چرا احتمال توافق افزایش یافته

هرچه قدر آمریکایی ها و غربی ها تلاش می کنند تا جنگ رسانه ای و روانی خود بر علیه ایران در رابطه با احتمال رسیدن به هرگونه توافق بازگشت آمریکا به توافق هسته ای را افزایش دهند، باید مطمئن باشید ما به سمت یک توافق می رویم.

شگرد بسیار معروف آمریکایی ها در همه جنگ ها این است که قبل از حمله خود همیشه آنقدر در زمین مقابل آتش بریزند که دیگر سنگر و یا نیرویی برای دفاع باقی نماند و به راحتی بتوانند ورود کنند.

در زمینه مذاکره و گفتگوها هم همینگونه می باشد.

آنقدر طرف مقابل را بمباران خبری و روانی می کنند که طرف را به مرحله تسلیم برسانند و وقتی که پای میز مذاکره و گفتگو بیاید تسلیم شود هر چه می خواهند امضا کند.

البته این روش ممکن است با بعضی افراد جواب دهد اما تجربه ثابت کرده که حد اقل با ایرانی ها جواب نمی دهد و به همین دلیل است که آمریکایی ها در مذاکرات خود با ایرانی ها همیشه با چالش مواجه هستند، چون بر عکس دیگران ایرانی ها نه فقط از تهدید نمی ترسند بلکه به قول معروف تو دل تهدید کننده هم می روند.

ایرانی ها بر عکس دیگر کشورهایی که آمریکایی ها با آنها وارد جنگ شده اند نشان داده اند که آستانه تحمل شان بسیار بالا است، بسیار بالاتر از تصور آمریکایی ها، به روش بوکسور های حرفه ای، ضربه ها را تحمل می کنند و وقتی که فرصت را مناسب دیدند ضربه کاری را جوری به طرف وارد می کنند که نفهمد از کجا خورده وضربه فنی شود.

حد اقل طی چهار دهه اخیر مشاهده کرده ایم که ایرانی ها به خوبی از این روش استفاده کرده اند و همیشه موفق بوده اند.

به عنوان نمونه می گویم آمریکایی ها و متحدین شان نهایت سرمایه گذاری را روی عراق صدام حسین کردند تا به ایران ضربه بزنند و نهایت سرمایه گذاری را روی گروه های تروریستی در افغانستان و بسیاری از دیگر کشورهای اسلامی کردند تا به اسلام سیاسی ضربه بزنند.

نمی توان انکار کرد که هم ایران ضربات بسیار سنگینی را متحمل شد، اما در نهایت چه شد؟

سر فرصت دیدیم ایران موفق شد از روزنه هایی که برایش باز شده بود نهایت استفاده را کند و ضربه های کاری به دشمنان خود بزند و امروزه همه متفق القول هستند در این مبارزه که بر علیه ایران راه افتاد ایران برنده میدان بوده.

اگر باور ندارید به خواسته های آمریکا و متحدین اش در منطقه گوش دهید.

پس از اینکه آمریکایی ها و متحدین شان بیش از هشت هزار و پانصد ملیارد دلار در منطقه خاورمیانه خرج کردند حالا به ایران التماس می کنند که "نفوذ منطقه ای اش را بکاهد".

پس این همه پول را اینها برای چه خرج کرده اند؟

طبیعتا برای کاهش نفوذ ایران، ولی امروزه نفوذ ایران به دریای مدیترانه و تنگه باب المندب و مرزهای چین رسیده.

یعنی عملا هرچه هزینه کرده اند به باد رفته.

بعضی وقت ها به شوخی به دوستان رسانه ای می گویم، اگر از همان ابتدا همه این پول ها را به ایران می دادند شاید اوضاع بسیار فرق می کرد و ایران جور دیگری با آنها رفتار می کرد، آخر این همه پول را ایران در کل دوران فروش نفت خود به دست نیاورده.

چند روز پیش به یکی از کارشناسان آمریکایی که در حال مناظره با من بود پشت خط به شوخی گفتم تحریم نمی کردید پولهایی که می خواستید خرج کنید به ایران می دادید می دیدید چه کارهایی که ایران برایتان با این پولها نمی کرد، روی شرکای اشتباه سرمایه گذاری کردید.

به هر حال امروزه به نظر می رسد با توجه به شرایط بین المللی موجود اوضاع برای کشورهای غربی بسیار دشوار و سخت شده.

تا قبل از شروع عملیات ویژه روسیه در اوکراین بزرگترین مشتری نفت ایران چین بود اما امروزه همان متحدین اروپایی آمریکا بزرگترین مشتری های نفت ایران هستند و آمریکایی ها به خوبی این را می دانند.

بر عکس تصور آمریکایی ها ائتلاف ایران – روسیه – چین امروزه گلوگاه تنفس غرب را در دست دارد و وقتی که روسیه فروش انرژی به برخی کشورهای اروپایی را قطع می کند تنها ایران است که می تواند این ما به التفاوت را به صورت نسبی جبران کند، و اروپایی ها مجبور می باشند که تحریم های آمریکا را دور بزنند و از ایران نفت خریداری کنند.

جریان توقیف نفتکش ایرانی در یونان هم نشان می داد که نفت ایران به سمت اروپا می رفت وگرنه اگر به سمت چین می رفت که در دریای مدیترانه نبود و نشان داد که کشورهای اروپایی با جلوگیری از صادرات نفت ایران به اروپا مخالف هستند وگرنه با یونان که عضو اتحادیه اروپا است و به خواست آمریکا و پشت پرده اسرائیل دست به توقیف نفتکش ایرانی زده بود همکاری می کردند اما آنها برای اینکه انزجار خود را از این جریان نشان دهند در مقابله ایران و یونان پشت یونان را خالی کردند وهمین یک زنگ خطر برای آمریکایی ها را به صدا در آورد، کم کم اروپایی ها هم شروع کرده اند با تحریم های آمریکا مقابله کردن.

فعلا ایرانی ها در حال دریافت پول نقد در ازای فروش انرژی خود به اروپا هستند اما ممکن است با ادامه شرایط موجود بین المللی این شرایط را قبول نکنند و اروپایی ها مجبور شوند که کانال های رسمی و بانکی را برای تعامل با ایران باز کنند.

منظور دوران بسیار دور نیست، بلکه همین یکی دو ماه آتی است، زمانی که در سپتامبر تقاضا برای خرید نفت و انرژی بالا می رود و به اوج خود می رسد و هر چه قدر به سمت فصل سرما در اروپا نزدیک تر شویم تقاضا برای خرید نفت بیشتر می شود.

بر عکس آنچه برخی تصور می کنند، کشورهای عرب متحد آمریکا هم نهایت صادرات خود را انجام می دهند و امکان افزایش تولید ندارند، نه اینکه آنها نمی خواهند بیشتر تولید کنند، ظرفیت تولید به اوج رسیده.

با این شرایط عملا تا یکی دو ماه دیگر همکاری اروپایی ها با آمریکایی ها در زمینه تحریم ایران تضعیف می شود، حال اگر نخواهیم بگوییم شکسته می شود، و اروپایی ها مجبور می باشند قوانین حمایتی خود از شرکت ها و بانک ها و موسسات مالی و بازرگانی را فعال کنند تا از گزند تحریم های آمریکا در امان باشند و بتوانند به خرید نفت و تعامل با ایران بپردازند.

چه توافقی با ایران انجام شده باشد چه انجام نشده باشد.

بقای کشورهای اروپایی مطرح می باشد.

از سوی دیگر ایرانی ها همه مرزهای مرتبط با برنامه هسته ای را در نوردیده اند و دیگر هیچ خط قرمزی وجود ندارد که ایرانی ها از آن عبور نکرده اند و آمریکایی ها و پیش از آنها متحدین منطقه ای آمریکا علی الخصوص اسرائیلی ها بهتر از همه ها می دانند این به چه معنایی است.

یعنی دیگر ایران عملا با اقتدار وارد کلوپ کشورهای دارای توانمندی تولید تسلیحات هسته ای شده و چه سلاح هسته ای تولید کند چه تولید نکند دیگر فرقی ندارد، اگر موجودیت ایران به خطر بیافتد ممکن است ایران به سمت تولید تسلیحات هسته ای برود و با در نظر گرفتن توانمندی و امکانات بالقوه ایران که همه مواد و فناوری مورد نیاز خود را در داخل کشور دارد و بومی سازی انجام داده آنها به خوبی می دانند اگر ایران وارد این عرصه شود مانند جریان تولید موشک و پهباد به سرعت می تواند تولید انبوه انجام دهد و خود را به مرحله ای برساند که همسطح کشورهایی مانند آمریکا و روسیه در زمینه تعداد تسلیحات هسته ای موجود باشد و بحث مسابقه تسلیحاتی و ... که مطرح می کنند بحث پوچی است چون هیچ کدام از کشورهای منطقه چه به تنهایی چه به صورت جمیعی در حد و اندازه و قواره ای نیستند که بتوانند با ایران در زمینه تولید انبوه به رقابت بپردازند و ماجرای تولید موشک و پهباد خود مشت نمونه خروار است.

اگر بحث توانمندی این کشورها در رقابت با ایران در تولید انبوه تسلیحات بود امروزه اینها مجبور نبودند التماس کنند که ایران تولید موشک های خود را از نظر کمی و کیفی کاهش دهد، به هر حال اگر امکانات مالی وهزینه کرد کشورهای همسایه ایران در زمینه خرید تسلیحات را با ایران مقایسه کنید ایران حتی یک درصد آنها (از نظر مجموع بودجه های تسلیحاتی) هزینه نمی کند ولی تعداد موشک ها و پهبادهایی که ایران در اختیار دارد چه از نظر کمی و چه از نظر کیفی در حدی است که همه اینها با هم نمی توانند حریف ایران شوند.

خوب با توجه به این شرایط بحث حمله نظامی به ایران هم بحثی بسیار دور از منطق به نظر می آید چون هر گونه تهدید نظامی می تواند ایران را به سمت تولید تسلیحات هسته ای برای حفظ موجودیت خود سوق دهد.

بحث بازگرداندن تحریم های شورای امنیت هم، حد اقل با توجه به شرایط بین المللی موجود، قابل قبول نیست و کشورهای اروپایی متحد آمریکا حاضر نخواهند بود چنین کاری را انجام دهند چون این به معنای خودکشی برایشان تلقی خواهد شد.

بحث افزایش تحریم های آمریکا هم طوفانی توخالی بیش نیست چون آمریکایی ها هرآنچه تحریم داشتند تا به حال پیاده کرده اند و به نتیجه نرسیده اند.

فقط می ماند اینکه بخواهند با ایران به توافقی برسند که بر اساس آن بحث تعاملات اروپا با ایران را قانونی کنند وجوری نشود که اروپایی ها حرمت تحریم های آمریکا را بشکنند و دست سازمان بین المللی انرژی هسته ای را باز کنند تا با بازرسی های خود اطلاعات جدید برایشان به دست بیاورد ومطمئن شوند برنامه هسته ای ایران در چه مرحله ای است.

با توجه به این شرایط هم ایران به خوبی می داند که الان فرصت طلایی ایران برای گرفتن حد اکثر امتیاز و برداشتن حد اکثری تحریم ها می باشد چون ممکن است بعدها چنین فرصتی به دست ایران نیاید و ایران اینقدر برگه های برنده در دست نداشته باشد.

همه جریان گفتگو ها امروزه همین است و فعلا به نظر می آید آمریکایی ها تلاش دارند حد اقل امتیاز ها را بدهند و ایرانی ها تلاش دارند حد اکثر امتیاز ها را بگیرند، ولی آنچه مسلم است طرفین به دنبال رسیدن به یک توافق هستند.