به گزارش اسپوتنیک، اعلام میانگین ضریب هوشی 84 برای ایرانی‌ها و انتشار آن در شبکه های اجتماعی، سبب تعجب بسیاری از نخبگان ایران گردید. بسیاری از کاربران ایرانی با انکار این آمار درصدد اعتراض به آن برآمده اند. عده ای نیز با تائید این تصاویر اینفوگرافیک که توسط خبرگزاری های داخلی ایران منتشر شده اند، نوشته اند که باید قبول کنیم که باهوش ترین مردم دنیا نیستیم.
لازم به ذکر است که ضریب هوشی یک نسبت است که از تقسیم سن عقلی بر سن تقویمی ضربدر صد به دست می‌آید. اگر سن عقلی با سن تقویمی یکسان باشد، ضریب هوشی صد می‌شود ولی در بعضی مواقع در بعضی افراد سن عقلی بیشتر می‌شود که این فرد هوشی بیشتر از سایر افراد دارد.
بر اساس این تصویر، میانگین ضریب هوشی در آلمان، اتریش و ایتالیا حدود 102 است. این عدد برای شهروندان هنگ کنگ، کره جنوبی، ژاپن وتایوان به ترتیب 107، 106، 105 و 104 است. برای ترکیه، کشورهای خاورمیانه و جنوب آسیا بین 78 و 90 و برای کشورهای آفریقایی پایین تر از صحرای آفریقا بین 65 تا 75 است. در این میان کشور ایران با ضریب هوشی متوسط 84 رتبه 54 را بین 185 کشور جهان دارا می‌باشد.
جدای از عوامل ژنتیکی، عوامل محیطی متعددی روی ضریب هوشی تاثیر می‌گذارد وضعیت تغذیه‌ای به خصوص در دوران کودکی، استرس‌ها و تروماهای روانی، فقر عاطفی و ارتباطی و کمیت و کیفیت تحصیلات همگی بر ضریب هوشی تاثیر می‌گذارند.
با نگاهی به فهرست اسامی افرادی مانند لئوناردو داوینچی (ضریب هوشی220)، گوته(210)، پاسکال (195)، نیوتن (190)، لاپلاس (190)، ولتر (190)، دکارت (185)، گالیله (185)، کانت (175)، داروین (165)، موزارت (165)، بیل گیتس (160)، کوپرنیک (160) و اینشتین(160) به سادگی درمی‌یابیم که توسعه دانش بشر در طول تاریخ بیش از هر چیز مرهون افراد نابغه می‌باشد. نوابغ همان کسانی هستند که توان حل پیچیده‌ترین مشکلات یک کشور را دارا می‌باشند و مسوولیت راهبری کشور را در وضعیت‌های بحرانی بر عهده دارند.
به نظر می رسد که تاثیر نوابغ روی توسعه جوامع به حدی است که می‌توان عبارت معروف «ملتی که قهرمان ندارد، هیچ چیز ندارد» را با جمله «ملتی که نوابغ را در راس مدیریت خود ندارد، به هیچ جا نخواهد رسید» جایگزین کرد.
