غارتگرانی که امروزه حاکم شده اند

از زمان خلقت بشریت تا به حال در حالی که عموم مردم جهان تلاش می کردند ومی کنند درآمد خود را از راه درست یا به قول معروف حلال به دست آورند برخی از راه دزدی وغارتگری ثروت اندوزی می کردند و می کنند.

لطیفه معروفی است که می گوید اگر کسی آفتابه مسجد را بدزدد مردم سرش می ریزند و کتکش می زنند، اگر کسی جنس مغازه ای را بدزدد پلیس میگیردش و کتکش می زند ولی اگر کسی یک مملکت را بدزدد حاکم می شود و بقیه را کتک می زند.

ماجرای جهان امروزه به همین منوال است.

اگر به تاریخ نگاهی گذرا بیاندازیم می بینیم ریشه ساکنان اکثر کشورهای اروپایی غربی را افراد وحشی که از طریق غارت کسب درآمد می کردند تشکیل می دادند.

کم کم اینها پیشرفت کردند و قلمروی غارت خود را از محدوده اروپا به دیگر کشورهای جهان توسعه دادند و با غارت ما یملک دیگر ملت ها که عموما صلح طلب بودند ثروت های افسانه ای یی را به دست آوردند و به اروپا بردند.

اروپایی ها با ساختن عبارت "استعمار" غارت گری خود را توجیه می کردند واز شرق جهان گرفته تا غرب جهان به اشغال سرزمین های مختلف و غارت ارزاق مردم آنجا می پرداختند.

وقتی برخی از اروپایی ها درباره جهانگردان و یا اکتشاف گرانی مانند کریستوف کلمب و یا مارکو پلو و یا ... صحبت می کنند برخی تصور می کنند که اینها چه انسان های بزرگواری بودند که دست به چنین کاری زدند ولی عملا اینها فقط به دنبال آن بودند که سرزمین های نا شناخته برای اروپایی ها را پیدا کنند و راه ها و مسیر هایی که از طریق آن اروپایی ها بتوانند به سرزمین های دیگر سریعتر برسند و آنها را غارت کنند پیدا کنند، وگرنه این سرزمین ها از قبل وجود داشتند و مردمان این سرزمین ها هم قبل از حضور غارتگران اروپایی زندگی خوبی داشتند.

حال اگر اروپایی ها به دلیل اینکه عقب افتاده بودند وبا جهان آشنایی نداشتند این سرزمین ها را نمی شناختند این مساله فط برای آنها اکتشاف به حساب می آید.

شاید برخی بخواهند ماجرا را با کشورگشایی وفتوحات برخی شخصیت های تاریخی مقایسه کنند، که این مقایسه، مقایسه مع الفارغ است، چرا که کشورگشاها و فاتحین به دنبال آن نبودند که سرزمین ها را اشغال کنند و ما یملک مردم را غارت کنند بلکه به دنبال آن بودند که سرزمین های مختلف جزو سرزمین های آنها شود و همه اهالی این سرزمین ها از حقوق برابر با حقوق کشورهای فاتح برخوردار می شدند.

به عنوان مثال بگویم در زمان امپراتوری هخامنشی ایران بر دو سوم جمعیت جهان حکومت می کرد و در آن زمان همه شهروندان سرزمین ایرانزمین از مرزهای چین گرفته تا شمال آفریقا و اروپای امروزی از حق و حقوق واحد برخوردار بودند و اموال و ناموس و حق و حقوق آنها با دیگران در سرتاسر ایرانزمین برابر بود اما مثلا وقتی انگلیسی ها هند و یا چین ویا همین آمریکا و ... را به قول خودشان استعمار کردند مردم این سرزمین ها به عنوان شهروندان درجه چندم تلقی می شدند که هیچ حق و حقوقی در مقایسه با انگلیسی ها نداشتند و کل هم وغم انگلیسی ها غارت اموال و ارزاق مردم و منتقل کردن آن به سرزمین مادری بود.

به هر صورت پس از غارت اموال و ارزاق مردم سرتاسر گیتی امروزه اینها برای دیگران آدم شده اند و با پوشیدن لباس های فاخر خود را حاکم کره زمین می دانند.

البته زمانی این غارتگران در اروپا مستقر بودند و این روزها بیشترشان به آمریکا کوچ کرده اند.

حالا خود را محق می دانند که در باره فلسفه های افلاطونی و سقراطی و ... اظهار نظر کنند و خود را مدعی حمایت از دمکراسی در جهان می دانند.

امروزه فرزندان همان غارتگران با بهره بردن از اموال غارت شده دیگر ملت ها خود را مالک جان و مال و ناموس دیگر کشورها می دانند و خود را محق می دانند که بخواهند برای دیگران تصمیم بگیرند که چه کنند و چه نکنند.

آنها با استفاده از فلسفه های سیاسی ماکیاولیستی تلاش دارند استعمار نوین را در جهان جا بیاندازند و با استفاده از دست نشانده های خود بر دیگر کشورها حکومت کنند و به غارت ما یملک دیگر کشورها ادامه دهند.

اگر هم مردمان کشوری با آنها مخالفت کنند با اقدامات تنبیهی مانند تحریم مواجه شوند و یا در نهایت با همان شگرد قدیمی یعنی لشکر کشی سرزمین آنها را تصرف کنند و به غارت خود ادامه دهند.

اصل مشکل آنها با ملت ایران هم در این است که ایرانی ها ذاتا مردمانی هستند که به قول معروف زیر بار حرف زور نمی روند و قابل استعمار نیستند و تاریخ هم نشان داده که امکان استعمار این ملت وجود ندارد به همین دلیل هم آنها ایران را به اسب سرکشی تشبیه می کنند که باید آن را رام کنند و تا وقتی که ایران رام نشود و به خواسته آنها که همانا غارت ایران بدون اعتراض باشد تمکین نکند رفتار آنها ادامه خواهد داشت.

اما در پایان بد نیست به این نکته اشاره کنم که تاریخ هم ثابت کرده اگر اینها به جایی برسند که ببینند دیگر زورشان به طرف مقابل نمی رسد و قدرتش به حدی رسیده که دیگر پوزشان را به زمین می مالد، آنوقت به فکر تعامل و کنار آمدن با آن طرف می افتند.

امروزه می توان گفت ایران در حال گذار از همین مرحله است و همه ضربه هایی را که متحمل می شود به این دلیل می باشد.