اروپا به جنگ می رود

اتحادیه اروپا در حال آماده کردن بسته ششم تحریم ها علیه روسیه است.

اسپوتنیک به نقل از خانم یِلینا کارایوا تحلیلگر خبرگزاری ریا نووستی روسیه می نویسد: به عقیده کسانی که دور اول، دوم و بعدی اقدامات محدودکننده را اعمال کردند، طی شش هفته گذشته، اقتصاد روسیه باید با رکود مواجه می شد.

اما معلوم شد که در سوپرمارکت های اروپایی آرد وجود ندارد و سپس روغن آفتابگردان نیز ناپدید شد. استراتژیست های متخصص در"امور مهارروسیه" حتی نمی توانستند تصور کنند که در اروپای متحد دو ماده غذایی مهم به طور ناگهانی کمیاب شوند. اما آنچه انجام شده انجام شده است. معلوم است که بعد از کره و آرد، ممکن است تخم مرغ و گوشت ناپدید یا بسیار گران شوند.

اما آنچه در زندگی روزمره و دشوار اروپایی اتفاق می افتد ارتباط چندانی با حوزه های سیاسی بالاتر ندارد. جوزپ بورل رئیس دیپلماسی اروپایی، وارد

کی یف شد و به اوکراین قول داد که تحویلات نظامی قابل توجهی به اوکرایین رسانده شود. وی در توییتر خود اعلام کرد که پیروزی در این جنگ در میدان نبرد تامین خواهد شد.

این دیپلمات که حرفه اش جستجوی صلح است، در اصول سیاست خارجی اروپا تجدید نظر کرده است. اما این اصول در پی نتایج جنگ جهانی دوم تدوین شد و با خون ده ها میلیون انسان پرداخت گردید. خب، توییت بورل که شش کلمه و یک حرف اضافه دارد، در نوع خود پر شور شده است. این یک تهدید به کرملین است. به طور دقیق تر، تهدیدی برای مسکو. یا به عبارت دقیق تر، تهدیدی علیه روسیه. جوزپ بورل فردی آگاه است که می فهمد صحبت کردن با کرملین با این لحن بی فایده است. هدف او نه چندان دولت روسیه، بلکه مردم روسیه، جامعه روسیه بود. اما این جامعه برخلاف آنچه در پایتخت های اروپایی و واشنگتن تصور می شد، به ویژه در مقایسه با جامعه بی شکل غرب جمعی، یکپارچه از آب در آمد. برخلاف انتظار کسانی که رویای تقسیم آن را به "افراد" داشتند، مردم برای ارزش‌هایی که نمی‌توان آنها را حتی برای پول بسیار کلان خرید ایستادگی کردند. و بروکسل جمعی به این مردم متحد اولتیماتوم ارائه می کند. 80 سال پیش هم سعی کرده بودند آن کار را انجام دهند. این سوال مطرح می شود: بروکسل جمعی در چنین شرایطی به چه چیزی فکر می کرد؟ گر مسکو تصمیم بگیرد به طور مشخص پاسخ دهد، چه چیزی برای پاریس، مادرید، لیسبون و برلین به ارمغان خواهد آورد؟ آیا اروپا واقعاً خواهان جنگ با روسیه است - بدون استفاده از اوکراین به عنوان منطقه حائل؟ یا بورل فقط می خواست یک بار دیگر کی یف را خشنود کند؟

به نظر می رسد که عصبانیت اروپا از روسیه امروز به حدی رسیده است که به نظر آنها تنها راه نجات، نابودی دولت روسیه است. برای روسیه فرقی نمی کند که تحریم های ششم، بیست و ششم یا پنجاه و ششم اعمال شود. کشور احساس عادی می کند و با خوش بینی واقع بینانه به آینده می نگرد. با داشتن منابع طبیعی نامحدود و فضاهایی که بیش از ده ناحیه زمانی امتداد دارند، می توان از هیچ کس و هیچ چیز نترسید. برای خود روسیه، محدودیت ها به معنای انگیزه ای برای رشد هستند. اما تمام نفتی که مثلا بلغارستان دریافت می کند، از روسیه وارد شده است و این موضوع خنده دار نیست.

برای تجارت بزرگ آلمان نیز جای خندیدن نیست. قدرتمندترین اقتصاد اروپا همچنین به این دلیل قدرتمند شد که منابع انرژی با کیفیت و ارزان روسیه را وارد می کرد. این همان چیزی است که در نهایت صادرات صنعتی آلمان را در تجارت جهانی بسیار رقابتی کرد.

صنعتگران فرانسه، ایتالیا، اسپانیا و دیگر 27 کشور عضو اتحادیه اروپا به خوبی می‌دانند که تحریم‌های اعمال ‌شده و هنوز برنامه ‌ریزی‌ شده در واقع کل اقتصاد اروپایی را نابود می ‌کند و خسارت‌ هایی را ایجاد می ‌کند که برای چندین سال قابل جبران نیست.

این تحریم‌ها به تاکتیک‌های خروج از رکود ناشی از همه‌گیری دو ساله و قدرت خرید شهروندان اروپایی که هنوز زمانی برای بهبودی از قرنطینه‌ ها نداشته‌ اند، آسیب می‌ رساند. ما باید دوباره کمربندها یمان را ببندیم و حتی میلیون ها پناهنده را بپذیریم.

اتحادیه اروپا با انجام هر کاری برای تشدید بیشتر بحران ژئوپلیتیکی در این قاره، خواه بروکسل بخواهد یا نخواهد، گام دیگری به سوی فروپاشی خود برمی دارد. مهم نیست که چقدر اروپا از وحدت و ارزش های مشترک صحبت می کند.