جاذبه نیاز داریم نه دافعه

یکی از سوال هایی که بسیاری مدام سوال می کنند این است که چرا علیرغم اینکه این همه می گوییم آمریکا بد است ولی عموم مردم تحت تاثیر آمریکا قرار می گیرند.

در این رابطه شایان ذکر است که حتی آنهایی که زمانی سردم دار سخنرانی و دشمنی با آمریکا و غرب بودند، و شاید حتی هنوز هم هستند، وحتی روزی به سفارت آمریکا در ایران حمله کردند تا رابطه ایران با آمریکا را به زور قطع کنند، بچه هایشان همه می روند آمریکا وتحت تاثیر فرهنگ آمریکایی قرار می گیرند.

بسیاری فعالین رسانه های بین المللی این روزها می پرسند جریان جدل و بحث و حرف و حدیث ها درباره حجاب و تطبیق قوانین شرعی اسلامی در ایران چیست مگر بعد از چهار دهه انقلاب و حکومت اسلامی هنوز این مساله حل نشده و چرا هنوز برخی به دنبال الزام حجاب و پوشش اسلامی در کشور هستند؟

یا ...

علیرغم همه معایبی که آمریکایی ها دارند ولی باید اعتراف کنیم آنها روی مطالعه و تحقیق در باره مسایل روانی جوامع مختلف جهان سرمایه گذاری و کار کرده اند و تلاش کرده اند جاذبه ایجاد کنند نه دافعه و راز موفقیتشان هم در این است.

آنهایی که مدتی در آمریکا زندگی کرده اند و با جامعه آمریکایی آشنایی دارند به خوبی می دانند که آنچه امروزه در فیلم های هالیوودی و یا حتی رسانه آمریکایی و یا حتی اروپایی از فضای اجتماعی این کشورها منتشر می شود کاملا با فضای واقعی جامعه در تضاد است و حتی در کشوری مثل آمریکا بخش بزرگی از جامعه آمریکا محافظه کار هستند و پایبند اصول دینی واعتقادی خود می باشند.

متاسفانه یکی از معایب بسیار بزرگ در سیستم مدیریتی کشور ما، و حتی بسیاری از کشورهای دیگر، در این است که مدیران متوجه نیستند که نمی توانند مردم را وادار کنند که بدون خواست خودشان کاری را انجام دهند و باید به خود زحمت بدهند و به دنبال تحقیق درباره خواست جامعه بروند و به استناد مطالعات و تحقیقات برای محقق کردن اهداف خود جاذبه ایجاد کنند و مردم را مجاب کنند که مساله ای به نفع آنها است و باید به آن سمت و سو بروند.

مردم خود باید به باوری برسند و جامعه خودش به سمت آنچه به آن باور دارد برود.

عموما هم همین مساله روزنه ای است که آمریکایی ها از آن بهره می برند تا در جامعه دشمنانشان نفوذ کنند و به آنها ضربه بزنند.

متاسفانه چهار دهه از انقلاب اسلامی در ایران می گذرد و واقعا باور کردنی نیست که پس از چهل وسه سال هنوز امروزه باید پای مساله ای مانند بحث پوشش اسلامی در ایران بحث و جدل باشد.

آن هم در کشوری که عموما حتی قبل از انقلاب حجاب مرسوم بوده و اکثر قریب به اتفاق مردم ایران پایبند قوانین شرعی و اسلامی بودند.

هر کس هم غیر از این را می گوید قطعا سواد تاریخی ندارد.

هر کس حافظه تاریخی داشته باشد و یا حتی مطالعه گذرایی در تاریخ داشته باشد به یاد دارد در زمان قبل از انقلاب نه فقط حجاب اجباری نبود بلکه حتی زنان برای کشف حجاب تشویق هم می شدند اما عموم زنان جامعه ایران با حجاب بودند.

حتی شاید باید پا را فراتر از این گذاشت و گفت اگر اکثریت مردم ایران شدیدا به اسلام و شرع اسلام و قوانین اسلامی اعتقاد نداشتند انقلاب اسلامی نمی کردند می رفتند یک انقلاب با شعارهای دیگری می کردند.

مردم ایران همیشه هم به اسلام اعتقاد داشتند و هم انسان های متدینی بودند و هم اینکه به اصول دین خود پایبند بودند و هنوز هم هستند.

طی این چهار دهه برخی افراد کارهایی کرده اند که به جای اینکه جاذبه ایجاد کنند دافعه ایجاد کرده اند وحتی بخشی از مردم که به قوانین شرعی و اسلامی کمتر پایبند بودند را به سمت جبهه مخالف سوق داده اند و حتی کاری کرده اند که برخی از آنهایی که بسیار انسان های معتقد بودند، خودشان و یا فرزندانشان، پایبندی و اعتقاداتشان به اصول اسلام و دین ضعیف شود و زمینه را برای نفوذ دشمن باز کرده اند.

به قول معروف دانسته یا ندانسته آب به آسیاب دشمن ریخته اند.

تصور اینکه میتوان با دستور دادن و بگیر و ببند و اجبار مردم را وادار به انجام کاری کرد تصور اشتباهی بیش نیست و اگر جواب داده بود طی چهار دهه پیش جواب می داد، این مساله به جای اینکه مردم را جذب کند دافعه ایجاد می کند و موجب آن می شود که برخی مردم که از مسایل سیاسی کنار بودند و کاری به کار مسایل سیاسی نداشتند وبه قول معروف سرشان در کار خودشان بود، حتی نسبت به حکومت جبهه بگیرند ودر دام دشمنان نظام گیر کنند.

ممکن است که برای مدت کوتاهی بتوان مردم را وادار به کاری کرد اما چون طبیعت انسان ها مخالفت با هر چه ممنوع است می باشد قطعا با واکنش معکوس مواجه خواهیم شد.

با یک حساب سر انگشتی می توانیم متوجه شویم، افرادی که امروزه با آنها برخورد می شوند اکثر قریب به اتفاقشان افرادی هستند که در دوران پس از انقلاب به دنیا آمده اند یا بزرگ شده اند.

اگر فردی زیر 50 سال سن داشته باشد زمان انقلاب چیزی حدود هفت سال سن داشته و به کلاس اول دبستان رفته و در مدارسی بزرگ شده که آموزش و پرورش خودمان به او آموزش داده و آنکه به وی آموزش داده مقصر است که نتوانسته وی را متقاعد کند که پایبند اصول شرعی اسلامی باشد.

پس باید به دنبال حل ریشه ای ماجرا برویم.

از مدیران آموزش و پرورش گرفته تا بقیه مدیرانی که در سمت های فرهنگی باید طی این چهار دهه آن بخشی از جامعه را که کاملا پایبند اصول شرعی نبودند و یا نیستند را به این باور می رساندند.

خوب توجه داشته باشید بنده بر عبارت "کاملا پایبند اصول شرعی" نیستند تاکید دارم، چون عموما مردم ایران با ایمان و متعقد و خدا باور هستند و اینگونه نیست (مانند برخی کشورهای دیگر که بی دین در آنها زیاد است) که مردم بی ایمان در جامعه ما زیاد باشند، فقط می توان گفت سطح پایبندی آنها به اصول دینی متفاوت است وبسیار مهم است که ما تلاش کنیم که سطح ایمان و اعتقاد اینها به اصول عقیدتی را بیشتر کنیم نه اینکه کاری کنیم آنها به سمت مخالف بروند.

نکته اصلی ماجرا هم همین جا است، آنهایی که با نظام جمهوری اسلامی مخالف هستند امروزه این مساله را مستمسک خود قرار داده اند تا خودی ها در دام بیافتند وکاری کنند مردم را به سمت جبهه مخالف بکشانند و آنهایی که باورهایشان به اصول دینی نسبت به دیگران ضعیف تر است را نشانه گرفته اند تا بتوانند آنها را در جبهه سیاسی مخالف نظام بیاندازند.

بیایید و فکر کنید کجای کار اشتباه بوده که طی چهار دهه نشده این جوانان را به سمت پایبندی به اصول دینی متقاعد کرد و به جای تکرار آن اشتباهات به سمت تصحیح اشتباهات رفت و سیاست هایی را اعمال کرد که مردم خودشان تشویق شوند به اصول دینی خود پایبند باشند نه اینکه خود را طرد شده فرض کنند و در جبهه مقابل قرار گیرند.

وبه نظر می رسد قبل از هر اقدامی آن مدیرانی را که طی این چهار دهه ثابت کرده اند در این امر قصور دارند را کنار بگذاریم وبه هیچ وجه از مشورت و طرح و برنامه های آنها استفاده نکنیم و جهاد تبیین و تشویق مردم به سمت باورهای دینی و اعتقادی به دین و نظام خود راه بیاندازیم.