اداره رابین هودی اقتصاد تهدید بالقوه برای کشور است

زمان ثبت نام انتخابات اخیر ریاست جمهوری و مجلس شورای اسلامی و شورای شهر سوژه برخی خبرنگارها و عکاسان این بود که کاندیداها چه ساعتی دست کرده اند ویا چه کت شلواری تن کرده اند ویا با چه ماشینی برای ثبت نام آمده اند و...

سوژه ای که معمولا رسانه های غربی برای تشخیص وضعیت مالی کاندیداها و نسبت موفقیت آنها در زندگی شخصی از آن بهره می برند اما در ایران ظاهرا برخی برای تخریب کاندیداها تلاش داشتند از آن استفاده کنند.

اگر به یاد داشته باشید سال 1384 زمان انتخابات هم یکبار چنین حمله ای بر علیه دکتر محمد باقر قالیباف انجام شده بود که چرا کت شلوار گران قیمت تن کرده وخوش تیپ ظاهر شده ودشمنان وی تلاش کردند که ایشان را به این وسیله تخریب کنند، در حالی که بنده شخصا باور دارم آقای قالیباف جزو موفق ترین مدیران اجرایی پس از انقلاب کشور به حساب می آید و هر جایی که بوده بسیار موفق عمل کرده واگر بدون حب و بغض و حاشیه سازی ها به عملکرد ایشان نگاهی گذرا بیاندازید می بینید ایشان با توجه به سابقه اجرایی اش جزو لایق ترین افراد برای اداره کشور می باشد.

این روزها مشاهده می کنیم به یکباره قوانین و مقرراتی تصویب می شود که موجبات آن می شود تا نه فقط فاصله طبقاتی در کشور افزایش یابد بلکه حتی عناوینی برای این تصمیم گیری ها انتخاب می گردد که موجب شدت یافتن تضاد طبقاتی می گردد.

مطمئن هم باشید اگر رسانه های دشمن با نظام جمهوری اسلامی در باره چنین مسایلی بحثی مطرح نمی کنند به این دلیل می باشد که آنها می خواهند چنین رویکردهایی را تقویت کنند چون تاریخ نشان داده تنها راه ضربه زدن به حاکمیت ها در ایرانی ها از داخل است و نه از خارج.

به عنوان مثال بگویم از مقررات مالیات مضاعف گرفتن بر ماشین های لوکس گرفته تا تصویب طرح پر سر و صدای خرید سربازی تا ...

اگر به روند افزایشی قیمت ماشین ها در ایران نگاهی گذرا بیاندازیم مشاهده می کنیم دیر یا زود بسیاری از ماشین ها خود به خود به مرز تیغ مالیات مضاعف ماشین ها خواهند گذشت و اینگونه نیست که برخی تصور کنند آنهایی که ماشین های گران قیمت دارند مجرم هستند که پولدار هستند پس باید تاوان پولدار بودن خود را بدهند و آنها نیز از این جریان آزاد هستند، یعنی دیر یا زود این مالیات شامل حال بقیه هم می شود.

این در حالی است که دولت قبلا مالیات خود را از بابت همه ماشین ها چه ارزان قیمت چه گران قیمت دریافت کرده و عملا این یک مالیات مضاعف به حساب می آید ودر هیچ جای جهان متداول نیست که چنین مالیات های مضاعفی اخذ گردد.

یا مثلا شرکت های بیمه، هزینه بیمه شخص ثالث را بر اساس ارزش ماشین دریافت می کنند درحالی که تعهداتشان در تصادف ها نسبت به ماشین های گران قیمت معادل ماشین ارزان قیمت است.

خوب عملا این ماجرا منجر به آن می شود که مردم در دادگاه ها با هم درگیر شوند و...

البته این مسایل را اشاره کردم تا به اصل ماجرا بپردازم، چون اگر بخواهم تک تک به چنین تصمیم هایی اشاره کنم باید چندین کتاب درباره اش بنویسم.

توجه داشته باشید بیشترین متضررین از چنین تصمیماتی قشر متوسط جامعه هستند و نه قشر ثروتمند.

اگر بنا به مالیات گرفتن است به نظر می رسد مالیات باید برای همه یکسان باشد، یا طبق آنچه در همه جای جهان متعارف است مالیات بر اساس یک جدول مطرح شود نه با عنوان گرفتن مالیات از دارندگان "ماشین های لوکس" یا "خانه های لوکس" یا ...

چه ضرورتی دارد بحث به اینگونه مطرح شود که مثلا ما می خواهیم از "ماشین های لوکس" یا "خانه های لوکس" یا ... مالیات بگیریم و یا از ثروت مند ها مالیات بگیریم اما از فقیرها مالیات نگیریم وبه گونه ای به جامعه القا کنیم که دو قطبی در جامعه وجود دارد.

یا مثلا بحث خرید خدمت سربازی به گونه ای مطرح شود که افراد کمتر برخوردار جامعه را در مقابل ثروتمندان قرار دهد.

به هر حال همه جوانان امروزه می خواهند از خدمت سربازی آزاد شوند و اینکه ثروتمند بتواند با پول خود فرزند اش را از سربازی آزاد کند ولی آن فقیر نتواند موجب آن می شود آنکه ندار است از همان ابتدای نوجوانی با کینه بزرگی به جامعه نگاه کند.

البته بماند که در همه این موارد معمولا قشر متوسط جامعه است که نابود می شود، یعنی آنکه ثروتمند است مشکلی در پرداخت مالیات و یا هزینه خدمت سربازی فرزند و یا ... را ندارد و آنکه ندارد که تکلیف اش روشن است، آن بخش جامعه که در این بین قرار دارند معمولا میان طبقه ثروتمند و طبقه فقیر جامعه نابود می شوند و عموما از بخش متوسط جامعه به بخش پایین سقوط می کنند.

امری که می توان گفت یک فاجعه به حساب می آید چرا که در همه جوامع در تاریخ بشریت این قشر متوسط جامعه است که تعادل و توازن اجتماعی را نگه می دارد و اگر جامعه به دو قشر متضاد تقسیم شود در نهایت موجبات فروپاشی جامعه فراهم می گردد چرا که تعداد افراد معترض که معمولا هم در بین اقشار فقیر هستند بیشتر هستند و این چنین تصمیم هایی قشر متوسط را به سمت قشر فقیر می کشاند.

چه کسی از این نوع طبقه بندی سود می برد؟

نفس مطرح کردن همین عبارت ها و صفت ها دارا و ندار موجبات این می شود که خود به خود جامعه به دو قطبی غنی و فقیر تقسیم شود و به نوعی خصومت و یا نفرت از یک طبقه نسبت به طبقه دیگر ایجاد گردد.

حال می رسیم به بخش اول ماجرا که درباره آن صحبت کردم و آن این است که در انتخابات مهم نیست که کاندیدای انتخابات چه ساعت و یا کت شلوار و یا ... داشته باشد مهم این است که چه قدر بار فکری وعلمی و تجربه عملی و... برای حل مشکلات مردم با خود حمل می کند.

اگر در دیگر کشورها بحث ارزش دارایی های کاندیداها مطرح می شود به این دلیل است تا مردم متوجه شوند کاندیدای مذکور چه قدر در زندگی شخصی خود موفق بوده و اگر به جایگاه مربوطه برسد چه قدر می تواند عمل گرا باشد.

البته منظور بنده اینجا افرادی نیست که از طریق دزدی و یا رانت ویا... توانسته اند در جامعه به مال و منال برسند و یا موفق شوند.

منظور افرادی است که از راه های سالم و حلال تلاش کرده اند و حتی شاید چندین بار هم در زندگی خود زمین خورده اند و در نهایت موفق شده اند تا به جایی برسند.

چنین افرادی هستند که می توانند حل کنندگان مشکلات مردم باشند چون خاک خورده هستند و همچنین مشکلات مردم را می دانند و می دانند چگونه باید مشکلات را حل کنند، نمی توان توقع داشت آنکه پس از چهل پنجاه سال از زندگی خود نتوانسته به جایی برسد و به قول معروف خودش هشت اش گرو نه اش است بتواند برای مردم کاری انجام دهد.

اتفاقا در کشورهای دیگر مردم نگاه می کنند ببینند آنکه کاندیدای انتخابات شده در زندگی شخصی اش چه قدر موفق بوده و هرچه قدر موفق تر بوده میزان رای به او بیشتر است.

مطمئن باشید آنکه (از راه حلال) در ایران موفق است می تواند در هر جای دیگر دنیا هم موفق باشد، و اگر ببیند فشار بر او زیاد شده عطایش را به لقایش می بخشد و مملکت را ترک می کند و می رود جای دیگری که از مساوات اجتماعی برخوردار باشد.

امروزه متاسفانه برخی با تفکر های معروف به تفکر های اقتصاد رابین هودی تصور می کنند که حل مشکلات فقط در گرفتن از ثروتمندان و پخش کردن بین فقرا است، چنین سیاست اقتصادی ای فاجعه بار است و اگر به تاریخ نگاهی گذرا بیاندازید همه کشورهایی که با فروپاشی مواجه شدند در برهه هایی دست به چنین سیاست های اقتصادی ای زده اند، سیاست هایی که موجب آن می شود داراها سرمایه های خود را جمع و کشور را ترک کنند و فرار کنند و ندارها در کشور باقی بمانند و روز به روز توقع ها بالا برود و دیگر نتوان پاسخگوی توقع های مردم بود.

چرا که فقط رانت خواران و سوء استفاده کنندگان که با دوشیدن مردم و سرقت اموال و ارزاق حکومتی ثروتمند می شوند و می دانند که هیچ جای دیگر دنیا نمی توانند چنین کنند می مانند (البته سر به زنگاه از کانادا سر در می آورند) و وجود همین ها موجب آن می شود تا نارضایتی مردم روز به روز افزایش یابد.