درست است که هنوز تفسیر واحدی از تعریف تروریسم وجود ندارد وامروزه بسیاری از کشورها هرگونه مخالفت با حکام را تروریسم قلمداد می کنند اما طبق همه تفسیرها در مورد واژه ترورسیم به معنای وادار کردن فرد و یا گروهی به انجام کاری به وسیله ارعاب می باشد.
در همه این تفسیرها هم فقط سلاح به عنوان وسیله ارعاب تلقی نشده بلکه هر نوع ارعابی می تواند به عنوان وسیله به حساب آید.
خوب پس می توان ارعاب اقتصادی را نیز تروریسم اقتصادی دانست.
چند سال پیش ایالات متحده اقدام تروریستی دیگری را وارد فرهنگ تعاملات بین المللی کرد و آن تروریسم اقتصادی بود.
در واقع این تروریسم اقتصادی با عراق و کره شمالی شروع شد و سازمان ملل هم متاسفانه با ایالات متحده در این زمینه همراهی کرد.
سپس این تروریسم اقتصادی بصورت شدید تر بر علیه ایران اعمال شد و چون باز هم بسیاری از کشورها با این تروریسم اقتصادی همراهی کردند آمریکایی ها تشویق شدند که این تروریسم اقتصادی را بر علیه دیگر کشورها به شکل های مختلف استفاده کنند تا به اهداف سیاسی خود برسند.
بسیاری از همان روش های تروریسم اقتصادی را بر علیه روسیه – ونزولا – کره شمالی – سوریه – عراق و… اعمال می شود و حتی آمریکایی ها بر علیه برخی همپیمانان خود مانند ترکیه و یا کشورهای اروپایی نیز از تروریسم اقتصادی استفاده می کنند.
همچنین می بینیم آمریکایی ها امروزه پا را فراتر گذاشته اند و با استفاده از ابزار تروریسم اقتصادی کشورهایی مانند چین و هند و … را تحت فشار قرار می دهند.
آمریکایی ها امروزه قوانین خود را بالاتر از قوانین سازمان ملل می دانند و بدون در نظر گرفتن تصمیمات مجامع بین المللی قوانین داخلی خود را بر علیه دیگر کشورها اعمال می کنند و جالب اینکه مجامع بین المللی مانند سازمان ملل هم به تحریم های آمریکا تمکین می کنند.
به قول آقای ظریف ایرانی ها طی چهل سال اخیر به تحریم ها عادت کرده اند و دکترای دور زدن تحریم ها را به دست آورده اند همانند عادت آنها برای مقابله با تروریست های تولیدی آمریکا و نابود کردن آنها در منطقه.
اما آیا دیگر کشورها هم از این توانایی ایران برخوردار هستند؟
آیا همه باید تجربه ایران را داشته باشند تا به فکر مقابله با تروریسم اقتصادی بیافتند؟
چند تا داعش ویا القاعده باید ایجاد شود تا همه به فکر باشند باید فکری برای مقابله با تروریست ها کنند؟
چند تا کشور باید توسط آمریکا با تروریسم اقتصادی مواجه شوند تا همه به فکر بافتاند با این تروریسم اقتصادی مقابله کنند؟
همین یک هفته پیش بود که رئیس جمهوری آمریکا از نخست وزیر ژاپن خواست برای میانجی گری میان ایران و آمریکا به تهران سفر کند اما هنوز یک هفته نگذشته تحریم های جدید بر علیه صنعت پتروشیمی ایران اعمال کردند.
آیا هدف شکست سفر آقای شنزو آبه به تهران نیست؟
خوب اگر نمی خواهند این بنده خدا کاری انجام دهد پس چرا مامور اش کرده اند به ایران برود؟
برخی باور دارند که در ایالات متحده دو قدرت در حال مبارزه هستند، یکی ترامپ و دیگری جان بولتون و در حالی که ترامپ به دنبال گفتگو است بولتون به دنبال جنگ است، اما مشخص است که اینها همه حرف است اینها دو روی یک سکه می باشند.
نمی توان باور کرد که آقای ترامپ آنقدر خوار و ذلیل است که توسط فردی مانند بولتون به بازی گرفته شود.
هدف این است که تروریسم اقتصادی در حد اعلا ادامه یابد و آنها باور دارند که به این وسیله می توانند ایرانی ها را وادار کنند در مقابلشان زانو بزنند.
اگر بنا بود ایرانی ها با چنین فشارهایی زانو می زدند طی چهل سال اخیر زانو زده بودند.
اگر تحریم ها می توانست بر علیه کشورها تاثیر گذار باشد قطعا تا به حال کره شمالی مطیع آمریکا شده بود.
اگر بنا بود کشورها از تروریسم حساب ببرند امروزه بسیاری از کشورها در اختیار تروریست ها بودند.
نکته اصلی هم همین جا است کشورهایی مانند ایران به هیچ وجه در مقابل تروریسم سر خم نمی کنند و همانگونه که تروریسم داعش و القاعده را در منطقه نابود کردند در پایان تروریسم اقتصادی را نیز نابود خواهند کرد اما مساله این است که آیا کشورهای دیگر هم توان مقابله با تروریسم اقتصادی را خواهند داشت؟
اگر کشورهای جهان امروزه بر علیه این تروریسم اقتصادی اقدامی انجام ندهند و بر علیه آن متحد نشوند قطعا دیر یا زود این تروریسم دامان آنها را هم خواهد گرفت.
