تلاش آمریکا و متحدانش برای جبران سیاسی شکست هایشان

چرا ایالات متحده و متحدان آن بر درج مباحثی مانند نفوذ منطقه ای ایران ویا تولید تسلیحات دفاعی توسط این کشور اصرار می کنند؟

سوالی که بسیاری مطرح می کنند و برخی تصور می کنند با بده بستان می توان در این رابطه به نتیجه رسید.

قبل تر نیز بحث برنامه هسته ای ایران بهانه ای برای اعمال فشار بر علیه ایران بود.

به نظر هم نمی رسد اگر ایران به همه خواسته های آنها تمکین کند و حتی اگر کل برنامه هسته ای خود را تعطیل کند و تولید تسلیحات دفاعی را متوقف کند و ارتباط خود با کل متحدین اش را قطع کند باز هم آنها راضی باشند و قطعا بهانه های دیگری برای فشار بر ایران پیدا خواهند کرد.

البته در صورتی که آنها چنین فرصتی را غنیمت نشمارند و به ایران حمله نظامی نکنند و به سمت لیبیایی سازی و تجزیه ایران نروند.

فراموش نکنید سال 2005 میلادی و در توافق سعد آباد ایران قبول کرد همه برنامه هسته ای خود را تعطیل کند ولی همین که ایران برنامه هسته ای خود را تعطیل کرد آنها به شورای امنیت رفتند و بر علیه ایران تحریم اعمال کردند.

چند روز پیش سالگرد ده ساله نابودی لیبی بود کشوری که علیرغم همه انتقاد هایی که به آن می شد ولی مردم آن با امنیت و آرامش و اوضاع بسیار خوب اقتصادی زندگی می کردند.

آنهایی که قبل از جنگ به لیبی سفر کرده بودند به خوبی مشاهده کرده بودند که معمر القذافی علیرغم همه انتقاداتی که به رفتارهایش می شد چه امکاناتی را برای مردم خود فراهم کرده بود، شاید حتی بیش از حد متعارف.

بسیاری از عرب ها آرزو داشتند تا بتوانند به لیبی بروند و کار کنند چون درآمد در لیبی بسیار خوب بود.

اما چون غربی ها چشم طمع به اموال مردم لیبی داشتند با جنگ رسانه ای بر علیه این کشور ذهن مردم را آلوده کردند و زمینه نابودی این کشور را فراهم کردند.

جنگجویانی از 85 کشور جهان توسط ناتو به لیبی اعزام شدند که عموما هم از جنگجویان عربی بودند که به اموال مردم لیبی طمع داشتند.

برخی سازمان های تروریستی که توسط آمریکایی ها و متحدینشان ایجاد شده بود هم به طمع سرقت نفت و اموال مردم لیبی در این کشور مستقر شدند.

حدود ده سال است که کشورهای اروپایی نفت لیبی را با چیزی حدود هزینه درآمده از لیبی می دزند.

و همین ماجرای امکان سرقت نفت لیبی هم زمینه دخالت این کشورها در امور دیگر کشورها مانند سوریه را فراهم کرده.

برخی سوال می کنند که چطور است در حالی که نفت دو کشور بزرگ اوپک یعنی ایران و ونزولا در تحریم آمریکا است، قیمت نفت گران نمی شود؟

در پاسخ باید گفت به دلیل اینکه آمریکایی ها و اروپایی ها در حال سرقت بردن نفت لیبی و سوریه و عراق و یمن هستند و چون نفت این کشورها را می توانند بدزدند تحریم ایران و ونزولا تاثیری روی قیمت نفت نگذاشته.

علیرغم اینکه لیبی هم از ونزولا و هم از ایران دور است اما مشاهده می کنیم که منافع ملی ایران و ونزولا به لیبی هم گره خورده واگر زمان جنگ لیبی، ایران و ونزولا جلوی سلطه دزدان بر نفت لیبی را می گرفتند امروزه امکان تحریم آنها وجود نداشت.

در واقع زمانی بحث تحریم نفتی ایران و ونزولا قطعی شد و آمریکایی ها موفق شدند اجماع جهانی به دست آورند که کار لیبی تمام شده بود.

ورود ایران به جنگ سوریه و عراق و یمن حضور اش در لبنان و فلسطین هم جلوی تکمیل پازل ها و معادله محاصره عملی ایران را گرفت.

دیدم بد نیست همین جا به این نکته اشاره کنم تا آنهایی که متوجه ضرورت حضور ایران در لبنان و سوریه وعراق و یمن و ... نیستند متوجه شوند که اگر ایران از منافع ملی خود آنطرف مرزها دفاع نکنند همین منتقدین مجبور می باشند در همین ایران دربه در دنبال یک کف دست نان بگردند.

البته باید توجه داشت که برخی از این منتقدین توسط دشمنان ملت ایران ساماندهی شده هستند و برخی دیگر گول دشمنان را میخورند.

صحبت بیشتر مربوط به آنهایی است که گول دشمنان را می خورند، چون آنهایی که توسط دشمنان سازماندهی شده اند قطعا حقوق و مزایایی را برای فروش کشور خود دریافت کرده اند، البته اگر زمانی شناسنامه ایرانی حمل می کرده اند.

به هر حال همین دو روز پیش هم در نهایت فرزند ارشد معمر القذافی، سیف الاسلام القذافی، کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری این کشور شد و بسیاری باور دارند اگر کمیته انتخابات لیبی در ورود وی به انتخابات سنگ اندازی نکند وی بیشترین شانس را برای انتخاب شدن دارد، چون بسیاری از مردم لیبی آرزو دارند کشورشان به دوران قذافی برگردد و یکپارچه شود وامنیت و ثبات داشته باشد و حکومتی در سلطه باشد که بتواند دزدان را از کشور بیرون کند.

زمانی مردم لیبی برای تفریح و خوشگذرانی و ولخرجی و یا تحصیل و یا راه اندازی کار فقط از کشور خود خارج می شدند و به اروپا می رفتند امروزه بسیاری از آنها پشت دروازه های کشورهای اروپایی منتظر پناهندگی می باشند.

به هر حال اگر برگردیم به موضوع خودمان باید توجه داشت اصرار آمریکا  متحدین اش برای مطرح کردن بحث هایی مانند بحث نفوذ منطقه ای ایران و یا تولید تسلیحات توسط این کشور و یا حتی بحث برنامه هسته ای فقط و فقط برای این است که ایران را خلع سلاح کنند و شغالها راحت بتوانند به ایران حمله کنند، و بس.

دقیقا همان کاری را که با لیبی کردند.

اشتباه معمر القذافی در این بود که تصور کرد با نابود کردن موشک های دور برد خود و ارسال تاسیسات هسته ای خود به آمریکا و قطع ارتباط با گروه های آزادیخواه در جهان و تامین هزینه های تبلیغاتی رهبران کشورهای اروپایی می تواند شرایطی را ایجاد کند که لیبی با صلح و آرامش بتواند ادامه حیات دهد.

مشکل هم در این بود که وی نتوانست درک کند دشمنی آنها با او نبود بلکه مساله طمع آنها به ما یملک لیبی بود.

جریان مانند دزدانی می ماند که مترصد یک خانه هستند تا هر چه در آن است را بدزدند، تا زمانی که این خانه محافظ و حفاظ داشته باشد و اهل خانه توان دفاع از خود را داشته باشند قطعا دزدان جرئت حمله به آن خانه را نخواهند داشت ولی همین که مطمئن شوند این خانه هیچ کسی را ندارد تا از آن دفاع کند و حفاظ هایش را برداشته قطعا به آن حمله خواهند کرد.

برای اینکه دزدها بتوانند شرایط خانه را بررسی کنند هم به بهانه های مختلف تلاش می کنند به خانه سر بزنند، زمانی به عنوان مامور آب و برق و گاز (بازرسان سازمانهای بین المللی) و زمانی به عنوان دوستی با اهل خانه (کشورهای اروپایی).

دیدگاه آمریکایی ها و اروپایی ها نسبت به ایران هم همین است.

مشکل آنها در این است که شغال صفت هستند و تا زمانی که ایران می تواند از خود دفاع کند و مجموعه بزرگی از متحدین را دارد آنها جرئت ندارند به ایران نزدیک شوند.

توجه داشته باشید کلا ذات آمریکایی ها و اروپایی ها به این شکل است.

چون سرزمینهای آنها اموال و ارزاق نداشته به صورت تاریخی به سمت تاراج و سرقت اموال و ارزاق دیگر کشورها رفته اند.

البته بماند که بسیاری از آمریکایی ها کلا از نظر نژادی از نژاد آن خلافکارهای اروپایی هستند که از اروپا تبعید شدند رفتند و در سرزمینهای غصب شده سرخ پوست ها کشور تاسیس کردند.

اگر آنها قصدی برای تعرض به خاک ایران را نداشتند قطعا نیاز نبود که آنها دلواپس نفوذ منطقه ای ایران و یا برنامه تسلیحاتی ایران باشند.

مخصوصا که امروزه بسیاری از کشورهای منطقه ملیاردها دلار تسلیحات تهاجمی در اختیار دارند و در حال خرید تسلیحات بیشتر هستند و حاشان نمی کنند که این تسلیحات را برای تعرض به ایران تهیه می کنند.

همچنین مشاهده می کنیم که جنگ نفوذ میان دیگر کشورهای منطقه مخصوصا فیما بین عربستان سعودی و امارات از یک سو و ترکیه و قطر از سوی دیگر در اوج خود قرار دارد.

اگر واقعا بحث ایجاد ثبات و امنیت در منطقه باشد قطعا باید بحث تسلیحات موجود در اختیار دیگر کشورهای منطقه، مخصوصا تسلیحات هسته ای و کشتار جمعی اسرائیل در مجامع بین المللی بحث شود، چون منطقی نیست در حالی که مثلا اسرائیل و عربستان هر روز تهدیدهای آنچنانی نثار ایران می کنند ایران تلاش نکند به دنبال موازنه قوا باشد.

همچنین در صورتی که بحث نفوذ منطقه ای مطرح باشد باید مجامع بین المللی مانند سازمان ملل ورود کنند و جلوی طرح های برخی کشورها برای توسعه نفوذ خود و تهدید منافع ملی دیگر کشورها مانند ایران را بگیرند، و منطقی نیست که از ایران بخواهند به دنبال دفاع از منافع خود در منطقه نباشد اما آمریکا از پانزده هزار کیلومتر آنطرف تر باید در منطقه و مدعی دفاع از منافع خود باشد یا اینکه مثلا ترکیه و یا عربستان تلاش کنند نفوذ خود را بر علیه منافع ملی ایران گسترش دهند و ایران بنشیند و تماشا کند.

به این دلایل می توان گفت آمریکا و متحدین اش پس از سالها ناکامی در مقابله با ایران چه از نظر سیاسی چه از نظر اقتصادی تصمیم گرفته اند از ابزار سیاسی و رسانه ای استفاده کنند تا ناکامی ها و شکست های خود را جبران کنند.