گره ای که باید آمریکایی ها در وین باز کنند

هر کسی پیگیر گفتگو های وین باشد به خوبی می داند که یک پیش نویس توافق روی میز گفتگوهای وین هست وامروز این آمریکا است که بازی در می آورد و تلاش های همه را خنثی می کند.

در حالی که تیم ایرانی دست پر به وین رفته کاملا مشخص است تیم آمریکایی دست خالی به وین آمده و چیزی در چنته ندارد ارائه دهد.

برخی هم باور دارند آمریکایی ها تصور می کنند که حال که با ایران به این مرحله رسیده اند تلاش کنند تا شاید بتوانند باز هم از ایران امتیاز بگیرند و به همین دلیل به قول معروف طبق سنت خود دبه در میاورند و دنبال امتیاز گیری می باشند.

در مقابل اروپایی ها شدیدا در فشار می باشند چرا که بیشترین ضرر کننده ها از سیاست های آمریکا چه در قبال ایران چه در قبال روسیه در شرق اروپا امروزه اروپایی ها می باشند.

اروپایی ها هیچ مشکلی نه با روسیه دارند و نه با ایران اما چون خودشان توان حمایت از خودشان را ندارند و دوران حضور سیاست مداران قدر در این اتحادیه به پایان رسیده مجبور هستند با ساز آمریکایی ها برقصند حتی اگر مطمئن باشند که این رقص موجبات شکستن دست و پایشان می شود و مصطلحات رقص روی خورده شیشه های شکسته و آتش است.

در صورتی که هر اتفاقی در شرق اروپا رخ دهد اتحادیه اروپا احتمالا با ورشکستگی اقتصادی مواجه خواهد شد و با وجود تحریم های اقتصادی آمریکا برعلیه ایران مجبور خواهد بود سوخت خود را به چند برابر قیمت از آمریکا و یا قطر و کشورهای عرب حوزه خلیج فارس خریداری کند.

به همین دلیل هم مشاهده می کنیم اروپایی ها سخت در تلاش هستند که هم مساله اختلافات با روسیه و هم مساله اختلافات با ایران را حل و فصل کنند و به در و دیوار می زنند که مبادا گفتگوهای وین به نتیجه نرسد و یا مذاکراتشان با روسیه نتیجه ندهد.

آقای بایدن که امروزه شرایط بسیار شکننده در درون آمریکا دارد و ضعیف ترین رئیس جمهوری در تاریخ ایالات متحده به حساب می آید تلاش دارد با قربانی کردن دیگران، حتی همپیمانان، برای خود در آمریکا جایگاهی ایجاد کند.

مشکل اصلی در گفتگو های وین هم امروزه این است که آنقدر رئیس جمهوری آمریکا و تیم او درون آمریکا ضعیف هستند و جسارت تصمیم گیری ندارند و می ترسند اقدامی انجام دهند که موجب تضعیف داخلی بیش از پیش آنها گردد.

دو سه سال پیش زمانی که برخی در ایران امیدوار بودند دمکرات ها سر کار بیایند و توافق هسته ای دوباره احیا شود مقاله ای نوشتم و تاکید کردم باید بترسید از اینکه شرایطی فراهم شود که مجبور باشیم در به در دنبال ترامپ بگردیم.

علیرغم همه عیب و ایراد هایی که داشت حد اقل ترامپ آنقدر جسارت داشت که تصمیم بگیرد و پای تصمیم خود بایستد.

امروزه بایدن حتی جسارت آن را ندارد که تصمیم بگیرد چه رسد به اینکه بخواهد پای تصمیم خود حد اقل تا پایان دوره ریاست جمهوری اش بایستد.

به همین دلیل هم طبیعتا ایران نیاز دارد تضمین های محکم تر از آمریکا دریافت کند که اگر احیانا فردا روزی توافقی امضا شد و آمریکا زیر تعهد خود زد جریمه آمریکا چه خواهد بود و ایران چگونه می تواند حق و حقوق خود را از مجامع بین المللی بستاند.

علیرغم همه تحریم ها و فشارهای اقتصادی که ایران با آن مواجه می باشد امروزه ایران در شرایط گذر از تحریم ها به سر می برد و همانگونه که دیگر همه می دانند فروش نفت ایران امروزه به بالاترین سطح خود از زمان خروج آمریکا از توافق هسته ای رسیده.

اگر فقط همین مساله را بخواهیم تفسیر کنیم باید بگوییم یعنی حتی اگر تحریم ها لغو شود ایران همین مقدار نفت را خواهد فروخت، حال مقداری کمتر و یا بیشتر.

طبق برآورد ها سفق تولید نفت ایران چیزی حدود چهار ملیون بشکه در روز است که چیزی حدود دو تا دو و نیم ملیون بشکه آن داخل کشور مصرف می شود و حد اکثر ایران می تواند چیزی حدود یک و نیم ملیون بشکه را به خارج صادر کند که طبق گزارش های رسانه های مرتبط همین مقدار را نیز در حال حاضر صادر می کند.

اگر بنا باشد ایران مقدار بیشتری نفت تولید و صادر کند طبیعتا نیاز به سرمایه گذاری بیشتر در صنعت نفت و گاز خود دارد تا حجم بالاتری را استخراج کند و این پروسه وقت گیر است.

عملا ایران شاید بتواند سقف صادرات نفت خود را به چیزی حدود دو ملیون بشکه در روز برساند و این یعنی چه توافقی در وین امضا شود چه نشود با توجه به شرایط بین المللی این امکان برای ایران وجود دارد و دیگر ایرانی ها خیلی محتاج نتیجه گفتگو های وین نمی باشند تا مثلا صادرات نفت خود را افزایش دهند.

مساله بازگشت پول این صادرات هم به نوعی توسط ایران و دیگر کشورها حل و فصل شده و عملا ایران با همکاری کشورهای شرقی یعنی چین و روسیه موفق شده ساختار بانکی ای ایجاد کند که هم نفت خود را بفروشد هم پول آن را دریافت کند.

دلار نیست ولی ارزهای دیگر هستند که ایران می تواند اگر نیاز داشته باشد آنها را به دلار تبدیل کند، البته طبیعتا ضرر پرداخت پورسانت تبدیل را هم مجبور است بپردازد.

به هر صورت به نظر می رسد امروزه ایران از سر سیری پای گفتگو های وین نشسته در حالی که آمریکایی ها از سر ناچاری وگشنه گی، امری که هیچ وقت در ذهن آمریکایی ها و متحدین آنها نمی گنجید که با چنین شرایطی بخواهند با ایران پای میز گفتگو بنشینند.

به همین دلیل هم در واقع آمریکایی ها مجبور هستند امتیاز های بیشتری به ایران بدهند، امتیاز هایی که حتی در زمان امضای برجام هم به ایران نداده بودند و واهمه آن را دارند که اگر چنین چیز هایی رسانه ای شود موجبات سقوط جایگاه دولت بایدن دو چندان شود.

البته آنها به خوبی می دانند اگر امروز این امتیاز ها را به ایران ندهند و کوتاه نیایند مجبور خواهند بود فردا امتیاز های بیشتری به ایران بدهند و بیشتر کوتاه بیایند.

زمانی که دور ششم گفتگو ها به پایان رسیده بود هم پیش نویسی تهیه شده بود و علیرغم اینکه ایرانی ها آن پیش نویس را قبول کردند ولی آمریکایی ها لحظه آخر زیر میز زدند و حاضر نشدند آن پیش نویس را امضا کنند.

همان زمان هم بنده در همین اسپوتنیک مقاله ای نوشتم و تاکید کردم که منافع آمریکایی ها در این است که همان پیش نویس را امضا کنند چون اگر دولت ایران تغییر کند آرزوی همان پیش نویس را خواهند داشت، امروز مشاهده می کنیم در گفتگو های وین آمریکایی ها و اروپایی ها التماس می کنند که ایرانی ها بپذیرند چیزی نزدیک به همان پیش نویس را امضا کنند در حالی که ایرانی ها دیگر بسیار بسیار فراتر از آن را می خواهند، والبته با توجه به پیشرفت هایشان حق دارند که چنین مطالبه کنند.

الان هم می گویم اگر آمریکایی ها همین پیش نویس را امضا نکنند در آینده آرزوی این پیش نویس را خواهند داشت.