این بیماری همه گیر پس از پایان جنگ جهانی اول در 1914 به زمینیان حمله برد. به اصطلاح "آنفولانزای اسپانیایی" در 1918-1919 تنها در اروپا جان بیش از 2 میلیون نفر را گرفت. این رقم در سراسر جهان 50 میلیون نفر تخمین زده می شود.
روزنامه دی ولت چاپ آلمان ادامه داد: این اپیدمی در ایالات متحده آغاز شد: در زمستان 1917-1918 ، در غرب میانه آمریکا ویروس جهش یافته از خوک ها به انسان منتقل شد. در اردوگاه های موقت ارتش آمریكا در كانزاس ، كه در آن ده ها هزار نفر از تازه وارد های ارتشی در حال آماده سازی برای اعزام به اروپا جمع شده بودند، ویروس جدید شرایط ایده آل را برای خود یافت: عدم بهداشت، تجمع بسیاری از افراد تضعیف شده و فرسوده توسط آموزش نظامی در فضای محدود.
در اوایل مارس 1918 ، پزشکان ارتش آمریكا افزایش شدید تعداد بیماران مبتلا به آنفولانزا را ثبت كردند. در عین حال، آنها موفق نشدند از شیوع عفونت در مرحله اولیه جلوگیری کنند، زیرا هزاران بیمار در حال گذر از اقیانوس اطلس بودند. در اواخر ماه مارس، اولین موارد این بیماری با علائم غیرمعمول در برتاین فرانسه ثبت شد، جایی که چند ده هزار سرباز آمریکایی هم اینک در آنجا پیاده شدند.
از اینجا ویروس در همه راستا ها شروع به نفوذ و گسترش کرد: به پاریس و بعد از آن به جنوب فرانسه، از طریق کانال انگلیسی به انگلیس، و البته به سمت جبهه - به غرب بلژیک و شرق فرانسه. این ویروس به اسپانیا نیز رسید. و از آنجا که روزنامه های محلی از آزادی بیان برخوردار بودند، آنها اولین اطلاعاتی در مورد اپیدمی مرموز منتشر می کردند، به زودی آلمان نیز از شیوع "بیماری اسپانیایی" مطلع شد.
در همین زمان، سربازان آلمانی هنگام عملیات حمله بهاری که از 21 مارس 1918 آغاز شد، در جبهه غربی موفقیت جدی کسب کردند و به ویژه بسیاری از سربازان انگلیسی، فرانسوی و آمریکایی را به اسارت گرفتند. البته در میان آنها افراد بیمار نیز بودند. اینک بیماری همه گیر به ارتش آلمان نیز رسید: ده ها و حتی صدها هزار سرباز به زودی مریض شدند.
حتی اریش لودندورف ژنرال ارتش امپراتوری المان که او را نمی توان فرد ضعیفی دانست، مجبور به پذیرش این موضوع شد. شش ماه بعد او در خاطرات خود در اواسط ژوئن سال 1918 نوشت: "آنفولانزا در همه جا داد و بیداد می کند. من نگران این واقعیت بودم که مجبور بودم روزانه از فرماندهان ساتاد های نیروهای مسلح گزارش ها درباره تعداد فزاینده از افراد مبتلا به آنفولانزا را بشنوم."
اما این بیماری نه تنها به سربازان آلمان در حال نبرد در بلژیک و شمال شرقی فرانسه سرایت کرد. سربازان زخمی آلوده، "بیماری اسپانیایی" را به وطن خود - آلمان آوردند. در تابستان سال 1918 ، ویروس حامل این بیماری از غرب به شهرهای آلمان رسید - غالباً به شکل خطرناک تر. در اطاق های ساختمان انتشارات هِردِر در فرایبورگ، یک بیمارستان وجود داشت که بایستی گسترش یابد، زیرا تعداد بیماران زیاد بود و در بین تازه واردان تعداد زیادی از سربازانی که به شدت مبتلا به آنفولانزا بودند، وجود داشته است.
در 8 ژوئیه سال 1918، والتر براش، سر پزشک بیمارستان در بخش شوابینگ مونیخ، در مورد بیماری همه گیر فعلی گزارش داد: "77 مورد آنفولانزا در طی ده روز گزارش شده است، و مرگ و میر در میان آنها بسیار زیاد بود. 24 نفر درگذشت و اکثرشان افراد جوان و قوی بودند."
مورخ کارل الکساندر فون مولر، چنین به یاد می آورد: "از بیمارستان ها، این عفونت بیشتر و بیشتر گسترش می یابد. فقط در مونیخ ، صدها بیمار جدید هر روز در بیمارستان بستری می شوند. ترافیک تراموا در شهر محدود شد؛ تا یک سوم کارگران در شرکتهای بزرگ صنعتی بیمار بودند." در تابستان همان سال "بیماری اسپانیایی" دیگر شهرهای آلمان را از جمله برلین و لایپزیگ را فرا گرفت.
البته نه تنها آلمانی ها از این عفونت رنج می برند بلکه ارتش فرانسه ، انگلیس و آمریکایی نیز دچار این بیماری شده بودند. با این حال، آنها برتری عددی زیادی داشتند و از همه مهمتر، مواد غذایی و تجهیزات و مراقبت پزشکی بهتری دریافت کردند.
از آنجایی که عامل و محرک آنفولانزا هنوز مشخص نشده بود، انواع نظریه های مبنی بر راه اندازی توطئه به طور گسترده ای رایج شده بود. برخی ادعا كردند كه مأمورین آلمانی مواد غذایی كنسرو شده را مسموم كرده یا ماده ایجاد كننده این بیماری را "در محل های دارای جمعیت زیادی" پخش كرده اند، به عنوان مثال، یک افسر بلند پایه ارتش آمریكا در مورد آن صحبت می كرد. در آلمان این بیماری که به آن "تب فلاندر" نیز گفته می شد، مستقیماً مربوط به عملیات نظامی می دانستند.
دانشمندان فقط در سال 2005 توانستند ماهیت این پدیده را کشف کنند. این هنگامی بود که آنها توانستند فرمول نوع آن ذات الریه مرموز را بازسازی کنند. این فرمول A-H1N1 است. این نوع عفونت قادر به "سرکوب" اولین پاسخ ایمنی قربانیان خود از "ضربه محکم و ناگهانی" بود، و هنگامی که سیستم ایمنی بدن قدرت جمع کرد و دوباره به مبارزه برخاست ، به سیستم تنفسی حمله کرد. این کار راه را برای ذات الریه هموار می کرد، که ارگانیسم ضعیف شده را مغلوب می کرد و اغلب به مرگ انسان منجر می شد. بیماران خفه شده بودند و رنگ آبی- سیاهِ پوست قربانیان تأیید کرد که علت مرگشان کمبود اکسیژن بود.
دشوار است که بگوییم تعداد قربانیان "مرض همه گیر اسپانیایی" سال های 1919-1918 چقدر بود. در آلمان این رقم حداقل 30 هزار نفر بود. اما نمی توان این را رد کرد که تعداد قربانیان می توانست دو برابر بیشتر باشد: از این گذشته، پزشکان کارهای زیاد دیگری داشتند.
تخمین تعداد قربانیان در سراسر جهان حتی دشوارتر است. مانفرد واسولد مورخ پزشکی كه چند كتاب در باره یبماری اسپانیایی نگاشته است، این رقم را بین 25 تا 40 میلیون نفر تخمین می زند (جمعیت كل جهان در آن زمان 1،8 میلیارد نفر بود). بنابراین، میزان مرگ و میر بر اثر آن بیماری 1.5-2 درصد از جمعیت زمین بود و این 25 برابر بیشتر از آنفولانزای معمولی بود. بر اساس برآوردهای دیگر، تاکنون 50 میلیون قربانی "بیماری اسپانیایی" وجود داشته است که پنج برابر بیشتر از تعداد کل قربانیان جنگ جهانی اول است.
در اروپا حداقل 2.3 میلیون نفر به خاطر آن بیماری جان خود را از دست دادند، اما احتمالاً تعداد آنها تا 3.5 میلیون نفر رسیده باشد. در همین زمان، تنها در شبه قاره هند و در امپراتوری در حال فروپاشی روسیه، 17 میلیون نفر قربانی این بیماری شدند. با این حال، آنفولانزا تنها عامل مرگ و میر در آن کشورها نبود.
واسولد مورخ پزشکی آلمانی در پایان نوشت: " اپیدمی بیماری آنفولانزا در سالهای 1919-1918 بدترین همه گیری در طی یک مدت کوتاه بود که سیاره خاکی ما را جارو کرد و این یک "نمونه عالی" از این واقعیت بود که اپیدمی هیچ حد و مرزی نمی شناسد و ویروس هیچ ملیت و فرهنگ و زبان خاصی را قبول ندارد و هر جایی که طعمه پیدا کند داد و بیداد می کند.
