مذاکرات قرار است از کجا شروع شود؟

همانگونه که پیش بینی می شد پس از استقرار دولت جدید در ایران این کشور چراغ سبز شروع گفتگوهای وین را روشن کرد.

البته طی چند ماه اخیر ایران موفق شد برنامه هسته ای خود را به حدی برساند که طرفهای مقابل را در شرایط فشار حد اکثری قرار دهد.

اشتباه بزرگی که دولت قبلی ایالات متحده انجام داد در این بود که هر آن چه تحریم می توانست بر ایران تحمیل کرد.

شاید اگر صحبت از آن تحریم ها می شد، تهدید های تحریم ها بیشتر تاثیر می گذاشت تا اعمال آنها.

آنهایی که قدیم ها بازی های بوکس محمد علی کلی را تماشا می کردند به یاد دارند که شگرد معروف بازی وی بر این اساس بود که وی توانمندی بالایی در تحمل ضربات حریف را داشت و با رقص پا و به سخره گرفتن حریف هم او را خسته می کرد و هم اعصابش را خورد می کرد، در پایان هم به یکباره مشت های سنگین خود را حواله طرف می کرد تا دشمن خود را ناکار کند.

ایرانی ها هم ضربه های آمریکا را که همان تحریم ها بود تحمل کردند و نشان دادند که توان بالایی در تحمل این ضربه ها را دارد.

البته نمی توان انکار کرد که ضربه ها درد هم دارد ولی در حدی نیست که ایران را ناکار کند.

دولت بایدن هم در شرایطی حکومت را به دست گرفت که این تحریم ها وضع شده بود و خودش آنقدر اقتدار نداشت و ندارد که با تصمیمات اشتباه دولت قبلی آمریکا مقابله کند.

مشاهده می کنیم که وقتی آمریکا همه ضربه های خود را زد به یکباره ایران شروع کرد ضربه های خود را وارد کردن.

بحث قانون مجلس برای رفع تحریم ها را هم می توان در این راستا تلقی کرد.

ایران کم کم در حالی که در برجام باقی مانده بود و در واقع تنها نگه دارنده برجام بود شروع کرد برنامه هسته ای خود را به شرایط سابق برگرداندن و به طرف های مقابل فهماند که اگر برنامه هسته ای خود را متوقف کرده اما توانمندی فنی را در اختیار دارد و چون فناوری را در اختیار دارد می تواند به سرعت به هر مرحله ای بخواهد برسد.

همچنین توانست به خوبی از عدم پایبندی ایالات متحده به تعهدات اش بهره ببرد و همان را بهانه کند تا علیرغم در برجام بودن همه برنامه هسته ای اش به قبل برگردد و حتی در مراحلی فراتر از آن.

این در حالی است که دست طرف های مقابل برای فشار بر علیه ایران بسته می باشد.

تنها ابزار باقی مانده ای که آمریکایی ها برای فشار بر ایران در اختیار دارند انجام عملیات نظامی و یا حمله به ایران می باشد، و آنها تلاش کردند با مطرح کردن وجود نقشه هایی با عنوان پلان ب، و یا مطرح کردن اینکه اگر ایران کوتاه نیاید دست اسرائیل را برای حمله به ایران باز می کنند، ایرانی ها را بترسانند.

مشاهده کردیم که چند هفته گذشته ایرانی ها چگونه در مقابل چشم ناو های آمریکایی کشتی دزدان دریایی را توقیف کرد و با قلدری ما فوق وصف نیروهای ایرانی در مقابل نیروهای آمریکایی ظاهر شدند، امری که خود به آمریکایی ها این پیغام را داد که از این خبرها نیست و ایرانی ها جگر مقابله با آمریکایی ها را دارند، پس به قول آقای ظریف "هیچ وقت یک ایرانی را تهدید نکنید" را در گوش خود فرو کنید.

در این شرایط امروزه ایران وارد مذاکراتی می شود که دست برتر را در اختیار دارد و طرفهای مقابل به خوبی می دانند تا زمانی که گفتگو ها را بخواهند کش دهند ایران برنامه هسته ای خود را جلو می برد و به نفعشان است زودتر این ماجرا به نتیجه برسد.

هر چه قدر آمریکایی ها در رسیدن به توافق با ایران تعلل کنند قطعا ایرانی ها به مرحله ای می رسند که مرزهای بازگشت ناپذیر را شکسته اند، یعنی همه انچه برای تولید سلاح هسته ای نیاز دارند را به دست می آورند، اما خود سلاح را تولید نمی کنند.

آنوقت دیگر بحث و مذاکره با ایران دیگر به عنوان کشوری که دارای توانمندی کامل برای تولید تسلیحات هسته ای در هر لحظه خواهد بود نه کشوری که برای تولید تسلیحات هسته ای به مدت نیاز دارد.

در این شرایط به نظر می آید به نفع آمریکایی ها و مذاکره کنندگان می باشد که مذاکرات را از جایی ادامه دهند که بحث رفع کامل تحریم ها و چگونگی ارائه تضمین عدم تکرار غلط های گذشته آمریکا در قبال ایران حل و فصل شود، حال می خواهد از اول شروع شود یا از آخر فرقی ندارد.