آیا تا به حال شنیده اید در یکی از کشورهای پیشرفته جهان یک شخصیت سیاسی که تمام عمر اش را در سیاست گذرانده و از ابتدای شروع کار خود هیچ مال و اموالی نداشته به یکباره ملیاردر دلاری از آب در آید و کسی سوال نکند "از کجا آورده ای".
حالا شخصیت ها را ول کنید، برخی کارمندان معمولی را در نظر بگیرید که همیشه از کمبود حقوق خود می نالند و به یکباره خانه های چند ملیارد تومانی و ماشین های چند صد ملیونی برای فرزندانشان تهیه می کنند.
آیا نباید از آنها سوال شود "از کجا آورده اید".
وقتی که مطرح می شود مثلا برای عضویت در یک لیست کاندیداهای شورای شهر مجبور شده اند بیش از دو ملیارد تومان، آن هم دو ملیارد تومان قبل از بالا رفتن دلار، هزینه کنند. آیا نباید سوال شود چرا چنین هزینه ای باید انجام شود، یا بازخورد عضویت در شورای شهر و یا مجلس و یا… برای آن فرد چه قدر است که حاضر است دو ملیارد تومان هزینه کند.
شاید برخی به یاد داشته باشند حدود سی سال پیش دلار رسمی هفت تومان بود و در بازار 144 تومان آیا به یاد دارید چه افرادی با سوء استفاده از همین رانت ملیاردها به جیب زدند.
در بسیاری از موارد مسئولین دولتی از رانت افراد مطلع بودند اما هیچ اقدامی برای جلوگیری از این رانت انجام نمی دادند.
آیا این به معنای مشارکت آنها در این رانت نیست؟
چند ماه پیش باز هم برخی از آنهایی که سی سال پیش رانت های هفت تومان و 144 تومان را استفاده کرده بودند در کسوت تصمیم گیران اقتصادی تصمیم گرفتند در حالی که دلار در حال افزایش بود نرخ 4200 تومان را برای دلار اعلام کنند و کل مملکت را به هم بریزند و ملیاردها دلار و یوروی بی زبان را به جیب افراد سودجو بریزند، حال نمی خواهیم بگوییم که شریک هایشان، یا دوست هایشان، یا رفقای شان، همین که چنین زمینه ای فراهم شود خود یک خیانت است.
آیا نباید سوال شود که چرا این پول بی زبان مملکت در اختیار این افراد یا موسسات قرار گرفته و اینها کالا را با دلار 4200 تومانی خریده اند و در بازار با دلار 8 یا نه هزار تومانی به مردم فروخته اند.
آیا از این خیانت بزرگتر می شود به یک ملت و یک مملکت و یک نظام کرد؟
طبق همه مقررات شرعی و قانونی مملکت اینکه فردی ثروتمند باشد ثروت خود را از راه های مشروع به دست آورده باشد وپول های خود را به سکه طلا تبدیل کند هیچ عیب و ایرادی ندارد و بصورت تاریخی این اتفاق پیش می آمده اما بصورت اخلاقی چی؟
اگر همه بخواهند ثروت خود را به ارز و طلا تبدیل کنند و اقتصاد مملکت را بر هم بزنند قطعا معذوریت اخلاقی در مقابل جامعه است که باید جلوی آنها را بگیرد، ولی وقتی می توان از مردم مملکت تقاضا کرد که معذوریت های اخلاقی را رعایت کنند که مقامات سیاسی مملکت هم این معذوریت ها را رعایت کنند.
بسیاری از آنهایی که به ایران سفر می کنند و بیت امام خمینی (ره) را بازدید می کنند تعجب می کنند که وی با داشتن اینهمه قدرت و امکانات در چه شرایط ساده ای زندگی می کرد.
اگر به بیت رهبر انقلاب هم مراجعه کنید همین شرایط را مشاهده می کنید.
چرا؟ مگر امام و یا رهبری توان این را ندارند یا نداشتند که در بهترین کاخ های ایران زندگی کنند و بهترین امکانات را برای خود وفرزندانشان فراهم کنند.
موسساتی که تحت نظر رهبری هست هزاران ملیارد تومان گردش مالی دارد. یعنی رهبری نمی تواند برای خود چند صد ملیون تومان حقوق تعیین کند.
چه کسی جرئت می کند مخالفت کند؟
اما هم امام و هم رهبری تلاش داشتند ودارند که الگویی برای دیگران باشند وشآن خود را در آن می بینند که به همه بیاموزند زندگی در تجملات نیست بلکه در الگو ها است و الگو امام علی (ع) است.
گویند علیوار زندگی کردن، مگر نه؟
ولی چند نفر از مقامات مملکتی امروزه امام و رهبری را الگوی خود قرار می دهند؟
آیا وقت آن نرسیده که مانند همه جای دنیا قوانینی برای کنکاش در ثروت مسئولین و آقازاده ها تدوین گردد و همه مسئولین و مرتبطین با آنها زیر ذره بین بروند؟
چند روز پیش بی بی سی نامه ای را از فرزند یکی از وزرای سابق منتشر کرد که مدعی بود ملیون ها دلار از عربستان سعودی برای کار پژوهشی در انگلیس دریافت کرده، البته این نامه بعد از آن منتشر شد که ویکی لیکس چند سال پیش این ماجرا را لو داده بود.
آیا جگر شهیدانی که در مکه و منا شهید شدند آتش نمی گیرد.
خانواده آنها چی؟
آنهایی که امروزه برای دفاع از مرز و بوم ایران و دورکردن تکفیری ها از ایران زمین در غربت و با غربت شهید می شوند چی؟
یعنی وقتی که وزیری که مسئولیت وزارت ارشاد را در دوره ای عهده دار بود و وظیفه داشت همه را تشویق کند به سمت نظام و انقلاب بیایند چنین خیانتی به مردم می کند آیا باور بر این نیست که ممکن است برخی دیگر از مقامات عالیرتبه عوامل نفوذی دشمن باشند و در کسوت شخصیت های سیاسی و یا نظامی و یا اقتصادی تلاش کنند بزرگترین ضربه ها را به نظام و ملت وارد کنند.
با داشتن چنین خائنانی آیا فکر می کنید دشمن نیاز دارد به ایران حمله کند.
همین که فرهنگ جامعه را به هم بزنند و مردم را از نظام و انقلاب دور کنند برایشان کافی است.
مگر نتانیاهو نگفته بود که ما با حمله نظامی نمی توانیم بر ایران چیره شویم وباید ایران را از داخل نابود کنیم.
مگر ترامپ نگفته بود که تلاش دارد کاری کند ایران را از داخل به هم بریزد.
مگر محمد بن سلمان نگفته بود که جنگ را به داخل ایران خواهیم کشید.
چطور می خواهند این کار را بکننند؟ با همین نفوذی های خود.
آیا نباید پس از این اتفاقات اخیر حد اقل چند مسئول عالیرتبه دست اندرکار در این ماجرا ها استعفا دهند یا برکنار ومحاکمه شوند؟
تصور نمی شود یک فرد و یا شرکت عادی توانسته از رانت ارز دولتی و ارز آزاد در چند ماه اخیر استفاده کند و اگر آن فرد و یا شرکت توانسته ده ها ملیون یورو ارز دولتی بی زبان را دریافت کند و سودهای ملیاردی به جیب بزند حتما با افرادی در ارتباط بوده، آیا نباید این افراد را مورد محاکمه قرار داد که با چه ارتباطاتی توانسته اند به بیت المال دست درازی کنند؟
تا کسی کوچکترین انتقادی را مطرح می کند این افراد به دلیل ثروت بالا و نفوذ سیاسی و اقتصادی همه چیز را به نظام ربط می دهند و کوچکترین انتقاد را انتقاد از نظام می دانند در حالی که زمان آن رسیده که هر کس علاقه مند به نظام است در مقابل اینها بایستد و بگوید بس است، اگر ما در مقابل شماها نایستیم به نظام و آرمان های آن خیانت می کنیم و هر کس در مقابل این انتقاد ها بایستد قطعا خائن و دست اندرکار این دزدی ها و اختلاس ها است.
آیا می دانید فرق چین پنجاه سال پیش با چین امروزی چیست؟
نه نظام عوض شده، نه مردم، نه وسعت سرزمینی و نه… فقط مدیریت عوض شده و چین امروزه به یک ابر قدرت اقتصادی تبدیل شده.
اولین کاری هم که مدیریت جدید چین انجام داد این بود که کوچکترین رشوه گیران دولتی را بدون در نظر گرفتن جایگاه اجتماعی یا سیاسی اعدام می کرد و اعدام می کند نه زندان، تا عبرتی بشوند برای دیگران.
اینها کمتر از آدم کش ها نیستند چون با خیانت خود کاری می کنند مردم از گرانی و نداری و گرسنگی و بی دارویی بمیرند و بنوعی قاتل خاموش هستند.
اینها از دزد های سر گردنه کمتر نیستند چون با خیانت های خود بیش از نیمی از هر آنچه مردم در بانک ها اندوخته دارند را برده اند.
باز سوال این است، تا کی مردم باید تاوان تصمیمات سودجویان را بدهند؟
