موضع ایران نسبت به تقویت رابطه سوریه با کشورهای عربی چیست؟

یکی از مسایلی که این روزها نقل محافل دیپلماتیک است مساله احتمال بازگشت سوریه به جامعه عرب در اجلاس آتی الجزایر می باشد.

پس از اینکه تکلیف جنگ در سوریه نسبتا مشخص شد و مشخص شد که مردم سوریه حامی رئیس جمهوری و حکومت خود هستند و با تمام توان در مقابل توطئه های خارجی و مزدوران خارجی ایستادگی کردند و توطئه های آنها را شکست دادند، برخی کشورهای عربی یکی یکی شروع کردند از درب بازگرداندن روابط خود با سوریه و برادری و دوستی مجدد ورود کنند.

برخی از این کشورها سالها است که سرمایه گذاری های کلانی روی جنگ بر علیه دولت سوریه انجام داده اند و حقوق و مزایای تروریست ها و گروه های مخالف دولت سوریه توسط این کشورهای تامین می شده و هنوز می شود.

شاید بهترین گواه برای این بحث سخنان وزیر خارجه اسبق قطر که اظهار داشت کشورهای عرب حوزه خلیج فارس تا حدود پنج سال پیش چیزی حدود 295 ملیارد دلار برای حمایت از مخالفین دولت سوریه خرج کردند، باشد.

البته باید توجه داشت که طبق گزارش هشت سال پیش سازمان ملل جنگجویانی از 85 کشور با علم حکومت های خود در سوریه در حال جنگ بودند.

بیشترین مزدوران خارجی هم مزدورانی بودند که توسط آمریکا و اسرائیل از طریق ترکیه واردن و منطقه اشغال شده جولان وارد سوریه شده بودند و از نظر مالی کشورهای عرب حوزه خلیج فارس هزینه های کلان آنها را تامین می کردند.

به هر حال همه این هزینه ها و همه این سیاست ها با حمایت ایران و روسیه از دولت سوریه از بین رفت.

و چه بسا یکی از دلایلی که امروزه آمریکایی ها بحران اوکراین و بحران های احتمالی فنلاند و سوئد و ... را بر علیه روسیه در اروپا راه انداخته این است که به قول آقای ترامپ چیزی حدود 7500 ملیارد دلار در منطقه خاورمیانه خرج کردند و همه این پولها به باد رفته.

خوب طبیعتا بسیاری این روزها این بحث را مطرح می کنند که چرا باید دولت مرکزی سوریه باب گفتگو و مصالحه با کشورهای عربی که ده سال است برای نابودی این کشور سرمایه گذاری کرده اند را باز کنند وچرا اصلا باید به اینها اجازه دهد که در پروژه های بازسازی سوریه مشارکت داشته باشند و ...؟

نکته بسیار معروف و کلی در سیاست این است که عموما در سیاست چیزی به عنوان دشمن دائمی وجود ندارد و اصولا در سیاست منافع کشور و ملت باید همیشه اولویت سیاست گذاران باشد.

همه آنهایی که با ساختار عمل گرایانه سیاست ایران آشنایی دارند به خوبی می دانند که در عرصه بین المللی ایرانی ها سیاست مداران بسیار کهنه کاری هستند.

حال چرا درباره سوریه صحبت می کنیم و بعد به سمت سیاست ایران می آییم؟

دلیل اش این است که بسیاری این روزها سوال می کنند که موضع ایران که سالها است پشتیبان دولت مرکزی سوریه می باشد نسبت به این تحولات چیست؟

درست است که ایران در جبهه مخالف با این کشورها حتی جنگیده ولی توجه داشته باشید مثلا رابطه ایران با ترکیه بسیار رابطه صمیمی و نزدیک است در حالی که مثلا در سوریه و عراق در دو جبهه کاملا مخالف قرار دارند.

همین مورد در باره رابطه مثلا ایران و امارات عربی متحده صدق می کند، یعنی علیرغم اینکه ایران و امارات روابط سیاسی پر تنشی دارند ولی مشاهده می کنیم عملا روابط ایران و امارات مخصوصا در زمینه های اقتصادی بسیار نزدیک و در سطح عالی است.

پس درست است که ایرانی ها ممکن است از نظر سیاسی با برخی کشورهای همسایه خود اختلاف نظر هایی داشته باشند اما یک سری اولویت ها برای ایرانی ها وجود دارد که این اولویت ها معیار سیاست کلی خارجی آنها است و آن این است که برخی کشورها مانند اسرائیل دشمن قطعی تلقی می شوند اما برخی کشورها مثل امارات عربی متحده و ترکیه مصطلحا "دوستدمشن" هستند و می توان به نوعی با آنها کنار آمد.

طبیعتا هر چه قدر تعداد و موضع جبهه طرفداران ایران و موضع آنها در مجامع بین المللی قویتر باشد به نفع ایران می باشد و هر چه قدر ضعیفتر است به ضرر ایران.

اینکه مثلا سوریه به اتحادیه عرب برگردد و تعداد کشورهای دوست ایران در این اتحادیه بیشتر باشد طبیعتا به نفع ایران است.

طبیعتا همین مساله درباره مجامع دیگر نیز صدق می کند و اگر رابطه سوریه با امارات عربی متحده و یا حتی عربستان سعودی و دیگر کشورهای عربی نزدیک تر و صمیمی تر باشد طبیعتا موجب آن می شود که تاثیر جبهه همسو با ایران بر سیاست های تفرقه بر انگیز که اسرائیل تلاش دارد در میان کشورهای اسلامی پیاده کند بیشتر شود و سیاست های اسرائیل تضعیف گردد.

قطعا در صورتی که ایران بتواند اختلافات خود را با کشورهای عرب حوزه خلیج فارس مخصوصا عربستان سعودی حل و فصل کند و روابط این دو طرف صمیمی تر شود آنوقت جایگاه سیاست اسرائیل ضعیف تر می گردد.

به همین دلیل می توان گفت ایران نه فقط از نزدیکی سوریه به دیگر کشورهای عربی ناراحت نیست بلکه بسیار خرسند هم هست و حتی خودش هم تمایل دارد که روابط اش با این کشورها بهبود یابد و همه توطئه های دشمنان ایران برای ایجاد تفرقه میان ایران و دیگر کشورهای اسلامی خنثی گردد.