علیرغم اینکه مردمان هند امروزه جزو فقیر ترین مردمان جهان به حساب می آیند ولی آنها غنی ترین سرزمین را دارا می باشند و انگلیسی ها برای قرن ها تلاش داشتند راه های کوتاه تر برای رسیدن به این مستعمره خود پیدا کنند تا ثروت های خدادادی مردمان هند را سریعتر بتوانند غارت کنند.
همین ماجرا در مورد شرق آسیا و چین نیز صدق داشت و دیگر کشورهای اروپایی نیز تلاش داشتند کوتاه ترین راه دریایی برای رسیدن به شرق آسیا را پیدا کنند تا این مستعمره ها را خالی کنند.
در واقع بخش عمده ثروت کشورهای اروپایی و پس از آن ایالات متحده از غارت ثروت های خدادادی دیگر ملت ها به وجود آمده واز قرن ها پیش تا به حال یک مشکل همیشه در راه آنها بود و هست و آن هم منطقه خاورمیانه می باشد.
همیشه هم در این منطقه اینها با سدی به نام ایران مواجه بودند و هستند.
این گذر که زمانی هم به نام راه ابریشم نیز معروف بوده همیشه مطمئن ترین راه برای اتصال شرق به غرب کره زمین به حساب می آمده که بر اثر اتفاقات فصلی و طبیعی مانند یخبندان نیز بسته نمی شود.
بسیاری از کارشناسان تاریخی بر این باور هستند که دلیل اصلی شکست آلمان نازی در جنگ جهانی دوم این بود که به روسیه لشکر کشی کرد و امید داشت از طریق روسیه به چاه های نفت این کشور و سپس به خلیج فارس برسد تا بتواند انرژی مورد نیاز ماشین جنگی اش را تامین کند ودشمنان اش را از انرژی مورد نیازشان محروم نماید و کل جهان را فتح نماید.
اگر هیتلر در این طرح خود موفق می شد قطعا نیروهای آلمان نازی با نیروهای ژاپن که از سمت شرق در حال حرکت بودند وبخش های بزرگی از چین را اشغال کرده بودند متصل می شدند و نقشه امروزی جهان تغییر می کرد.
همین ماجرا بهانه ای شد برای اینکه در آن زمان روسیه و انگلیس ایران را اشغال کنند و راه را بر نیروهای نازی ببندند وناکامی نیروهای نازی در دستیابی به ایران و منطقه خاورمیانه منجر به شکست آنها شد.
اگر به عقب تر هم برگردیم می بینیم که تمام ابرقدرتهای تاریخ تلاش داشتند منطقه خاورمیانه را اشغال کنند چه به دلیل منابع انرژی موجود در آن چه به دلیل موقعیت جغرافیای سیاسی آن.
جالب اینکه همه ابرقدرت ها هم زمانی نابود شدند وجایگاه ابرقدرتی خود را از دست داده اند که به ایران لشکر کشی کردند.
پس از جنگ جهانی دوم آمریکایی ها نقشه های زیادی برای در اختیار گرفتن این منطقه تدوین کردند که برخی بر اساس اشغال مستقیم منطقه تدوین شده بود و برخی دیگر تجزیه و سلطه بر منطقه از طریق عوامل دست نشانده طبق دستور العمل های سیاسی ماکیاولی بوده وهست.
بدیهی است تا زمانی که آمریکایی ها نتوانند سیطره خود بر منطقه خاورمیانه را تحکیم بخشند به هیچ وجه دست از تلاش بر نخواهند داشت چون مانند دیگر ابرقدرت های تاریخ جایگاه آنها نیز به سیطره بر این منطقه گره خورده.
بر عکس تصور بسیاری ایالات متحده به نفت و انرژی موجود در خاورمیانه نیاز ندارد اما رقبای ایالات متحده به این نفت و انرژی نیاز دارند و آمریکایی ها بخوبی می دانند برای زمین گیر کردن رقبا به این نفت و انرژی نیاز دارند.
امروزه عمده چاه های نفت و گاز کشورهای عرب حوزه خلیج فارس در اختیار آمریکایی ها و همپیمانانشان می باشد و اینها با ایجاد چاه های مورب نفت و گاز را از زیر پای ایرانی ها خارج می کنند و می توان گفت یکی از دلایل برای اصرار به تحریم نفتی ایران همانا آن است که آنها نفت و گاز منطقه را صادر کنند و پولش را به چنگ آورند و وقتی که این نفت و گاز تمام شد دیگر باید مطمئن بود که همه تحریم های نفت و گاز از بالا سر ایرانی ها برداشته خواهد شد.
امروزه می بینید که لیبی را به چه وضعی رسانده اند و نفت و گاز این کشور توسط شرکت های اروپایی با قیمت ناچیز از طریق گروه های مسلح مورد حمایت انها غارت می شود.
بسیاری باور دارند سرمایه گذاری کشورهای عرب حوزه خلیج فارس در جنگ های سوریه و عراق به این دلیل بود که آنها تلاش داشتند این منطقه را در اختیار داشته باشند تا لوله نفت وگاز خود را با اطمینان از راه عراق و سوریه و سپس ترکیه به اروپا برسانند و دیگر نیاز نباشد که نفت و گاز را بار نفتکش کنند.
همچنین با توجه به اینکه منابع گازی عظیمی نزدیک به لبنان وفلسطین اشغالی کشف شده اسرائیلی ها نیز نیاز دارند که بتوانند یک خط لوله مطمئن به سمت اروپا بکشند و گاز زیر پای لبنانی ها را خالی کنند و بفروشند.
کما اینکه جنگ یمن نیز برای آن ایجاد شده که همپیمانان آمریکا به دنبال آن هستند که سیطره بر تنگه باب المندب را در اختیار بگیرند و هم کانال سوئز امن باشد و هم بندر عقبه اسرائیل.
با توجه به این شرایط می توان متوجه شد که دلیل اینهمه خصومت ساختگی بر علیه ایران چیست.
در همه این موارد مشاهده می کنیم که ایران خار چشم آنها در منطقه شده و جلوی تحقق رویاهایشان را گرفته.
هنوز هم راه شرق آسیا از ایران می گذرد و مضاف بر آن راه نفت وگاز خاورمیانه نیز از ایران می گذرد.
