تودهنی ایران به تصمیم مستأصلانه غربی ها در آژانس

علیرغم همه هیاهویی که قطعنامه اخیر شورای حکام آژانس بین المللی انرژی هسته ای بر علیه ایران راه انداخت اما یک نکته بسیار مهم در این جریان وجود دارد و آن این است که کشورهای غربی و اسرائیل آنقدر در مقابل ایران مستأصل شده اند که حاضر می باشند به این وضوح هم خود و هم آژانس را بسوزانند.

اسپوتنیک - دیگر بر کسی پوشیده نیست که مدیر کل آژانس از ماموریت اصلی خود در بی طرف نگه داشتن آژانس تخطی کرده و امروزه به عامل رسمی اسرائیل در این آژانس تبدیل شده و طبیعتا این شرایط می تواند در بلند مدت روی عملکرد این آژانس هم در قبال ایران و هم در قبال دیگر کشورها تاثیر گذار باشد.

تا چند صباح پیش ایرانی ها برخی کارشناسان آژانس را متهم می کردند که در حال درز اطلاعات محرمانه از برنامه هسته ای ایران برای دشمنان هستند، عبارتی که به صورت دیپلماتیک به معنای جاسوسی برای دشمنان ایران می باشد، حال امروزه خود رافائل گروسی مدیر کل آژانس در راس قرار دارد.

آنهایی که از جریان برنامه هسته ای ایران مطلع می باشند و طی سالهای گذشته پیگیر این برنامه هستند به خوبی می دانند که بحث مطرح شده توسط آژانس که معروف به بحث PMD است حدود 20 سال پیش باز شده و در سال 2015 آژانس بین المللی انرژی هسته ای این بحث را مختومه اعلام کرد و فردای آن برجام امضا شد.

یعنی عملا ما اینجا روی دو توافق صحبت می کنیم یکی توافق ایران با آژانس است و دیگری توافق ایران با 1+5، توافقی که توسط ایالات متحده به نابودی کشیده شده و تا به امروز هم ایالات متحده آمریکا است که مانع اجرای آن می شود.

همچنین ایران هیچ وقت پروتوکل الحاقی را امضا نکرده و فقط برای نشان دادن حسن نیت خود به صورت داوطلبانه اجازه داد تا به صورت مدت محدود این پروتوکل اجرا گردد و طبیعتا اجرای آن بنا نبود تا ابد ادامه یابد.

همچنین اجرای این پروتوکل الحاقی شرط و شروطی داشت که مهمترین آن اجرای برجام و رفع تحریم ها به صورت کامل از بالاسر ایران بود.

پس از خروج ایالات متحده از برجام و پیاده کردن تحریم های کذایی آمریکا بر علیه ایران و پایبندی کشورهای اروپایی به اجرای این تحریم ها عملا می توان گفت هیچ امتیازی از برجام برای ایران باقی نمانده که بخواهد به دلخوشی به آن پروتوکل الحاقی و یا حتی بخش هایی از آن را اجرا کند و تا به امروز که ایران با آژانس همکاری می کرد و به صورت موردی اجازه می داد بخش هایی از این پروتوکل اجرا گردد، باز هم ایران بزرگمنشی نشان داده.

وقتی بحث از برنامه هسته ای نظامی اسرائیل می شود مدیر کل آژانس اظهار می دارد که چون اسرائیل عضو معاهده منع گسترش تسلیحات هسته ای NPTنیست، دست آژانس در این زمینه بسته است.

خوب ایران هم عضو پروتوکل الحاقی نیست، پس به چه حقی جناب گروسی تقاضای اجرای آن را دارد؟

البته یکی از دوستان که در زمینه امور مربوط به اسرائیل تخصص دارد باور دارد اسرائیلیها توانسته اند اطلاعاتی از زندگی شخصی گروسی به دست آورند که با استفاده از آن از او باجگیری کنند و وی را تهدید کرده اند اگر وی کاملا از آنها اطاعت نکند این مدارک را افشا می کنند و فساد اخلاقی واقتصادی گروسی می تواند زندگی وی را نابود کند.

البته با توجه به اینکه سابقه اسرائیلیها در این زمینه بسیار درخشان است این مساله دور از ذهن نمی باشد.

اسرائیلی ها بارها از این شگردها استفاده کرده اند و برخی را با استفاده از زنان آلوده می کنند و برخی را با فساد اقتصادی و برخی دیگر را به شگردهای دیگر و سر به زنگاه طرف را اسیر خود می کنند.

با توجه به این شرایط به نظر می رسد اعضای آژانس بین المللی انرژی هسته ای باید بیشتر به فکر باشند که چه کسی را در راس این آژانس قرار داده اند.

قطعا هم آنهایی که گروسی را اداره می کنند به خوبی می دانند که ایران نسبت به این رفتار آژانس واکنش نشان خواهد داد وهدفشان این است که ببینند حد و سطح واکنش ایران در چه حد خواهد بود.

به نظر می رسد آمریکایی ها و اروپایی ها امروزه در گفتگوهای وین و کلا در سطح بین المللی در شرایط بسیار بحرانی قرار گرفته اند تا مجبور باشند از این حربه بر علیه ایران استفاده کنند و امیدوار هستند این حربه، ینعی آژانس، بتواند یک برگه برای آنها ایجاد کند که بتوانند با آن در قبال صدها برگه ای که ایران در وین دارد استفاده کنند.

ماجرای خاموش کردن دو دوربین آژانس را می توان اولین واکنش و شاید ساده ترین این واکنش ها دانست.

ایران امروزه ده ها برگه در مقابل آژانس دارد که احتمال دارد از آنها بهره ببرد.

توجه داشته باشید حدود 20% دیگر دوربین های آژانس در ایران همه خارج از تعهدات ایران هستند و ایران می تواند همه آنها را همین امروز خاموش کند.

همچنین طبق معاهده ان پی تی که ایران متعهد به اجرای آن است ایران ملزم نیست اجازه دهد دستگاه های سنسور آنلاین سطح غنی سازی در تاسیسات اش نصب گردد و به همین دلیل همه اینها را نیز می تواند خاموش کند و از این پس بازرسان آژانس با هماهنگی قبلی حق داشته باشند به صورت موردی تشریف بیاورند و به صورت دستی سطح وحجم غنی سازی ها را بررسی کنند.

شاید برخی متوجه این بخش دوم نباشند اما اهمیت آن در این است که از این پس آژانس چیزی حدود دو سه ماه دیرتر اطلاعات مربوط به سطح غنی سازی اورانیوم و حجم غنی سازی را به دست می آورد و طبیعتا اطلاعات مراجع اطلاعاتی غربی که وابسته به گزارش های بازرسان آژانس هست نیز با تاخیر مواجه می گردد.

همچنین باید توجه داشت که برنامه هسته ای ایران چیزی حدود 2-3% کل برنامه های هسته ای دیگر کشورهای جهان را شامل می شود و طبیعتا بازرسی های آژانس هم می تواند حد اکثر تا همان حد باشد.

آژانس بین المللی انرژی هسته ای کلا چیزی حدود 2560 کارمند دارد که حدود 1000 نفر از آنها بازرس می باشند و امروزه چیزی حدود 400 الی 500 بازرس از این بازرس ها در ایران تشریف دارند در حالی که 172 کشور عضو آژانس هستند و بازرس های آژانس باید در همه این کشورها مستقر شوند و نه فقط در ایران.

حتی با توجه به اینکه حد اکثر 3% از کل برنامه های هسته ای جهان مربوط به ایران می باشد عملا حد اکثر چیزی حدود 30 بازرس از این آژانس باید در ایران حضور داشته باشند و به نظر می رسد که یکی از مسایل دیگری که ایران می تواند روی آن مانور بدهد این است که بقیه بازرسان آژانس باید ایران را ترک کنند و بروند روی پرونده های جاهای دیگری مانند اسرائیل کار کنند.

مضاف بر همه اینها با توجه به اینکه کشورهای اروپایی امضا کننده برجام به جای اینکه مسیر فشار بر آمریکا برای اجرای تعهدات خود مسیر بهانه گیری و خودداری از اجرای تعهدات را پیش گرفته اند و با توجه به اینکه امروزه تحریم های وضع شده بر علیه ایران چیزی بیشتر از تحریم های شورای امنیت می باشد و به قول معروف ایران سرش زیر آب تحریم ها است چه یک وجب چه صد وجب، به نظر می رسد ایران هم از این پس خود را فقط پایبند اجرای پادمان پیمان منع گسترش سلاح های هسته ای در همان سطحی که دیگران به آن پایبند هستند بداند و خواسته های فراتر از آن را به احتمال خروج کامل از این پادمان گره بزند.