تفاوت افق دید ایران و آمریکا نسبت به عراق

ایران از حضور الکاظمی به عنوان نخست وزیر حمایت می کند، نه به دلیل اینکه ایشان همسو با ایران است، بلکه به دلیل اینکه دشمن ایران نیست.

اسپوتنیک - اخیرا ماجراهای مشکوک زیادی در حال رخ داده در عراق می باشد که همه را به سمت دیدگاه توطئه ای جدید برای عراق سوق داده.

بر کسی هم پوشیده نیست که در عراق امروزه دو جریان اصلی و چند جریان فرعی بازیگر هستند.

جریان های اصلی در واقع جریان همسو با ایران و جبهه مقاومت است و جریان دیگر جریان همسو با ایالات متحده و متحدین عرب اش می باشد.

جریان های فرعی که در حال نقش بازی کردن در عراق می باشند هم عموما جریان هایی هستند که ذیل چتر آمریکا در حال تحرک می باشند مانند جریان همسو با اسرائیل و امارات و عربستان سعودی و جریان دیگری که به دنبال محقق کردن اهداف ترکیه است و قطر هم با آن همراه می باشد.

جریان فرعی دیگری هم در حال تحرک در عراق است که جریان ناسیسونالیسم عربی با حمایت مصر و اردن می باشد.

خواسته این جریان ها را نیز می توان به دو قسمت تقسیم کرد.

جریان همسو با جبهه مقاومت و ایران خواستار ثبات و آرامش و وحدت اراضی عراق می باشد.

در واقع پس از پایان جنگ ایران و عراق ایرانی ها یک دکترین سیاسی برای خود اتخاذ کردند مبنی بر اینکه تلاش کنند جریان هایی در کشورهای همجوار مخصوصا عراق در قدرت باشند که ارتباطات مناسبی با ایران داشته باشند.

اینجا باید به این نکته توجه داشت که بحث "ارتباطات مناسب" به این معنا نیست که خواسته ایران تسلط متحدین اش بر قدرت در این کشورها می باشد، گو اینکه قطعا ایران بدش نمی آید که متحدین اش قدرت را در اختیار داشته باشد، اما خواسته ایران بر این است که فقط دشمن ایران در کشورهای همجوار در قدرت نباشد تا مبادا صدام حسین دیگری در یکی از این کشورها به قدرت برسد و دوباره چشم طمع به سرزمین ایران داشته باشد.

این دیدگاه را می توان در رابطه ایران با همه کشورهای همجوار خود مشاهده کرد، نه فقط عراق، اما چون تمرکز ما روی عراق است ما بیشتر درباره عراق صحبت می کنیم.

در این راستا مشاهده می کنیم که مثلا ایران از حضور آقای الکاظمی به عنوان نخست وزیر حمایت می کند، نه به دلیل اینکه ایشان همسو با ایران است، بلکه به دلیل اینکه ایشان دشمن ایران نیست.

به هر حال بر کسی پوشیده نیست که آقای الکاظمی به آمریکایی ها بسیار نزدیک تر است تا ایرانی ها، اما ایرانی ها وی را به دیگر سیاست مداران عراقی که با ایران دشمنی دارند ترجیح می دهند.

اگر بخواهم مثال بهتری بدهم شاید ترکیه و آقای اردوغان را بتوان در این راستا مثال زد.

در حالی که ایران و ترکیه در جبهه های مختلفی به صورت واسطه ای با هم در جنگ هستند ولی مشاهده می کنیم که روابط سیاسی و اقتصادی ایران و ترکیه بسیار خوب است.

تا حدی که زمانی که ارتش ترکیه می خواست بر علیه اردوغان کودتا کند ایرانی ها از هیچ کمکی برای ابقای وی دریغ نکردند.

چون ایرانی ها به خوبی می دانند اگر ترکیه با نا امنی و جنگ داخلی مواجه شود دود آن به چشم همسایه آنها یعنی ایرانی ها هم می خورد.

همین ماجرا درباره عراق نیز صدق می کند.

یعنی ایرانی ها علاوه بر اینکه خواهان در قدرت بودن افرادی که با ایران دشمنی ندارند هستند خواهان آن هستند که عراق از ثبات و امنیت برخوردار باشد و با هر ماجرایی که می تواند وحدت عراق و یا ثبات و امنیت آن را به هم بزند مخالف هستند.

چون به هر حال بی ثباتی و نا امنی در عراق مانند بی ثباتی و نا امنی در افغانستان و... تاثیر مستقیم بر شرایط داخلی ایران هم دارد.

می توان گفت در این زمینه اردن و مصر با ایران همسو می باشند چرا که آنها خواهان بازگشت یک عراق مقتدر که می تواند موازنه میان ناسیسیونالیسم عرب و اسلامگرایی افراطی وابسته به کشورهای عرب حوزه خلیج فارس را برگرداند، می باشند.

شاید هم به همین دلیل می باشد که عربستان سعودی از طرح کودتای نا فرجام برادر شاه اردن بر علیه وی حمایت کرد و یا امارات و عربستان و اسرائیل از سد سازی در اثیوپی و یا بی ثباتی در سودان و لیبی که به ضرر مصر است حمایت می کنند.

در مقابل آمریکایی ها و متحدین عرب شان، مخصوصا عربستان سعودی و از سوی دیگر اسرائیل خواهان آن هستند که عراق هیچ وقت شاهد ثبات و امنیت نباشد چون آمریکایی ها فقط در صورتی که عراق با نا امنی و بی ثباتی مواجه هستند می توانند بهانه حضور داشته باشند و سعودی ها همیشه واهمه آن را دارند که اگر اقتدار عراق برگردد این کشور موجبات تضعیف موقعیت آنها در جامعه عرب را فراهم کند، مخصوصا اگر با دیگر کشورهای قدرتمند سنتی عرب یعنی سوریه و مصر و اردن و الجزایر و یمن و سودان همراه شود.

اگر به شرایط کشورهای عربی نگاهی گذرا بیاندازیم مشاهده می کنیم برای اینکه عربستان سعودی بتواند خود را رهبر کشورهای عربی معرفی کند موجبات نابودی دیگر کشورهای عربی مقتدر را فراهم کرد.

نمونه های بارز اش هم عراق – لیبی – سوریه – یمن – سودان و... است.

اسرائیل هم که هیچ وقت تمایل ندارد کشورهای عربی بتوانند وحدت و اقتدار داشته باشند چون این وحدت و اقتدار را تهدیدی برای موجودیت خود می داند و به همین دلیل مشاهده می کنیم اسرائیلی ها هر جا که بتوانند از جناح های جدایی طلب و وحدت شکن در کشورهای عربی و مخصوصا عراق حمایت می کنند.

در این راستا هم بد نیست به این نکته اشاره کنیم که اگر دولت جدید عراق تشکیل شود و آنقدر اقتدار داشته باشد که ثبات و امنیت و وحدت ملی عراق را حفظ کند قطعا به سمت و سوی اجرای مصوبه پارلمان عراق برای خروج آمریکایی ها خواهد رفت.

به این دلیل آمریکایی ها به هر وسیله ای شده تلاش دارند شرایط درگیری های داخلی عراق را فراهم کنند و هر جور شده عراق را به هم بریزند تا هر دولتی که در عراق تشکیل می شود التماس کند آمریکایی ها در عراق باقی بمانند.

مانند جریان هایی که بعد از خروج آمریکایی ها از عراق در سال 2013 میلادی رخ داد و موجبات تشکیل گروه های تروریستی مانند داعش شد و در نهایت دولت عراق مجبور شد از آمریکایی ها بخواهد که به عراق برگردند.

امروزه هم کشور عراق هم ملت عراق با یک آزمون بسیار بزرگ مواجه می باشند که آینده و موجودیت همه آنها را به خطر انداخته و در صورتی که نتوانند به سمت ایجاد حکومت وحدت ملی بروند قطعا عراق با آینده بسیار تاریکی مواجه خواهد بود.