به گزارش اسپوتنیک به نقل از «نشنال اینترست»، در اوج جنگ سرد، اتحاد شوروی از بیشترین تعداد زیردریایی های مرگبار در جهان برخوردار بود. نظریه‌پردازان غربی برای کاربرد هرامکانی برای دفع حملات آنها آماده بودند.
در زمان بحران کارائیب در سال 1962، اتحاد شوروی دارای 300 زیردریایی دیزلی و چند زیردریایی اتمی بود که ناتو هر چه بیشتر تلاش می کرد نمی توانست به این قدرت نظامی شوروی برسد. به عقیده نشریه نامبرده، نظریه‌پردازان ناتو نگران آن بودند که «این مسأله را می توان فقط از راه اتمی» حل و فصل کرد، یعنی واردکردن ضربه اتمی به پایگاه زیردریایی در امتداد سواحل روسیه اما نظامیان غربی از خیر انجام آن گذشتند.
گزینه دیگر مبارزه با زیردریایی های شوروی استفاده از سیستم نظارت صوتی بود – زنجیره میکرفون های زیرآبی که برای کشف زیردریایی تا کنون مورد استفاده قرار می گیرد. اما گزینه های دیگری نیز وجود داشتند که مضحک بودند. مثلا پیشنهاد شده بود که برای قابل رویت کردن زیردریایی ها از آهنربا استفاده شود که با برخورد به زیردریایی صدایش بلند خواهد شد و به این ترتیب محل قرارداشتن آن مشخص خواهد شد. اما برای برداشتن این آهنربا از روی بدنه زیردریایی وقت لازم بود که اینکار باعث کاهش آمادگی نظامی ناوگان زیردریایی شوروی می شد.
اگر نیروی دریایی شوروی می توانست بطور موقت چند زیردریایی را به «مرخصی بفرستد»، ناتو نمی توانست چنین کاری بکند. منظور در صورت استفاده از آهنربا برای شناسایی محل قرارداشتن زیردریایی است. آهنرباها کار خود را خوب انجام می‌دادند اما زیردریایی برای مدتی از دور فعالیت خارج می شد، زیرا زیر آب نمی شد آهنرباها را از بدنه آن جدا کرد.
