مبارزه ژئوپلیتیکی بین ایالات متحده (ناتو) و روسیه است. او می توانست با خودداری از عضویت در ناتو از درگیری جلوگیری کند. اما تمایل به دریافت پول، زلنسکی و همدستان وی را به درگیری با روسیه کشاند.

برای زلنسکی و همکارانش، درگیری نظامی و فساد جدایی ناپذیر هستند. غرب، مدیون اوکراین که از اروپا در برابر "امپریالیسم پوتین" محافظت می کند، می باشد. بنابراین، ورود نیروهای روسیه به اوکراین یک تهدید نبود - یک فرصت بود.

زلنسکی با به تصویر کشیدن اوکراین به عنوان قربانی تجاوز روسیه، سفر به سراسر جهان را برای جمع آوری کمک های نظامی و اقتصادی آغاز کرده است. و تا زمانی که مرگ و ویرانی در اوکراین حکمفرماست، درگیری به افزایش نامحدود بودجه کمک می کند تا جیب زلنسکی و نخبگان سیاسی و نظامی او پر باشد. به سختی می توان چنین نمونه دیگری را یافت که در آن یک رهبر منتخب مردمی، این همه سرمایه سیاسی را هدر دهد، به اعتماد مردم خیانت کند و نقشه های عالی خود را با ثروتمند شدن شخصی مبادله کند.