به گزارش اسپوتنیک، در مقاله ای که در مجله Nature Astronomy منتشر شده گفته می شود دانشمندان استرالیایی پدیده جدید را به عنوان هیپرنوا مغناطیسی جرخشی (magneto-rotational hypernova) توصیف کرده اند.
نوع قبلاً ناشناخته تحول ناگهانی که فقط یک میلیارد سال پس از انفجار بزرگ رخ داده، ممکن است محتمل ترین توضیح در مورد وجود تعداد بیش از حد زیاد عناصر خاص باشد که در ستاره بسیار کهن و "بدوی" کهکشان راه شیری به نام SMSS J200322.54-114203.3 (SMSS J200-1142) پیدا شده است. این ستاره بیش از ستاره های هم سن و سال خود دارای فلزات سنگین از جمله روی ، اورانیوم ، یوروپیوم و طلا است. اعتقاد بر این است که منابع این عناصر در کاینات ممکن است ادغام ستاره های نوترونی باشد.
نسبت آهن به هیدروژن در SMSS J200-11423000 برابر کمتر از خورشید است. این فلزیت کم، ویژگی ستاره های بسیار باستانی است. اولین ستاره های جهان تقریباً به طور کامل از هیدروژن و هلیوم تشکیل شده بودند. سرانجام آنها فرو ریخته و منفجر شده و به ستاره های نوترونی یا سیاهچاله ها تبدیل گردیده و عناصر سنگین تری تولید کردند. با این حال ، SMSS J200-1142 حاوی فلزات سنگین تر از حد انتظار است. ادغام ستاره های نوترونی نمی تواند فراوانی آنها را در یک ستاره باستانی توضیح دهد.
دانشمندان دریافته اند كه نوع خاصی از هایپرنووا می تواند فلزات سنگین را در مقادیر مورد نیاز تولید كند و به احتمال زیاد SMSS J200-1142 از بقایای آنها به وجود آمده است. سلف هایپرنوا ستاره ای در حال چرخش سریع با جرم 25 خورشید بود که هسته آن فرو ریخته و یک سیاهچاله ایجاد کرد. دلیل ایجاد پرتوها و شعله های قدرتمند، فعل و انفعال بین میدان های مغناطیسی قوی و هسته در حال چرخش بود که ا پوسته بیرونی متشکل از ماده غنی شده با نوترون دور انداخته می شود.
