به گزارش اسپوتنیک با استناد به آخرین اطلاعات منتشر شده از سوی مرکز آمار ایران حدود 87 درصد از خانوارهای ایران را «خانواده»ها تشکیل میدهند؛ خانوادههایی که اگرچه در بار معنایی به عنوان خانواده تلقی میشوند اما این روزها شکاف فرهنگی، اجتماعی و بین نسلی از یک طرف و ورود وسایل ارتباط جمعی و شبکههای اجتماعی از سوی دیگر تعامل اعضا خانوادهها را با یکدیگر کمرنگ کرده است.
ایران در سال 55، 33 میلیون نفر جمعیت داشت اما این رقم در سال 65 به 49 میلیون نفر و در سال 95 به 83 میلیون نفر رسید. با گذشت زمان میانگین تعداد اعضای خانوار تغییر یافته است به طوری که در دهه 70 به طور میانگین بیش از پنج نفر در هر خانوار زندگی میکردند اما رفته رفته تعداد اعضای خانوارها کاهش یافت.
از میان 24 میلیون خانوار، حدود 61 درصد را خانواده هستهای ( خانوادهای که در آن والدین با فرزندان خود زندگی میکنند)، حدود 4 درصد را خانواده گسترده (خانوادهای که در آن والدین با فرزندان ازدواج کرده و نوهها زندگی میکنند)، حدود هفت درصد را خانواده تکوالد (خانوادهای که یکی از زوجین به دلیل فوت، طلاق یا مهاجرت حضور ندارند)، حدود 25 صدم درصد را خانواده فرزند سرپرست، حدود هفت درصد را خانواده تکنفره، حدود 15 درصد خانواده زوجی و حدود 6.5 درصد را سایر موارد شامل میشود که البته خانوارهای دستهجمعی که شامل ساکنان آسایشگاهها، زندانها هستند در آمارگیری خانوارها دستهبندی نمیشوند.
مهاجرتهای روستایی و شهری یکی دیگر از عواملی موثر در کاهش بعد خانوار است؛ به طور مثال زمانی که یکی از اعضای خانواده از روستا به شهر مهاجرت میکند به تبع تعداد اعضای خانواده کوچک میشود و فرد مهاجر نیز خانواده دیگری برای خود تشکیل میدهد که در این امر مهاجرت دانشجویان از روستاها به شهرها بیتاثیر نیست.
زمانی که تکنولوژی جدیدی وارد هر جامعهای میشود نوعی ولع برای استفاده از آن وجود دارد. به طور مثال زمانی که تلفن همراه در دهه 70 وارد ایران شد همه علاقهمند بودند که آن را تهیه و از آن استفاده کنند اما در حال حاضر این وسیله برای افراد رنگ باخته است. حال در دهه 90 میبینیم که استفاده از شبکههای اجتماعی نیز برای خانوادههای ایران بسیار پررنگ شده است که البته طی سالهای آینده این شبکهها هم همانند تلفنهای همراه رنگ میبازند اما آسیب آن تا سالها بر پیکره خانوادهها ماندگار است.