تراکم و هرج و مرج در مدار زمین

مقررات تازه مربوط به صنعت فضایی به تراژدی بشری منجر می شود.

اسپوتنیک به نقل از نشریه نشنال اینترست چاپ ایالات متحده می نویسد: به نظر ایلان ماسک، مستعمره سازی ماه و مریخ و تبدیل بشر به موجودی "چند سیاره ای" یک ضرورت حیاتی است.

اما بدیهی است که ما با مجموعه ای کامل از عیب ها و کاستی های قدرت های بزرگ: جاه طلبی، ترس و طمع، وارد عصر فضایی جدیدی می شویم.

صنعت فضای تجاری در حال رونق است: نمونه ها - شرکت های جف بزوس Blue Orbit و ریچارد برانسون Virgin Orbit هستند. از دیدگاه پنتاگون، تسلط ایالات متحده در فضا نقش اساسی در مسائل دفاع ملی آن کشور ایفا می کند. نیروی فضایی ایالات متحده (USSF) تحت دولت ترامپ ایجاد شد. معاهده فضای ماورای جو سال 1967، که در آن فضا به عنوان "مالکیت همه بشریت" تعریف می شود، نادیده گرفته می شود.

پارادوکس اصلی وضعیت فعلی این است که از یک سو، اکتشافات فضایی نقش مهمی را در پیشرفت تمدن ایفا می کند - GPS، تلویزیون جهانی، اینترنت، سیستم های فرماندهی و کنترل نظامی - از سوی دیگر، همانا اکنون است که فعالیت های انسان در فضا در معرض حداکثر خطر است. بدیهی است که قوانین جهانی کافی وجود ندارد.

نوامبر گذشته، روسیه آزمایشی از سامانه ضد ماهواره ای ASAT انجام داد و به یک فضاپیمای غیرفعال روسی شلیک کرد. در نتیجه، ابری از بیش از 1500 قطعه زباله فضایی بوجود آمد. به دلیل سرعت 27 هزار کیلومتر در ساعت، حتی قطعات کوچک می توانند زیرساخت فضایی را که به نوعی "سیستم عصبی" زندگی مدرن تبدیل شده است، مختل کنند. خطر برخورد فضانوردان در ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) را مجبور به اتخاذ تدابیر امنیتی اضطراری کرد.

آزمایش های چینی 2007 و آمریکایی 2008 کمتر خطرناک نبودند. و اخیراً، پکن مجبور شد در ارتباط با پرتاب مکعب‌های ایلان ماسک توسط SpaceX در سازمان ملل اعتراض کند. Cubesat ها - ماهواره های کوچکی به اندازه جعبه کفش هستند که از آنها به عنوان بخشی از پروژه Starlink برای ایجاد شبکه ی اینترنت پهن باند جهانی استفاده می شود. یکی از مکعب‌ها به قدری به ایستگاه فضایی چین نزدیک شد که خدمه آن مجبور شد دست به اقدامی فراری بزند. Starlink در حال حاضر حدود 1600 ماهواره کوچک در مدار پایین زمین دارد، اما ماسک برای خود هدف 40 هزار تا (!) تعیین کرده است.

وضعیت در مدار زمین که قبلاً هم شلوغ شده بود بدتر می شود. 4550 ماهواره فعال در مدار پایین زمین از حدود هشتاد کشور جهان وجود دارد. تقریباً نیمی از این تعداد ماهواره‌های تجاری و دولتی (نظامی) ایالات متحده هستند. اقتصاد فضایی جدید بر اساس فناوری های کوچک سازی ماهواره ای است. گوگل و اسپیس ایکس به تنهایی قصد دارند حدود 50 هزار عدد از این ماهواره ها را در این دهه به فضا پرتاب کنند.

و همه اینها در شرایطی رخ می دهد که نظامی شدن فضا که مانند دریا، هوا و فضای مجازی متعلق به کل بشریت است، ادامه دارد. تنها توافقنامه اساسی امضا شده توسط تمام قدرت های بزرگ فضایی (در مجموع 111 کشور) پیمان فضایی سال 1967 است که در بالا ذکر شد. در واقع، ایالات متحده و چین در حال برنامه ریزی برای ساخت پایگاه ها در ماه هستند، و بسیاری از کشورهای دیگر قوانینی را تصویب می کنند که به شرکت های خصوصی حق استخراج در سیارک ها را می دهد.

پیمان سال 1967 شامل سازوکارهای حل و فصل اختلافات نیست ، اما تعدادی موافقت نامه حقوقی اضافی زیر نظر دفتر امور فضایی سازمان ملل متحد عمل می کنند: در باره مسئولیت آسیب ناشی از اشیاء فضایی؛ در مورد ایمنی و نجات فضاپیماها و فضانوردان؛ در مورد ثبت فعالیت های فضایی. همچنین قراردادی درباره فعالیت دولت ها در ماه و سایر اجرام آسمانی وجود دارد. اما ایالات متحده، روسیه و چین آن را امضا نکرده اند. همچنین یک سند تنظیم کننده ارتباطات رادیویی و منابع مداری (ماهواره ها) وجود دارد. اما آیا می تواند ده ها هزار ماهواره مکعب را تحمل کند؟

در دوران ملیگرایی پوپولیستی و مبارزات قدرت های بزرگ برای تسلط، شکل دادن به یک قانون جدید در باره رفتار در فضا کار دشواری است. در سال 2015، باراک اوباما قانونی را امضا کرد که اجازه استخراج مواد معدنی در اجسام فضایی را می دهد. امارات نیز قانونی مشابه آمریکا را تصویب کرد. لوکزامبورگ در استارت آپ های استخراج فضایی سرمایه گذاری کرده و حتی یک مرکز مربوطه را راه اندازی کرده است.

و اما در سال 2020، دونالد ترامپ از همه بسیار دورتر رفته است. او دستوری اجرایی برای توسعه تجاری منابع در ماه و سایر اجرام آسمانی صادر کرد و بدین وسیله این سیگنال را به جهان داد که آمریکا فضا را ملک مشترک نمی داند. اما قرارداد فضای ماورای جو بطور صریح تصرف ملی اجرام آسمانی را "نه از طریق اعلام حاکمیت بر آنها، نه از طریق استفاده یا اشغال و نه با هر وسیله دیگری" ممنوع می کند. و این معاهده به تصویب کشورهای اصلی رسیده است. بنابراین، کیهان به اندازه یکسان متعلق به کل بشریت است.

مولفان: رابرت آ. مِنینگ، پیتر آ. ویلسون

رابرت منینگ عضو ارشد مرکز استراتژی و امنیت شورای آتلانتیک برنت اسکوکرافت است. از سال 2001 تا 2004، او به عنوان مشاور ارشد معاون وزیر امور خارجه در امور جهانی و کارمند وزارت برنامه ریزی سیاست عمومی ایالات متحده بود. از سال 2004 تا 2008 عضو گروه آینده راهبردی شورای ملی اطلاعات بود.

پیتر ویلسون کارمند ارشد امنیت ملی در شرکت رَند است. او در حال حاضر دوره‌ای در تاریخ نوآوری‌های نظامی-فنی در مؤسسه یادگیری مادام‌العمر اوشر (OLLI) تدریس می‌کند.