رکاب زدن یک ورزش هوازی است. فعالیت هوازی هنگام رکاب زدن دوچرخه برای قلب، مغز و رگ‌های خونی خوب است. فعالیت هوازی همچنین باعث آزادی اندورفین‌ها با مواد افیونی درون‌زای بدن می‌شود و احساس خوشی در فرد ایجاد می‌کند.
دوچرخه‌سواری باعث می‌شود که توانایی‌های شخص برای حفظ تعادل راه رفتن، ایستادن و تراکم استخوان ها تقویت شود و بنیه جسمانی افزایش یابد.
از اینرو با توجه به فواید رکاب زدن، حال بصورت انفرادی و یا چند نفره می توان به علت پیشنهاد طرح تاکسی دوچرخه در ایران پی برد. طراحان ایرانی این ایده، در واقع می خواهند «با یک تیر دو نشان» بزنند- هم به محیط زیست کمک بکنند و هم به سلامت و تندرستی ایرانی ها!
طرح پیشنهادی تاکسی دوچرخه را می توان طرح «دوستدار سلامت و طبیعت» دانست. اگر طراحان ایرانی بتوانند اینگونه خطوط مسافربری را در داخل شهر و مراکز خرید راه اندازی بکنند، می توان گفت تا اندازه ای توانسته اند از این طریق در اجرایی شدن حمل و نقل پاک و پویا پیشرفت کنند.
در کشورهای مختلف جهان مدتهاست که به ایده استفاده از «تاکسی سه چرخه» رو آورده اند، زیرا به عقیده مجریان این ایده، تا حدی باعث ارتقای تحرک ذهنی و جسمی در جامعه می شود و دارای منافع ملی در صرفه جویی سوخت های فسیلی و همچنین اشتغال زایی در قشر جوان بخصوص دانشجویان از طریق جابجایی 2 یا چند مسافر است. یکی دیگر از جذابیت های این ایده در صنعت گردشگری هویدا می شود.
مطابق با داده های رسانه های داخلی ایران ممکن است این طرح در سراسر کشور تا سال 1404 بطور کامل اجرا شود.
اسپوتنیک در این خصوص با خانم ملیکا شهاب مدیر روابط عمومی فدراسیون ورزش همگانی ایران به گفتگو نشست.
پرسش: این ایده در چه زمانی شکل گرفت و چه نوع زیرساختی برای این نوع تاکسی دوچرخه ها باید مهیا شود؟
پاسخ: هنوز در واقع زیرساخت های آن آماده نشده است و فدراسیون نمی تواند به تنهایی این کار را انجام بدهد و این باید تعاملی باشد بین فدراسیون و شهرداری تهران و شهرداری بصورت کلی در سطح کشور و سازمان هایی که می توانند توی این زمینه در تهیه اش به ما کمک بکنند. ما الان داریم یک نمونه از آن درست می کنیم، این نمونه خودش قبل از قیمت گرونی دلار نزدیک به 8 میلیون برای ما تمام می شد اما الان هر دانه اش نزدیک به 17 میلیون قیمت می خورد. بخاطر همین است که ما حالا فعلا داریم جلساتی برگزار می کنیم که ببینیم چطور می توانیم این ایده را راه اندازی بکنیم. در واقع سفارت هلند هم قدم جلو گذاشته که بخواهد این کار را انجام بدهد. با تعاملاتی که داریم می کنیم می خواهیم کاری بکنیم تا این هزینه ها جور بشود. هزینه هر دانه آن 17 میلیون تومان تمام می شود.
پرسش: این طرح در کجا و به چه صورتی اجرایی خواهد شد؟
پاسخ: تلاش ما بر این است که بصورت «پایلوت» در بعضی از مناطق تهران و استان های دیگر چند نمونه تا آخر سال اجرایی بشود و بعد دیگر با تعاملی که با سازمان ها و ارگان ها خواهیم داشت بشکل کلی در واقع در همه جا قرار بگیرد.
پرسش: زیرساخت آن چگونه خواهد بود؟
پاسخ: یکسری فضاها باید باشد که آنها بتوانند پارک کنند، در واقع مثل جاهایی که تاکسی ها قرار می گیرند و جاهایی باشد که این نوع تاکسی دوچرخه ها بتوانند در سطح شهر قرار بگیرند که شناخته شده باشد، تبلیغات آن باید انجام بشود که مردم بدانند که این تاکسی ها کجاها قرار خواهند گرفت و اینکه مثلا در هر منطقه به تعداد ظرفیت و پتانسیلی که آن منطقه نیاز دارد، فضایی باشد که آنها بتوانند در آنجا قرار بگیرند. البته این نوع تاکسی دوچرخه ها حالت مثل سه چرخه مانند دارد، یعنی یک دوچرخه جلو قرار می گیرد و دو تا صندلی عقب است که در واقع رکاب می زنند و آن حالت تاکسی حفظ می شود. روکشی هم به خاطر باد و باران و برف دارد.
پرسش: آیا قوانین خاصی در رابطه با این نوع وسایل نقلیه به قوانین راهنمایی و رانندگی اضافه خواهد شد؟
پاسخ: بله، حتما باید اضافه بشود، اما هنوز در جلسات اولیه در این باره صحبت می شود. حتما باید در قوانین رانندگی وارد بشود، زیرا یک «لاین» اختصاصی باید برای تاکسی دوچرخه ها تدارک ببینیم که حالا در سطح شهر و آن مسیرهایی که از یک ایستگاه تا ایستگاه دیگر ادامه دارد، باید یک «لاین» بخصوص داشته باشد، به خاطر همین قوانین و مقررات آن هم باید نوشته بشود.
اما فعلا این در حد یک طرح است که فدراسیون آن را پیشنهاد کرده و با سفارت هلند هم دارد کارها را انجام می دهد که تعاملات آن جلساتش برگزار بشود که من فکر می کنم تا آخر سال بتوانیم بصورت «پایلوت» این کار را انجام بدهیم.
پرسش: قیمت این نوع وسیله نقلیه چقدر خواهد بود؟ آیا کمتر از تاکسی و اتوبوس خواهد بود؟
پاسخ: بله، صد در صد قیمتش کمتر است، زیرا خود افراد هم با توجه به اینکه خودشان هم دخالت دارند و در واقع یک «فعالیت فیزیکی» است و یک آمادگی جسمی هم برای نفرات است و اینطور نیست که یک نفر راننده باشد و بقیه بنشینند و بقیه استفاده بکنند و چون خود آنها هم رکاب می زنند تا به مقصد برسند، قطعا یک فعالیتی هم خودشان دارند و این قطعا میزانش کمتر از تاکسی های ماشین هست.
پرسش: سطح پذیرش پذیری این ایده از طرف اهالی شهر بالا خواهد بود؟
پاسخ: ما سعی خودمان را می کنیم و با تبلیغاتی که انجام می دهیم و با توجه به آلودگی هوا در سطح شهر، با توجه به فقر حرکتی که الان در واقع مردم ما دارند سعی می کنیم با تبلیغات مناسبی که تا بحال در بحث رسانه ملی انجام می شود، مخاطبین زیادی را جذب بکنیم، اما خب این باز بستگی به خود مردم ما دارد. الان ما این همه تبلیغ دیدیم در خصوص اینکه از وسایل حمل ونقل عمومی استفاده بکنید اما می بینیم که چقدر ماشین های تک سرنشین در سطح شهر زیاد هستند. بستگی به همت مردم و تبلیغات دارد. تلاشی که ما می کنیم برای آن است تا بیشتر مردم را به این سمت بکشانیم. امیدواریم بتوانیم موفق عمل کنیم.
پرسش: آیا بانوان هم می توانند به عنوان راننده این نوع وسیله نقلیه استخدام بشوند؟
پاسخ: بله حتما بانوان هستند. بانوان یکی از مخاطبان ما هستند. 80 درصد مخاطبان ورزش همگانی ما بانوان هستند. اگر در باشگاه ها مراجعه بکنید، می بینید که تمام رشته هایی که تحت پوشش فدراسیون ما هست، بیشترین مخاطبین بانوان هستند. دوره های مربی گری و آموزشی که ما می گذاریم بیشترین مخاطبین بانوان هستند و به همین خاطر قطعا همینطور خواهد بود و از وجود بانوان خیلی استفاده خواهیم کرد،هم به عنوان راننده این نوع تاکسی دوچرخه ها و هم به عنوان مسافرین این نوع دوچرخه قطعا خانم ها هم خواهند بود.
پرسش: آیا این تاکسی دوچرخه ها فصلی خواهند بود؟
پاسخ: قرار است که به دو نوع باشد، در تابستان سرباز باشد و در زمستان قرار است پوششی روی تاکسی دوچرخه تدارک دیده بشود. اما ما نیاز داریم که در باره افکار جمعی در این خصوص در جلسات راجع به آن ها صحبت بکنیم.
اسپوتنیک همچنین با چند شهروند تهرانی در خصوص اجرایی شدن طرح تاکسی دوچرخه ها در تهران و دیگر شهرهای ایران به گفتگو نشست.
آقای شوقی شهروند تهرانی در گفتگویی کوتاه با اسپوتنیک شرکت کردند.
پرسش: آیا شما به عنوان شهروند تهران از این وسیله نقلیه استفاده خواهید کرد؟
پاسخ: نه! چون به نظرم به درد تهران نمی خورد، به درد ترافیک و فضای تهران نمی خورد. بیشتر شاید یک طرح شعاری برای قشنگی شهر باشد. ولی بعید می دانم که تهران اصلا کریدوری برای این کار داشته باشد. چون نه خیابانهایش مناسب سازی شده و نه در واقع فضایی اصلا وجود دارد که این طرح در آن اجرا بشود. اگر قرار است که دوچرخه تاکسی هم مثل بقیه وسایل نقلیه توی یک خطوط باشند، بیشتر به نظر می رسد که فانتزی و برای قشنگ شدن شهر باشد تا یک طرح واقعی.
پرسش: آیا راه اندازی این طرح می تواند مشکلات زیست محیطی در شهر های بزرگ را برطرف کند؟
پاسخ: این یک کار فانتزی است و فکر نمی کنم که خیلی بتواند مشکل خاصی را برطرف بکند. شاید هم خودش اساسا یک مشکل بشود! به خاطر اینکه خیابان های تهران برای وسایل نقلیه متعدد مناسب سازی نشده است. بطور مثال، ما در باره اتوبوس های «بی ار تی» که وسیله ای است که محوطه خاص خودش را دارد گاها توی بعضی خطوط می بینیم که رعایت نمی شود و مکانی است برای جولان دادن موتورها. آن ها با سرعت خیلی زیاد می آیند، سرعت تاکسی و اتوبوس های بی ار تی هم زیاد است که اساسا خودش تبدیل به یک مشکل شده است. البته مشکل اصلی آن است که خیابان های تهران مناسب سازی نشده است. من نمی دانم این چه طرحی است و در چه شاخصه ای می خواهد انجام بشود. اگر می خواهد توی خطوط خاصی باشد، در شهر تهران به دلیل تردد زیادی که دارم،خطوط زیادی را نمی بینم که این طرح بخواهد توی آن اجرا بشود. اگر پارک ها باشد که شاخصش اصلا به تاکسی نمی خورد. چرا که توی پارک هاست ومردم توی پارک ها با دوچرخه ورزش می کنند و بعضی از پارک های تهران نیز مناسب سازی شده است. اما اینکه منظور شاید توی خیابان های تهران باشد، من خیلی درکی از موضوع ندارم.
پرسش: آیا تأثیری در کاهش آلودگی محیط زیست خواهد داشت؟
پاسخ: هیچ تاثیری احتمالا نخواهد داشت، بدلیل اینکه این طرح به نظر می رسد فانتزی باشد و طرحی نیست که بتواند مشکلات ترافیک تهران را حل بکند و بیشتر شاید برای قشنگی و بامزگی توی شهر تهران نمایان بشود و ملت را خوشحال بکنند.
پرسش: به نظر شما چه کسانی راننده و یا مسافر این نوع وسیله نقلیه خواهند بود؟
پاسخ: قاعدتا جوان ها که مثلا بخواهند چیزی داشته باشند و شاید خانم هاهم به دلیل محدودیت هایی توی دوچرخه سواری در معابر عمومی. البته محدودیت ها بیشتر عرفی است تا قانونی، من بعید می دانم که قانونی دوچرخه سواری خانم ها را منع کرده باشد، و شاید به دلیل همین محدودیت های عرفی که دوچرخه سواری خانم ها داشته است، خانم ها شاید بیشتر از این ماجرا استقبال کنند. در کل از آن طرح هایی است که باعث هیچ کمکی نخواهد گشت و به نظر می رسد از نوع طرح های فانتزی است که ملت ایران هم از این ماجرا خوش بشوند. ما ملت ایران برای شادی همیشه بهانه داریم و از کوچکترین وسیله برای شادی استفاده می کنیم و این جزء فرهنگی ماست.
شهروند تهرانی آقای مهندس مهردوست در گفتگو با اسپوتنیک در خصوص این موضوع چنین گفت.
— چندين بار طرح دوچرخه سواري در تهران بررسي شد و حتي مسير هم مشخص شد(البته در بعضي خيابانها) ولي موفق نشد و كيوسكهاي كرايه دوچرخه تعطيل شدند.
پا زدن و بردن مسافر در خيابانهاي سر بالايي كار سختي است مخصوصا اگر مجبور به توقف و حركت مدام باشد. مسئله بعدي سرعت است، با توجه به مسير طولاني در شهر هاي بزرگ زمان رساندن مسافر خيلي مهم است ولي براي كاهش آلودگي هوا خيلي خوبه.
اگر مثل اسكوتر علاوه بر پدال يك موتور برقي هم داشته باشه كه به راننده كمك كنه بهتر است.
خانم آرمیتا دانشجوی دانشگاه تهران در گفتگو با اسپوتنیک در خصوص این موضوع چنین گفت.
— به نظرم ايده خوبي براي ترويح ورزش است. اما بايد در نظر گرفته بشود كه چقدر زيرساخت هاي محيطي و فرهنگي برایش وجود دارد. يعني خيابان ها و اتوبان ها و… قابليت پذيرش تاكسي دوچرخه ها رو دارند يا نه و اين كه اذهان قابليت پذيرش را دارد؟
و به ویژه با توجه به اين كه الان اكثريت از امكانات به نسبت جديدي مثل اسنپ استفاده مي كنند كه هم به صرفه است و هم سريع تر و راحت تر.
پس در وهله اول بايد شهر براي معرفي اين وسيله بازتعريف بشود، مثل مسيرهاي مخصوص دوچرخه و ايستگاه هاي مخصوص. بعد اين وسيله به خيابان ها بياید تا به سرنوشت بد طرح هاي محيط زيستي ديگر مثل سه شنبه هاي بدون اتوموبيل مبتلا نشود!
