لئونید سیگان. مردی که ورشو را آزاد اعلام کرد

6 نوامبر تاریخ غم انگیزی برای روزنامه نگاری روسیه بود. در سن 98 سالگی، لئونید سرگیویچ (لیزور شولیموویچ) سیگان، قدیمی ترین کارمند سخن پراکنی خارجی (پخش برنامه های رادیویی برای کشورهای خارجی) شوروی و روسیه، کارمند شایسته فرهنگی جمهوری فدراتیو سوسیالیستی روسیه شوروی و کارمند شایسته فرهنگی جمهوری لهستان درگذشت.

او از سال 1943 در رادیو کار می کرد و از گوینده به رئیس بخش پخش لهستان - یکی از دشوارترین حوزه های پخش برای کشورهای خارجی - رسید.

لئونید سیگان علاوه بر میراث غنی روزنامه نگاری و تجربه حرفه ای خود که سخاوتمندانه آن را با همکاران و بخش های جوان تر به اشتراک می گذاشت، شواهد ارزشمندی از بسیاری از فرآیندهای تاریخی قرن بیستم از خود به جای گذاشت که اتفاقاً وی یکی از شرکت کنندگان و شاهدان آن بود. خاطرات جنگ جهانی دوم که به یک تراژدی شخصی بزرگ برای سیگان تبدیل شد، جایگاه ویژه ای در میان این شواهد دارد.

این مرد جوان که از منطقه ولین از جنگ فرار کرده و به مسکو رسیده بود، به دلیل داده های "نامطابق" درباره تولد به ارتش فعال فراخوانده نشد.در آن زمان، مهاجران از غرب اوکراین و بلاروس یا در گردان های ساختمانی یا کارهای مشابه دیگر پذیرفته می شدند، اما اجازه حضور در جبهه را نداشتند.

با این حال، زندگی ملزوم کرد که وطن پرست جوان با وجود ماندن پشت خط مقدم، وارد انبوه حوادث شود. موردی که زندگی دانشجوی سال سوم انستیتوی فولاد (MISiS) را برای دهه‌های آینده تعیین کرد، دستور اداره سیاسی ارتش سرخ برای جستجوی افرادی بود که زبان لهستانی می‌ دانستند.

در سال 1943، لئونید که از یک جیمنیزیوم (مدرسه) معتبر در کرمنتس با زبان آموزشی لهستانی (اکنون منطقه ترنوپیل، اوکراین) فارغ التحصیل شد، توسط دفتر ثبت نام نظامی به کمیته رادیو سراسری اتحاد – که در آنجا استخدام گویندگان برای ایستگاه رادیویی تازه تأسیس اتحادیه میهن پرستان لهستانی در اتحاد جماهیر شوروی که از مسکو پخش می گردید، انجام میشد، فرستاده شد.

پخش روزانه ایستگاه رادیویی گزارش هایی از جبهه را از سوی دفتر اطلاعات شوروی پخش می کرد. برنامه مسکو از یک طرف لهستانی ها و از طرف دیگر هموطنان را که به دست سرنوشت در سراسر اتحاد جماهیر شوروی پراکنده شده بودند، به مبارزه با مهاجمان فاشیست فرامی خواند. در آن زمان در ورشو اشغالی، نازی‌ها این برنامه را «لانه زنبور پروپاگاندای شوروی» نامیده و به دلیل گوش دادن به آن، مردم را به شدت مجازات می کردند.

لئونید سیگان بیست ساله خبرنگار و گوینده بخش لهستان شد. در ژانویه 1945، فرصتی فراهم شد تا او پیش از یوری لویتان افسانه ای، "صدای پیروزی" افسانه ای و همکار و معلم ارشد خود، پیام آزادی ورشو را بخواند. این مورد تنها مورد در پخش کشورهای خارجی بود که چنین پیامی زودتر از بخش روسی پخش گردید.

لئونید سیگان به خاطر آورد: " در 17 ژانویه، کل تحریریه جمع شده بودند (...) در نزدیکی استودیو، من با سردبیر روبرو شدم، ورق کاغذی در دستانش بود:" اینجا اطلاعاتی وجود دارد درباره اینکه ورشو آزاد شده است. اکنون پخش زنده خواهد بود، تو به استودیو می روی و این خلاصه را می خوانی. "اینطور شد که به دستور رئیس، لویتان را "دور زدم". پیام آزادی ورشو روی آنتن رفت، این یعنی من آنرا (پیام را) به تمام دنیا رساندم.

با یوری لویتان، آنها روابط دوستانه ای داشتند. لویتان از گویندگان جوان حمایت می کرد: او نه تنها توصیه های کاری ارائه می کرد، بلکه در شرایط دشوار زندگی دوره پس از جنگ نیز یاری می رساند.

سیگان در مصاحبه ای بزرگ برای ریانووستی در سال 2016 اشاره کرد: برای من که بدون عزیزان ماندم و زادگاهم را ترک کردم، کار در رادیو یک رستگاری بود، فرصتی برای احساس مشارکت در یک کار فوق العاده مهم (...) ما نه تنها مورد نیاز افرادی که در عقب مانده بودند که مورد نیاز افرادی که پشت خط مقدم قرار داشتند نیز بودیم. سخنان ما امید به فرا رسیدن آزادی، پایان اشغال و پایان فجایع بود.

لئونید سیگان تنها در سال 1946 به میهن کوچک خود بازگشت. وی در کرمنتس موفق شد با چند دوست و همکلاسی ملاقات کند، اما فرصت ارتباط با خانواده به طور جبران ناپذیری از دست رفته بود. نازی ها سعی کردند مطمئن شوند که حتی قبری باقی نمانده است. تا روزهای آخر، این موضوع دردناکی بود که او دوست نداشت درباره آن صحبت کند.

در سالهای صلح، لئونید سیگان به عنوان یک خبرنگار-گزارشگر، به کار در بخش تلویزیون و رادیو دولتی لهستان ادامه داد، به ویژه، او ارتباطات شوروی-لهستان در بالاترین سطوح را پوشش می داد.

او به عنوان مترجم در کنگره های حزب کمونیست اتحاد شوروی و جلسات احزاب کمونیست کارگری کشورهای پیمان ورشو کار کرد. سیگان تنها روزنامه نگاری بود که با ولادیسلاو گومولکا، دبیر کل حزب متحد کارگران لهستان، که اصولاً با مطبوعات ارتباط برقرار نمی کرد، مصاحبه کرد.

در سال 1964، لئونید سیگان رئیس بخش نوآوری لهستان شد:

سیگال در 90 سالگی خود استدلال کرد: "رادیو یک مدرسه عالی زندگی، یک مدرسه سیاسی، یک آزمون جدی برای مبتدیان - برای حفظ ریتم، برای حل مشکلات فوری. این یک نوع روزنامه نگاری خاص است و من خودم را آدم خوشحالی می دانم که بیش از یک سال است در این عرصه هستم."

لئونید سیگان تا پایان عمر خود در هلدینگ رسانه ای راسیا سیگودنیا کار می کرد. اسپوتنیک لهستان تا ماه مه 2021 برنامه های رادیویی و مقالات پوشش دهنده حوزه لهستان و بین الملل را پخش می کرد.

استاد در آخرین مصاحبه خود که در 9 مه منتشر شد، به عنوان یکی از درخشان ترین رویدادهای زندگی طولانی خود، برنامه زنده ژانویه 1945 را اینگونه نامید: «بسیار مفتخرم که این افتخار را داشتم که به شنوندگان اطلاع دهم که به لطف تلاش مشترکمان به این پیروزی بزرگ دست یافته ایم."