اسپوتنیک - هفته پیش با یکی از کارشناسان رسانه ای سعودی در باره عادی سازی روابط امارات و بحرین با اسراییل بحث داشتم و وی برخی مسایل را مطرح کرد که برایم عجیب به نظر آمد.
همین بعد از آن با یکی از دوستان قدیمی اماراتی و دیگری بحرینی صحبت داشتم و هر سه این افراد اشخاصی هستند که در کشورهای خود با شخصیت های مرتبط با ارکان قدرت در ارتباط هستند.
هر سه به چند نکته مشترک اشاره داشتند، علیرغم همه سر و صداهای موجود که رسانه های همسو با آمریکا و اسراییل مطرح می کنند هنوز دشمن اول مردم همه این کشورها اسراییل است و هنوز مردم بحث اینکه ایران دشمن آنها هست را قبول ندارند.
هر سه که جدا جدا با هم صحبت داشتیم و در برخی موارد در برنامه ها انتقادات شدیدی بر علیه ایران مطرح می کنند اظهار می داشتند همه این تبلیغات فقط موجب آن شده که بخشی از مردم احساس خصومت نسبت به ایرانی ها پیدا کنند اما هنوز آن بحث خصومت و دشمنی با اسراییل پا برجا است و با عقد تفاهم نامه مودت با اسراییل این دیدگاه تغییر نمی کند.
آنها حتی اظهار می داشتند مثلا مردم کشورهایشان به هیچ وجه همان موضع رهبران سیاسی شان در باره محاصره قطر را ندارند و بسیار برایشان سنگین است که کشور قطر که به نوعی با آنها ارتباط عشیره ای و قومی و مذهبی دارد در محاصره باشد ولی خوب ارتباط با اسراییل به صورت عادی در آید و اسراییل از محاصره در آید.
البته متاسفانه چون از آنها اجازه نگرفتم محتوای گفتگوهای خصوصی مان را مطرح کنم و خوب ممکن است اگر نام آنها را ببرم برایشان مشکل ایجاد شود ترجیح می دهم نامی از آنها نبرم.
نکته جالب برای بنده این بود که هر سه دیدگاه های مشابهی را مطرح می کردند و هر سه به نکته ای اشاره کردند که مشخص بود در باره اش در این کشورها بسیار بحث شده.
آنها از روند مقابله ایران با اسراییل انتقاد داشتند و اظهار می داشتند که چون ایرانی ها شمشیر را از رو بر علیه اسراییل بسته اند موجب آن شده است ایران تحت تحریم قرار گیرد و همه نیزه های کشورهای همسو با اسراییل به سمت ایران نشانه گرفته شود و توطئه های زیادی بر علیه ایران چیده شود، و به نظرشان سیاست کشورهایشان بسیار هوشمندانه است.
من سوال کردم سیاستی که از آن صحبت می کنید چیست؟
آنها اظهار می داشتند خوب ما اظهار دوستی با اسراییل و دشمنی با ایران می کنیم و بعد این اجازه را پیدا می کنیم که انواع و اقسام تسلیحات مدرن و پیشرفته را خریداری کنیم.
گفتم خوب بعد چه ؟
می گفتند اگر یک کشور عربی بخواهد همه این تجهیزات را یکجا بخرد ممکن است شک کند اما اگر جدا جدا بخرند و بعد یکباره همه را جمع کنند و به اسراییل حمله کنند آنوقت می توان کار اسراییل را تمام کرد.
گفتم اگر این دیدگاه شما است که بسیار عالی ولی واقعا فکر می کنید آمریکایی ها هم نشسته اند تا شما سلاح هایتان را به سوی اسراییل نشانه بگیرید؟
یکی از آنها اظهار می داشت شما چی، شما پنجاه سال است می خواهید نیروگاه هسته ای بوشهر را بسیازید اما هنوز جلویتان سنگ اندازی می کنند درحالی که اخیرا امارات نیروگاه خود را ظرف کمتر از سه سال راه انداخت و عربستان هم غنی سازی خود را راه انداخته و عضو ان پی تی هم نیست که کنترل شود وحتی اگر هم بمب هسته ای تولید کند هیچ کس جلویش را نخواهد گرفت چون ادعا خواهد کرد این سلاح را برای دفاع از خود در قبال ایران تولید کرده و وقتی که سلاح هسته ای تولید کرد دیگر می تواند هر وقت بخواهد بر علیه اسراییل استفاده کند ولی شما هنوز درگیر قانع کردن جامعه جهانی هستید که ما نمی خواهیم سلاح هسته ای تولید کنیم.
آن دوست سعودی مان که می گفت اصلا عربستان تعدادی بمب هسته ای از پاکستان خریداری کرده.
مقدار زیادی دیدگاه های اینها خوش باوری به نظر می آمد و با توجه به سابقه ای که فروش سلاح های آمریکایی در جهان دارد و با توجه به تسلیحاتی که آمریکایی ها از قبل از انقلاب به ایران فروخته اند و در زمان جنگ غیر قابل استفاده بود می توان توقع داشت که این تصورها بیشتر تخیلات است.
اما نکته قابل تامل در این است که حکومت های این کشورها توانسته اند این ذهنیت را در کشورهای خود ایجاد کنند که استراتژی جنگ آنها با اسراییل تغییر نکرده و فقط تاکتیک آنها برای نابودی اسراییل تغییر کرده و مردم این کشورها باید با دولت ها همراهی کنند تا کشورهایشان بتوانند به هدف برسند.
برای من جالب بود حتی کارشناسان این کشورها که می آیند و در رسانه های بین المللی از دیدگاه های کشورشان در باره برقراری روابط با اسراییل دفاع می کنند هم هنوز احساس دشمنی با اسراییل از قلبشان بیرون نرفته.
امروزه بیش از چهل سال از پیمان صلح کمپ دیوید می گذرد اما هنوز اسراییلی ها نمی توانند با آزادی در شهر های مصر تردد کنند، همچنین بیش از بیست وشش سال از پیمان صلح اردن با اسراییل می گذرد اما هنوز یک اسراییلی نمی تواند در شهرهای اردن با امنیت تردد داشته باشد.
حدود بیست و هفت سال از پیمان اسلو یک می گذرد اما هنوز جنگ و مبارزه فلسطینی ها برای بازپس گیری سرزمین خود از اسراییل ادامه دارد و هنوز یک اسراییلی جرئت ندارد وارد مناطق فلسطینی چه در کرانه باختری رود اردن چه در باریکه غزه شود.
هنوز جوهر امضای توافق عادی سازی روابط امارات و بحرین خشک نشده اما مردم آنها در حال رویا پردازی در باره چگونه بهره برداری از این پیمان عادی سازی روابط جهت نابودی اسراییل هستند.
تصمیم رهبران نمی تواند واقعیت های موجود ملت ها را تغییر دهد وهمیشه می توان انتظار داشت همان اتفاقی که در ایران رخ داد در این کشورها رخ دهد یعنی به یکباره ملت بر علیه حکومت انقلاب کنند و کشوری که تا چند روز قبل دوست و همسو با آمریکا و اسراییل به حساب می آمد به یکباره دشمن آمریکا و اسراییل شود.
