به استناد برخی روایات تاریخی که آقای گری سیک در مصاحبه با روزنامه شرق به آن اشاره کرده دولت جیمی کارتر برای اینکه بخواهد با حکومت انقلابی ایران ارتباطی برقرار کند یک گزارش محرمانه در اختیار ایرانی ها قرار داد مبنی بر اینکه صدام حسین خود را برای حمله به ایران آماده می کند، اما پاسخ ایرانی ها این بود که صدام جرئت نمی کند.
در نهایت عراق حمله کرد یک جنگ هشت ساله راه افتاد.
اینکه ما بخواهیم تصور کنیم که آمریکا جرئت نمی کند حمله کند و پشت این شعار گیر کنیم قطعا می تواند ما را سردرگم کند.
چه کسی باور می کرد آمریکا جرئت کند سردار سلیمانی را شهید کند؟
نباید خودمان گول شعارهای خودمان را بخوریم و باید همیشه برای بد ترین سناریو ها آماده باشیم.
بدیهی است که تحرکات مشکوک آمریکایی ها چه نظامی و چه سیاسی در منطقه هدف هایی را مد نظر دارد که باید قبل از پایان دوره ریاست جمهوری ترامپ به نتیجه برسد و بسیاری این احتمال را می دهند که ترامپ ممکن است لحظه های آخر توافقی را با سعودی ها انجام دهد که بابت دریافت مبالغ کلان (بحث ظاهرا روی چند ده ملیارد دلار است) از کانال داماد اش جراد کوشنر و شرکت های وی، جنگی را با ایران راه بیاندازد که هزینه آن از جیب دولت بعدی آمریکا تامین خواهد شد.
به این ترتیب دولت بعدی امریکا وقتی سر کار می آید که جنگی راه افتاده و متوقف کردن آن به نوعی برای دولت بعدی توهین آمیز خواهد بود و ادامه آن کمر اقتصاد آمریکا را خواهد شکست و دولت بعدی توان این را نخواهد داشت تا مشکلات اقتصادی داخلی را حل کند.
به این ترتیب آقای ترامپ می تواند چهار سال استراحت کند تا دولت بعدی آمریکا با مشکلات کلنجار برود و بعد یا خودش کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری بعدی آمریکا شود و یا یکی از وابستگان اش.
طبق این نظریه ترامپ با توجه به قدرت مالی ای که می تواند به این ترتیب در اختیار داشته باشد وهمچنین به پشتوانه حدود هفتاد ملیون رایی که در این انتخابات به دست آورده تصمیم دارد رهبری حزب دمکرات را به دست بگیرد وحتی اگر رییس جمهوری بعدی این کشور نباشد تصمیم ساز اصلی در حزب باشد و بقیه شخصیت های سیاسی حزب جمهوریخواه مجبور خواهند بود به فرمان او باشند.
البته ظاهرا فعلا بسیاری از مسایل به امکان لغو نتیجه انتخابات آمریکا از طریق دادگاه عالی نیز وابسته است.
بحث در این نیست که آمریکا بخواهد فقط یک ضربه بزند و کار تمام شود.
ما یا ضربه را جواب می دهیم یا می گذاریم برای وقت مناسب.
بحث در این است که اسپانسر های مالی این جنگ یعنی برخی کشورهای عرب و اسرائیل به دنبال یک ضربه مثلا به تاسیسات هسته ای ها نظامی ایران نیستند به دنبال لشکر کشی و اشغال کل ایران هستند.
آنها هم مدت ها است خود را برای چنین روزی آماده کرده اند.
اسرائیلی ها دیگر یقین دارند که اگر کار ایران را تمام کنند هیچ مانعی برای تحقق اهدافشان و رسیدن به نیل تا فرات وجود نخواهد داشت و سعودی ها باور دارند با نابودی ایران قدرت بلا منازع جهان اسلام خواهند شد.
به هر حال آرزو بر جوانان عیب نیست و جوانان امروز منطقه کشورهای نوظهوری هستند که قدمت چند ده ساله دارند در حالی که کشورهایی مانند ایران و عراق و سوریه و مصر و ترکیه و... ریشه در تاریخ منطقه دارند.
آنها توانسته اند کار عراق و سوریه را تمام کنند، مصر هم با جنگ های اطراف آن مخصوصا در لیبی و ایجاد سد النهضه در اثیوبی خود به خود خشک خواهد شد و ترکیه هم ریشه های محکمی برای بقا به عنوان یک قدرت منطقه ای ندارد و آمریکایی ها ثابت کردند با تحریم چند ماهه می توانند ترکیه را به زانو در بیاورند، حال که ترکیه خود را با همه طرف درگیر کرده و دیر یا زود ممکن است شاهد ائتلافی سیاسی بین المللی بر علیه ترکیه باشیم.
اگر آنها موفق شوند ایران را از میدان بردارند قطعا آنوقت خیلی سریع حساب ترکیه را هم خواهند رسید.
با توجه به شرایط موجود احتمال اینکه آقای ترامپ بخواهد مستقیم بر علیه ایران اعلام جنگ کند و فرصت برای موافقت کنگره وجود داشته باشند کم است و به این دلیل نیاز به این است که درگیری ای رخ دهد و بر اساس آن رئیس جمهوری آمریکا اعلام کند که برای حمایت از منافع آمریکا و یا جان سربازان آمریکایی (که کوچکترین اهمیتی برای او ندارند) مجبور شده وارد جنگ شود.
مثلا آمریکا و یا متحدین اش یک عملیات و یا حمله بر علیه ایران انجام دهند و بعد ایرانی ها مجبور شوند پاسخ دهند.
بحث عملیاتی به مراتب بزرگتر از به شهادت رساندن شهید فخری زاده است.
این فقط به قول معروف برای این بود که اینها بررسی کنند و ببینند ایرانی ها چه قدر می توانند بر اعصاب خود مسلط باشند یا اینکه با چه سرعتی واکنش نشان خواهند داد و چگونه.
حال در صورتی که مثلا آمریکا یا متحدین اش بخواهند عملیاتی بر علیه پایگاه های ایرانی چه هسته ای چه نظامی و چه حتی غیر نظامی انجام دهند ایرانی ها سر دو راهی قرار می گیرند.
جواب دهند یا اینکه سکوت استراتژیک اتخاذ کنند.
اگر سکوت کنند قطعا طرف مقابل به حمله های خود ادامه خواهد داد و در صورتی که بخواهند واکنش نشان دهند باید ببینیم واکنش را می خواهند خود نشان دهند یا متحدین شان.
بهترین شرایط در این است که اگر حمله مثلا از طرف اسرائیل انجام شود ایرانی ها از طریق متحدینشان در سوریه و لبنان و فلسطین پاسخ دهند اما نکته مهم در ماجرا این است که حمله به ایران باید از نظر اصولی توسط ایران و با امضای ایران پاسخ داده شود.
یعنی وقتی مثلا شهید سلیمانی در عراق ترور شد ایران می توانست از متحدین خود بخواهد پاسخ دهند اما خود اصرار کرد که پاسخ دهد تا امضایش پای پاسخ ثبت گردد.
خوب پاسخ ایران می تواند چه باشد.
تنگه هرمز را ببندد، تاسیسات اقتصادی یا نظامی کشورهایی که حمله به ایران را تسهیل ویا حمایت می کنند را هدف قرار دهد یا پایگاه های آمریکایی در منطقه را هدف قرار دهد.
البته همه این موارد می تواند همزمان انجام شود اما به نظر می رسد بهترین واکنش برای ایران این باشد که در صورتی که حمله ای بر علیه ایران انجام شود تاسیسات اقتصادی ونظامی کشورهای همراه در این حمله را به یکباره نابود کند.
سوالی که مطرح می شود این می باشد که آیا ایران حاضر خواهد بود چنین کاری انجام دهد و عواقب آن چه خواهد بود؟
در پاسخ باید گفت احتمالا ایران چنین کاری را انجام دهد و احتمالا گزینه برتر این باشد که از متحدین اش بخواهد به اسرائیل نیز حمله کنند اما فقط می ماند چه چگونه این کار انجام شود که فعلا موجب راه افتادن یک جنگ فراگیر با آمریکا نشود و این بهانه به ترامپ داده نشود که بتواند از این امتیاز بهره ببرد.
اما به نظر می رسد بهترین راهکار این است که ایران هر چه سریعتر ائتلاف های نظامی و اقتصادی وسیاسی خود با کشورهایی مانند روسیه و چین را استحکام بخشد و کاری کند که حمله به ایران مساوی باشد به حمله به یک جبهه (البته جبهه مقاومت سر جای خود اش است اما منظور جبهه ای از کشورها می باشد) نه حمله به یک کشور.
