آناتولی آلکسین نویسنده کلاسیک شوروی اول ماه مه سال 2017 میلادی در سن 93 سالگی در لوکزامبورگ درگذشت. آثار ادبی آلکسین به بچه ها و نوجوانان اختصاص داشت.
آلکسین 3 ماه اوت سال 1924 میلادی در مسکو متولد شد. در مدرسه در کلاس ادبی شرکت داشت و داستان های او در مجله « پیونر» (پیشاهنگ) و روزنامه « پیونرسکایا پراودا» (پراودای پیشاهنگی) به چاپ می رسید. در سال های جنگ کبیر میهنی، زمانی که هنوز به سن بلوغ نرسیده بود در روزنامه « دژ دفاعی» مشغول کار شد.
در سال 1950 میلادی، آلکسین بخش زبان هند انستیتوی شرق مسکو را به پایان رساند. در همان سال مجموعه داستان های او تحت عنوان « 31 روز» به چاپ رسید که باعث شهرت او به عنوان نویسنده « داستان های بچه ها» شد. طی سال های 1966-1950 میلادی، آلکسین فقط برای خردسالان داستان می نوشت. مرحله جدید نویسندگی وی در سال 1966 میلادی آغاز شد. او قصه، داستان و نمایشنامه برای نوجوانان و بزرگسالانی که آنها را تربیت می کردند به رشته تحریر درآورد.
نام آناتولی آلکسین جای خاصی در ادبیات کودکان روسی دارد.
ایرینا لیسووا نویسنده کتاب کودکان و منتقد ادبی در مصاحبه با « اسپوتین:» در این خصوص گفت: آناتولی الکسین دهها داستان، رمان و قصه برای بچه ها و نوجوانان نوشته است. عناوین کتاب های وی: « در کشور تعطیلی جاویدان»، « برادرم کلارنت می نوازد»، « زنگ بزنید و بیائید» ، « سومی در ردیف دهم»، « یودوکیای دیوانه» برای آن خوانندگان روسیه آشناست که کتاب های کودکان و نوجوانان را می خوانند. تمام کتاب های او به تعامل بین بچه ها و بزرگسالان توجه می کند».
به گفته ایرینا لیسووا، مهمترین سهمی که آلکسین در ادبیات کودکان ادا نمود نشان دادن تعامل کودک و بزرگسال بود.
- آلکسین در آثار خود، نه فقط کودک را در « خرده فرهنگ کودکان» بلکه در تعامل با بزرگسالان نشان می دهد. در هر یک از وضعیت هایی که نویسنده توضیح می دهد، کودک یا نوجوان باید همراه بزرگسال دست به انتخاب بزند. به نظر نویسنده، در معاشرت، کودک از حقوق مساوی با بزرگسال برخوردار است. آلکسین معتقد بود که کودک حق قضاوت در باره بزرگسال را دارد. از اینرو وی در آثار خود سعی می کند بین بچه ها و بزرگسالان « گفتگو» برقرار کند. در عین حال، کودک نه فقط شرکت کننده دارای حقوق برابر در « گفتگو» ست، بلکه در بعضی موارد به دلیل خصوصیات اخلاقی خود و پختگی تصمیماتی که اتخاذ می کند از بزرگسال برتر است. این دیدگاه جدید نویسنده نسبت به کودکان آن دوران بود».
