اسپوتنیک - به عقیده ولادیمیر ساژین، مجلس در طول موجودیت جمهوری اسلامی ایران محل اصلی بحث و نبردهای سیاسی بوده است. مخالفان رسمی، نمایندگان مجلس از صحنه این ارگان حکومتی برای بیان عقاید خود استفاده كردند، غالباً از فعالیت رئیس جمهور و دولت ابراز نارضایتی می کردند. البته مجلس ایران در تصمیم گیریهای جدی سیاسی نقش اساسی ندارد. آنها معمولاً از طریق مذاکرات غیررسمی بین نخبگان سیاسی- روحانی ایران از میان طرفداران رهبر عالی، در دفتر وی و سرانجام در شورای عالی امنیت ملی پذیرفته می شوند.
با این حال، پارلمان ایران با این وجود فضای مناسبی را ایجاد می کند که در آن تصمیم گیری می شود و پایه و اساس زندگی سیاسی را در کشور ایجاد می کند. مجلس شورای اسلامی قادر است به فعالیت های عملی دولت کمک کند یا برعکس، مانع اجرای برنامه های آن گردد. ده ها سال نمایندگان جریانات مخالف - اصلاح طلبان و محافظه کاران گاه بگاه در راس آنها بوده و سعی کردند به ایده های خود جامه عمل بپوشند. ناگفته نماند که مبارزه سیاسی سخت بین نمایندگان جریانات مخالف، صرفاً در چارچوب نظام اسلامی بقصد حفظ، تقویت و شکوفایی آن انجام می شد. تفاوت ها فقط در استفاده از روش های مختلف تاکتیکی دیده می شود.
برنامه هسته ای ایران از زمان کشف طرفهای مخفی آن در سال 2003، به عامل اصلی سیاست خارجی و داخلی این کشور تبدیل شده است. برنامه هسته ای منجر به صدور قطعنامه های ضدایرانی توسط شورای امنیت سازمان ملل در سال های 2006 تا 2006 و همچنین اعمال مجازات های بین المللی و یک جانبه علیه ایران شد که منجر به بروز بحران عمیق اقتصادی سال های 2012-2015 شد.
از سوی دیگر، برنامه هسته ای، لیبرال های اصلاح طلب را که بر "مذاکرات هسته ای" اصرار می ورزیدند روی کار آورده است. در سال 2013، حسن روحانی، لیبرال طبق معیارهای ایرانی، به قدرت رسید. وی کابینه حامیان خود را تشکیل داد، مذاکرات درخشانی انجام داد و در سال 2015 توافق هسته ای بزرگی را با لغو تحریم های ضد ایرانی منعقد کرد. این پیروزی او بود و اساس سیاست او شد. رئیس جمهور روحانی چشم اندازهای گسترده ای برای پیشرفت ایران، مشارکت این کشور در همکاری های بین المللی گشوده است.
با این حال، مخالفان سیاسی حسن روحانی - نیروهای رادیکال، و در درجه اول سپاه پاسداران ، دست از سر کار برنداشتند. آنها با استفاده از تمام فرصت های خود در مجلس، و همچنین مؤسسات اسلامی، در درجه اول شورای نگهبان، تلاش های دولت روحانی برای انجام حداقل اصلاحات محدود را ، مسدود کردند. در همین حال، فساد گسترده و ناکارآمدی در حکمرانی (از جمله فرایندهای مالی و اقتصادی) فرصت های ارائه شده توسط معامله هسته ای به کشور را خراب کرد.
در این شرایط دشوار، ترامپ رئیس جمهور آمریکا به معامله هسته ای ضربه زد. وی آمریکا را از این توافق خارج کرد و علیه ایران تحریم ها تحریم ها اعلام کرد. این فقط یک ضربه بین المللی نبود. این یک ضربه به اقتصاد ایران، سطح زندگی ایرانیان، جناح اصلاح طلب- لیبرال نظام سیاسی ایران، پایه های اساسی سیاست خارجی و داخلی رئیس جمهور روحانی بود.
زمان سخت برای رادیکال ها فرا رسیده است. مخالفت افراطی محافظه کار با بهره گیری از لحظه، رئیس جمهور را به ناتوانی در مدیریت اوضاع و کل کشور متهم کرد و شروع به آماده سازی برای گرفتن اهرم های قدرت به دست خودشان کرد.
در سال 2020، مهمترین رویداد سیاسی - انتخابات پارلمان ایران بود. تندروها و محافظه کاران برای آنها به خوبی آماده شدند.
حالا به ارقام رو بیاوریم. از تقریباً 83 میلیون ایرانی، 57.9 میلیون واجد شرایط رای دادن رای هستند. از بیش از 16 هزار درخواست برای شرکت در انتخابات بعنوان کاندید نماینده، فقط 7148 نفر برای مجلس 290 نفری تصویب شدند. هيئت نظارت 60٪ كساني را كه اسناد ارائه مي دادند رد صلاحيت كرد كه اين بالاترين ميزان كاهش از زمان انقلاب سال 1979 بود.علاوه بر اين، اكثريت افراد حذف شده، نمايندگان نيروهاي سياسي اصلاح طلب و ميانه روها بودند كه 90 نفر از معاونان فعلی مجلس را شامل می شدند.
در نتیجه، بسیاری از هواداران اصلاح طلبان و افراد میانه رو تصمیم به تحریم انتخابات گرفتند. اما نه تنها آنها بسیاری از ایرانیان از اعتماد به رژیم ، همه شاخه های دولت و رئیس جمهور و دولت و مجلس متوقف شده اند که برای کاهش وضعیت وخیم اوضاع شهروندان عادی هر ماه نمی توانست کاری انجام دهد.
در حقیقت، در کل تاریخ انتخابات مجلس پس از انقلاب در ایران، ضریب حضور در 21 فوریه از نظر تعداد شرکت کنندگان به رکورد رسید - 42.57٪ از کل رای دهندگان ثبت نام شده.
براساس نتایج انتخابات، رادیکال های محافظه کار که خود را "اصولگرا" می نامند، یعنی مدافعان اصول انقلاب اسلامی و میراث آفریننده ایران، آیت الله خمینی، پیروزی شکننده داشتند. طبق برآوردها، آنها از 290 جای امکان پذیر 223 کرسی در مجلس را کسب کردند. خاطرنشان می شود که ائتلاف اصلاح طلبان و میانه روها توانستند فقط 20 کرسی کسب کنند. 36 نماینده دیگر کاندیداهای مستقلی هستند. همچنین 11 مکان دیگر باقی مانده است که سرنوشت آن در دور دوم که در تاریخ 17 آوریل برگزار می شود، تعیین می شود.
در تهران، ائتلافی از محافظه کاران و تندروها به سرپرستی شهردار پیشین پایتخت ایران، محمدباقر قالیباف، تمام 30 کرسی اختصاص یافته به شهر را به دست آورد. به گفته بسیاری از دانشمندان سیاسی، احتمال داده می شود که او می تواند رئیس مجلس جدید شود.
"اصولگرایان" به پیروزی دست یافتند، نه تنها به دلیل حضور کم. این پیروزی مشکل مشروعیت پارلمان آینده را مطرح می کند. ناظران در حال حاضر حساب می کنند: کسانی که رأی دادند 24.6 میلیون نفر هستند که از این تعداد 77 درصد به محافظه کاران رای داده اند، یعنی 19 میلیون از 57.9 میلیون از افراد واجد شرایط رای دادن، یعنی در حقیقت یک سوم. چنین حمایت کم از طرفداران خط سخت مملو از عواقب جدی برای رژیم در آینده است و این امر اهمیت دارد که حامیان اصلاحات به وضوح پنهان شده اند. حوادث سالهای اخیر در داخل و خارج از کشور، چالش های سیاسی و اقتصادی باعث کاهش محبوبیت رژیم شده است و اکثر ایرانیان فراخوان ها به رأی گیری از مسئولان را نشنیده اند.
تندروهای محافظه کار انتقام مبارزه بخاطر مجلس را گرفتند. بعد چی؟
مجلس یازدهم جدید ایران از ماه مه آغاز به کار خواهد کرد. می توان حدس زد که در ماههای نخست فعالیت خود "مجلس خط سخت" هیچ گونه تحرک سیاسی تند و تیز به خصوص در عرصه بین المللی نخواهد داشت.
موضوع اصلی - سیاسی داخلی خواهد بود یعنی آماده سازی برای انتخابات ریاست جمهوری در ماه مه 2021. و در اینجا، دشمن شماره یک رادیکال ها رئیس جمهور حسن روحانی و دولت وی خواهد بود. البته استیضاح رئیس جمهور و استعفای دولت گزینه ای ایده آل برای نمایندگان خواهد بود. اما بعید است که ولی فقیه در شرایط دشوار فعلی بتواند چنین انفجار سیاسی را با پیامدهای غیرقابل پیش بینی اجازه بدهد.
به احتمال زیاد نمایندگان تازه انتخاب شده، برای بدنام کردن کلیه فعالیت های اصلاح طلبان ، جنگ سرد را علیه رئیس جمهور و تیمش آغاز می کنند و به آنها کمترین فرصت حتی ادعای ریاست جمهوری را نمی دهند. پیش از انتخابات ریاست جمهوری در 2021، مجلس جدید احتمالاً فعالیت رئیس جمهور و دولت وی را كاملاً مسدود كرده و کاری خواهد کرد تا دستور كار سیاسی كشور به نفع نیروهای میانه رو نباشد.
شکی نیست که تبلیغات ضد آمریکایی ، ضد اسرائیلی و ضد غربی شدت خواهد گرفت. به منظور جلوگیری از نفوذ ایدئولوژی و فرهنگ غربی، اوضاع در داخل کشور سخت خواهد شد. جنگ شدید با نقض کنندگان ناهنجار موازین اسلامی و حامل ایده های بیگانه آغاز خواهد شد. با این حال، در هر سناریویی - نرم یا سخت ، بدیهی است که ایران به طور فزاینده ای از اصلاحات داخلی مترقی در سیاست های اجتماعی و اقتصادی فاصله خواهد گرفت. در همین زمان، تهران به رهبری رادیکال ها سیاست خارجی خود را محکم تر می کند، که به یک عامل انفجاری تبدیل می شود و "جنگ ترکیبی" را علیه دشمنان منطقه ای و جهانی خود گسترش خواهد داد.
این امید باقی می ماند که سیاستمداران عملگرا هستند و بسیاری از آنها در میان جناح محافظه کار رادیکال قرار دارند که اجازه نمی دهند سیر حوادث براساس سناریوی کشنده، پیشرفت کند.
