به همین دلیل هم می باشد که مشاهده می کنیم در دوره ای ممکن است حزب و یا تشکیلاتی ایجاد شود و حتی در کشور به قدرت برسد اما احتکار قدرت توسط سران آن تشکیلات و وابستگی به تفکر های قدیمی موجب آن می شود که این تشکیلات از بدنه اجتماعی جدا شود و با آمدن نسل های جدید جایگاه خود را از دست دهد.
از نظر علوم جامعه شناسی این جریان مربوط به یک حزب و یا تشکیلات و یا یک کشور خاص نیست بلکه به صورت عمومی و تاریخی همیشه رخ داده و رخ می دهد و رخ خواهد داد.
متاسفانه ما در ایران هم کم و بیش دچار همین آفت هستیم.
یعنی در دوره هایی تشکل های سیاسی ای ایجاد شد که حتی با هم متحد شدند و بنا به اقتضای زمانه حتی انقلاب کردند و شاه را سرنگون کردند اما بعد ها این احزاب و تشکل های سیاسی بنا به دلایل مختلف با هم اختلاف پیدا کردند و حتی مشاهده می کنیم که برخی جریانات خط و مشی خود را تغییر دادند و حتی برخی شخصیت ها از سمت یک جریانی به سمت جریان دیگری رفتند.
یا مثلا در شوروی سابق حزب کمونیست برای دهه ها حاکم بود، اصرار قشر اقتدارگرای آن حزب بر تفکر های خود و خودداری از بازکردن راه برای خواسته های نسل های جدید تر موجب فروپاشی جامعه شد و در نهایت هم شوروی فروپاشید و هم حزب کمونیست.
در مقابل مشاهده می کنیم در چین، حزب کمونیست چین بلافاصله درس را آموخت و تلاش کرد با بازکردن فضا برای نسل جوان خود را با خواسته های آن نسل وفق دهد و حتی امروزه مشاهده می کنیم که بسیاری از تفکر های کمونیستی سابق دیگر در چین اعمال نمی شود و به همین دلیل هم به یکباره چین که جزو کشورهای بسیار فقیر جهان به حساب می آمد امروزه رشد شدید اقتصادی پیدا کرد و جزو کشورهای ثروتمند جهان شده.
اصلی ترین مشکل موجود امروزه در ایران هم این است که آنهایی که روزگاری جوانان جامعه به حساب می آمدند و با پیوستن به احزاب و تفکر های و اندیشه های مختلف قدرت را به دست گرفتند به هر حال دهه ها با نسل جوان فاصله پیدا کردند و امروزه خواسته های نسل جوان جامعه با خواسته های آنها ممکن است تفاوت داشته باشد.
احزاب و تشکل ها زمانی موفق می باشند که توان آن را داشته باشند خود را با خواسته جامعه و شرایط روزگار وفق دهند وگرنه روزی می رسد که دیگر نامی از آنها در جامعه شنیده نمی شود.
برای مثال می گویم، روزی روزگاری جبهه ملی در ایران بسیار قدرتمند بود و زمانی آنقدر قدرتمند بود که می توانست در مقابل شاه ایران هم بایستد و بنا به نیاز وقت جامعه حتی شاه را تضعیف کند و صنعت نفت را ملی کند.
امروز اگر در میان جوانان بروید و درباره جبهه ملی ایران از آنها سوال کنید شاید تعداد اندکی حتی بتوانند توضح دهند که جبهه ملی چی بود و چه افکار و اهدافی را دنبال می کرد.
همین را بگیرید و به دنبال بقیه تشکل های سیاسی و حزبی امروز بروید.
امروزه چه در بین احزاب و تشکل هایی که اصلاح طلب به شمار می آیند چه در میان احزاب و تشکل هایی که اصولگرا به حساب می آیند یک خلأ بزرگ بسیار مشهود است.
فاصله تفکر افرادی که در راس این تشکل ها قرار گرفته اند با نسل جوان، حتی جوانانی که مرید و یا عضو این تشکل ها می باشند بسیار زیاد شده.
شاید امروزه این نسل جوان از دستورات راس هرم تبعیت کند اما دیر یا زود خواسته های این نسل با نظرات راس هرم تداخل پیدا می کند و در نهایت خواسته های نسل جوان غلبه پیدا خواهد کرد چون آینده مال آنها است.
بدیهی است تشکل و یا تشکل هایی خواهند توانست جایگاه خود را در جامعه حفظ کنند که سران آن از خود گذشتگی و توانمندی لازم را داشته باشند که سکان هدایت تشکل را به نسل های جدید بسپارند واجازه ایجاد تغییرات در رویکرد وخط و مشی تشکیلات وبروز رسانی آن را بدهند و اگر این اتفاق رخ ندهد باید قطعا منتظر فروپاشی تشکیلات خود و سیطره تشکیلات جدید بر نفوذ آنها در جامعه باشند.
شاید برخی متوجه نباشند اما ادامه این روند می تواند حتی روی رویکرد کلی سیاسی جامعه و مملکت تاثیر بگذارد چون یکباره مملکت با یک خلأ سیاسی مواجه می شود که نسل جوان دیگر آن رویکرد قبلی را به هیچ وجه قبول نکنند و به دنبال رویکرد خود باشند وهمین ماجرا حتی می تواند موجب رویارویی تفکر های نسل جدید با نسل قدیم گردد واگر تشکل هایی که بتوانند خواسته آنها را تامین کنند وجود نداشته باشند به بازیچه دشمنان تبدیل گردند.
